Oeps! Zwanger van een tweeling wat nu?

Als je nog steeds twijfelt, is het misschien een optie om met een professional te gaan praten. In Den Haag, Amsterdam en Utrecht zijn Fiom bureaus, voor de rest van Nederland kun je terecht bij de GGD (sense) medewerkers of kijk eens op www.fiom.nl. die zijn maatschappelijk werkers en verpleegkundigen die gespecialiseerd zijn op het gebied van (onbedoelde) zwangerschappen. Zij kunnen je neutra helpen in je keuze proces en de tijd erna. Het zij zwangerschapsbegeleiding, abortus verwerking en adoptiebegeleiding. Je kan ook naar Siriz (voormalig VBOK) gaan, maar die hebben in het belang van het kind voorop, waardoor de neutraliteit te betwijfelen is

Hoi. Ik heb ook een abortus gehad toen ik 19 was. Ik zat in een hele slechte (gewelddadige) relatie, studeerde nog en had 2 baantjes om genoeg te sparen en uit die situatie te kunnen ontsnappen. Het was op dat moment niet eens een overweging, er was geen indereens en geen plek voor een kind. Daarnaast was ik bang dat ik nooit van dat kindje kon houden omdat hij (dat was een hij) mij altijd aan zijn vader zou herinneren. Bij die gedachte alleen al kreeg ik het gevoel van walging. Op het nippertje (met 11 weken en 2 dagen) werd het kindje eruit gehaald. Het werd mij vooraf niet verteld hoe het in zijn werk gaat (ik wou het ook niet weten). Maar toen ik daar lag op de operatietafel, je krijgt iets tegen de pijn en een vriendelijke verpleegster in het blauw houdt je hand vast om je gerust te stellen, bleven mijn tranen stromen en alles deed pijn, niet zozeer fysiek, maar vooral geestelijk. Want alles in mijn lichaam schreeuwde dat dit moest ophouden. Maar het was al te laat. Het eendenbek wordt bij je ingrbracht en de gynaecoloog houdt in beide een stuk gereedschap terwijl zijn assistente de pomp bij je vagina houdt. Dan wordt de pomp aangezet en hoor je stukken vlees in het emmertje vallen dat ze vooral naast de tafel hebben gezet. Iedereen doet zijn best om het je zo comfortabel mogelijk te maken (volgens mij was er zelfs een wachtkamer muziekje opgezet), maar dat maakt het hele gebeuren niet minder gruwelijk. Hoe vaak ze ook de doeken verschonen, zie je overal bloed, en ruik je het bloed. Er werd mij verteld dat het een jongen was. En de emmer vol met bloed en in stukken gehakte foetus werd snel weggehaald. Na 10 minuutjes mag je weer gaan. Je hoort geen 'gefeliciteerd' of 'tot ziens'. Ze zeggen 'beterschap en sterkte'. Tja, en dan moet je nog door de wachtkamer, waar al enkele dames zitten te snikken in de afwachting van wat komen gaat, terwijl je je pokerface opzet, richting de uitgang. En iedereen weet wat je zojuist hebt gedaan. Daarna krijg je schuldgevoel, twijfels, vraag je je steeds af 'wat als', en niet te vergeten de nachtmerries... en dat kan best lang duren (jaren in mijn geval). Mij jongste kindje is nu 7 maanden en ik ben weer 14 weken zwanger. Toen mijn man dat hoorde was hij lichtelijk in paniek. We hebben al 3 jonge kindjes en ik ben pas mijn vaste baan kwijt ivm reorganisatie. 'Kunnen we dat niet beter weg laten halen, het is toch nog maar een snotje?' - zei hij. Nou, ik dacht het niet. En toen we bij de eerste echo met 8 weken een klein mensje zagen met armpjes en beentjes en een kloppend hartje (ja, want het hartje begint al bij 6 weken zwangerschap te kloppen), toen was mijn man ook genezen en was abortus geen optie meer. Nou, dat was mijn verhaal. Ik ben zeker niet anti-abortus, en gelukkig hebben we dat recht als vrouw zijnde. Maar tenzij je ongeneeslijk ziek bent, drugs- of alcohol verslaafd bent, of in prostitutie of porno industrie werkt, of zwanger bent geworden door verkrachtig, zie ik echt geen reden waarom je voor een abortus zou kiezen.

Precies, dat.

Ik heb jaren geleden een abortus gehad. Bijna zelfde situatie. Uiteindelijk de overweging gemaakt om voor mijn (ex)partner te kiezen en dus een abortus. Ik heb nog iedere dag spijt van deze keuze en er gaat geen dag voorbij dat ik eraan denk! Het leven na een abortus kan een levenslang gevecht met jezelf worden.