7 jaar geleden
Nu word het echt. Of toch niet
Misschien was mn roze wolk zo groot dat ik er niet bij stil stond. Misschien was ik naief. Of naja mischien ook wel gewoon allebij.
zo trots als ik was. Had ik al snel heel veel lieve vriendjes. vriendinnetjes familie en collegas (of naja het stond gewoon al op facebook) verteld van onze zwangerschap ruim voor we de eerste echo kregen. dat er echt mensen zeiden. Waarom vertel je dit zo vroeg?? Uhnmm waarom niet was wat ik dan antwoorde. Waarom zou ik mijn vreugde en trots niet met iedereen delen.
De datum van onze eerste echo was daar. EINDELIJK!!!!!!
Saampjes gingen we daar heen. Ik voelde mn lichaam al veranderen ik was elke dag misselijk. Voor mij was het al echt. Nu zal het voor R (mijn man) ook echt gaan worden en gaan we ons kindje zien. 12 weken was ik.
De koude gel werd op me buik gekletterd en daar gingen we. Je eerste echo je kijkt wel mee, maar waar zoeken we naar? Al snel zei ze we gaan een inwendige echo doen. Uhhh watte? Wist al wel wat dingen maar dit had ik nergens gelezen. Tja alles van de zwangerschap tot de bevalling had ik me over ingelezen. Echo wist ik toch wel. Uhh niet dus
Daar gaan we dan. Een staaf met condoom en gel word zo naar binnen geduwd. Oke fijn is anders maar ga je gang
Toen werd het stil.En het bleef stil.... te lang stil. Shit wat gebeurd er.
"Helaas er is geen hardslag" waren de eerste woorden die ze weer zei. Jullie kindje is vanaf 8 weken gestopt met groeien.
De wereld zakte onder me voeten vandaan. Hoe kon ik zo naief zijn waarom heb ik er nooit stil bij gestaan dat t ook fout kon gaan. Wat heb ik fout gedaan!!!
Tranen stroonde over mn wangen. de verloskundige had hele verhalen hoe nu verder Wachten of een tabletje om het op te wekken of een curritage. Ik moest er maar over denken. De volgende dag zouden ze mij bellen.
Ik wil naar huis en wel nu. Niet bessevend dat de wachtkamer vol zou zitten net hoogzwangere vrouwen. Voor dit soort momenten zou er een achter uitgang moeten zijn.
In de auto belde ik mn moeder. Die natuurlijk ook nieuwschierig was. Ik kon alleen naar zeggen.
Ons kindje is dood. Mn moeder verstond me door me tranen niet dus gilde ik DOOD, ONS KINDJE IS DOOD..
Nooit heb ik spijt gehad dat ik het zwangerschaps nieuws vroeg gedeeld heb. Want de mensen die het wiste begrepen nu waarom we verdrietig waren en alleen als je het meegemaakt heb snap je deze pijn. Maar ze waren er voor ons