Oefenweeën?

Het is begin juli, het wordt net licht in de slaapkamer. Ik lig heerlijk alleen in bed en heb alle ruimte om zo te gaan liggen zoals ik wil. De poes komt er ook gezellig bij en wil graag aandacht hebben, maar krult zich op net buiten mijn bereik. Als ik reik krijg ik ineens kramp in mijn buik. Oef. Ik ben nog maar 36 weken zwanger! Ik kijk even aan of er enige regelmaat komt, maar dat is gelukkig niet het geval. Aan het einde van de week staat onze afspraak met de gynaecoloog. Nog even volhouden.

Die vrijdag bellen we met de gynaecoloog. Ze denkt aan oefenweeën en vind het niet zo schokkend. Zittend aan tafel met een notitieboekje voor mijn neus, baal ik er stiekem van. Ik hoop niet dat dit zo door gaat tot de uitgerekende datum. Wat nou als de kleine ook nog eens besluit om langer te blijven zitten? Zachtjes spreek ik met Boefke af om echt uiterlijk op de uitgerekende datum te komen.

Een paar weken later worden de krampen heftiger. Ik kijk ik er niet meer van op en probeer het te negeren. Op maandagochtend besluit mijn vriend dat hij, na weken thuiswerken, vandaag best nog even naar zijn werk kan. Na gauw even plassen kruip ik weer lekker mijn bed in. Rond tien uur hoor ik de voordeur open gaan en hoor ik een vrolijke ‘Hallo!’ van beneden. Ik wil naar beneden om haar te begroeten. Snel gaat het niet, maar ik kom beneden. Na een snelle blik van onze lieve hulp zegt ze kordaat: ‘Jij hebt weeën, niks oefenen.’ Ik wimpel het weg en plof op de bank. De zon schijnt fel en ik moet de gordijnen dicht doen om de tv te kunnen zien. Om de haverklap moet ik naar de wc, maar ach dat hoort er bij. Een half uur later komt ze weer beneden. Ze geeft duidelijk aan dat ik volgens haar toch echt weeën heb en mijn vriend moet bellen. Ik besluit toch eerst even te timen en zie inderdaad snel dat er regelmaat in zit. Elke 5 minuten een wee. Toch maar even bellen.