Nog steeds geen rode vlag...

Bij mij is de rode vlag al nu al 19 maanden niet meer uitgeweest

Voordat ik zwaner raakte wist ik natuurlijk wel al dat je tijdens je zwangerschap even niet meer geplaagd zou worden met de maandelijkse kwellingen die bij je vruchtbaarheid horen. Wat ik echter niet wist is dat dit nog heel lang weg kan blijven, nadat je bent bevallen. Afgezien van de 6 weken direct na je bevalling natuurlijk. Maar die reken ik niet mee als echte menstruatie. Want ja dit komt gewoon doordat je baarmoeder weer aan het herstellen is. Ik had verwacht dat ik toch ongeveer een maand later weer gewoon zou menstrueren. Nou niet dus. Mijn laatste keer is in april 2014 geweest. Wat klinkt dat al weer ver weg! 19 maanden gelden dus. Nou mis ik het gebeuren op zich heus niet hoor. De krampen in je buik, die soms uitstralen naar je rug. De puisten die op je gezicht als paddestoelen naar buiten schieten. Het gedoe in de wc... En vooral niet de sterk wisselende emoties! Het ene moment ben je extreem blij om daarna om het minste of geringste in huilen uit te barsten of ontzettend boos te worden. Mijn vriend mist dit ook echt niet trouwens ;)

Maar dan het volgende. Op school werd mij geleerd dat je deze cyclussen nodig hebt om zwanger te worden. En gezien wij nog graag een tweede willen hebben en daar het liefste niet nog jaren op willen wachten hebben we nu een klein probleempje. Natuurlijk heb ik ook wel gelezen dat er veel vrouwen zijn, die ondanks het uitblijven van de menstruatie toch zwanger zijn geraakt. En ook dat dit kan komen doordat ik nog borstvoeding geef. Zelfs dat je niet zwanger kunt raken als je borstvoedign geeft. Er zijn echter veel vrouwen die hebben bewezen dat dit echt niet altijd zo is. Maar hoe langer het duurt, hoe meer ik me af vraag of het ons wel gegunt is... Omdat ik nu niet van de cyclus uit kan gaan om erachter te komen of het al 'raak' is, doe ik nu elke maand op dezelfde datum een test. Tot nog toe steeds negatief.

Ook heb ik verhalen gelezen van vrouwen die ondanks negatieve testen toch zwanger waren. Dan krijg ik weer hoop dat de test misschien fout zat. Mijn ouders willen ook heel graag dat ik weer zwanger word. Mijn moeder stelde zelfs al voor om anders maar te gaan stoppen met borstvoeding. Dit ga ik dus niet doen. Hoe graag ik nog een tweede wil. Ik wil niet om die kans te vergroten ons kleine mannetje waar we numee gezegend zijn die voeding ontnemen. Hij doet het er nog heel erg goed op en we genieten er beide van. Ook zou ik me echt schuldig voelen als ik hiermee zou stoppen en het alsnog niet zou lukken om zwanger te worden. Daarbij komt, dat er dus ook nog genoeg vrouwen zijn die het wel lukt, terwijl ze gewoon borstvoeding geven. Dus hoop ik maar dat ik ook bij die catagorie hoor. Ondertussen ben ik mijzelf wel een beetje gek aan het maken. Als ik iets vreemd ruik, denk ik gelijk, oh dat had ik de eerste keer ook! Het is nu vast zover! Of ik voel plofjes in mijn buik en ben er heilig van overtuigd dat dat toch echt een nieuwe baby moet zijn. Zelfs als ik even wat eerder moe ben of hoofdpijn heb denk ik gelijk dat dit wel moet komen doordat het nu dan zo ver is. Ik ga dan helemaal voorbij aan het feit dat dit ook heel goed bijwerkingen kunnen zijn van de soms gebroken nachten met ons zoontje door bijvoorbeeld zijn tandjes.

Tot nog toe heeft het dus nog niet zo mogen wezen. Als ik online een test doe waarbij je de kenmerken in moet vullen, dan hadden we inmiddels onze tweede al moeten hebben ;) Maar deze testen houden geen rekening met vrouwen die lacteren, dus ja echt betrouwbaar is het zeker niet. De echte testen blijven vooralsnog negatief. En afgezien van de restanten van mijn vorige zwangerschap is er ook nog zeker geen buikje te ontdekken... Ik zou echt zo blij worden als de volgende test wel positief is! Ik heb zelfs voor de zekerheid al een iets te groot shirtje voor ons zoontje met de aankondiging dat hij grote broer word (in de aanbieding) gekocht. Als mijn vriend dan van zijn werk thuis komt en het is zo ver, dan heeft hij dit shirtje aan en wacht ik af tot mijn vriend het door heeft. Ik zie het al helemaal voor me! Dit shirtje is trouwens maat 86 en ons mannetje gaat bijna over op 80... Ik hoop dus niet dat het nog een jaar gaat duren voor het zo ver is. Niet alleen vanwege het shirtje hoor. Die zou ik anders best nog kunnen verwerken in een ander shirt als het niet meer past. Maar wel omdat we zo graag hadden gezien dat het leeftijdsverschil niet veel groter zou zijn dan ander half jaar...

Het kan natuurlijk ook gebeuren dat het voor ons niet bedoeld is om een tweede te krijgen. Ik heb altijd de instelling dat alles gebeurt met een reden. Dus als dat het geval is, vind ik het zeker erg jammer, maar ik zou er uiteindelijk wel vrede mee hebben. Blijkbaar is het dan beter om gewoon 1 geweldige zoon te hebben. Dus tot de tijd dat ik mag gaan gaan bloggen over mijn volgende zwangerschap, vergeet ik zeker niet om te genieten van het geweldige gezin dat we nu al hebben!

Als iemand ondertussen nog tips heeft die niet onder de catagorie broodje aap verhaal vallen om zwanger te raken hoor ik het graag ;)