Nog een kwart te gaan...

Mijn buik plopt langzamerhand steeds meer naar voren, ook al is het nog steeds een bescheiden buik voor 30 weken, hij is nu duidelijk aanwezig, niet meer te verbloemen en pronkt mooi naar voren onder mijn kleren. Ja, ik blijf zwangere buiken mooi vinden, een van de weinige voordelen van het zwanger zijn, haha.

Helaas komt bij die groeiende buik ook best veel harde buiken. Elke keer als ik even wat beweeg komt er een harde buik opzetten. Behoorlijk irritant en is het geen harde buik dan is het wel die dame die goede trappen uitdeelt daarbinnen en flink drukt op mijn blaas. Zo is een stukje door de stad lopen hoogst ongemakkelijk, ben ik traag als een slak (zowel lopend als fietsend) en kost het mij best veel energie om dingen te ondernemen met Nino.

Als het even kan probeer ik dan ook dutjes mee te doen met hem, alleen doordat we net in een kamer verhuizing zitten hebben we geen gordijnen meer en vind ik het best moeilijk om even echt goed in slaap te vallen. Waardoor ik soms best moe ben aan het einde van de dag.

'S avonds heb ik regelmatig last van het zuur, gelukkig helpen Rennies tot nu toe goed en kan ik het daarom goed onder controle houden. Overdag moet ik constant naar de wc, 's nachts moet ik er meestal 2 keer uit, dat is nog te behappen zolang Nino wel doorslaapt. Helaas wordt hij ook regelmatig nog 1 á 2 keer per nacht wakker. Gelukkig heb ik een man die ook vaak voor hem opstaat en als ik geluk heb valt het net samen met mijn plasmoment en sla ik zo twee vliegen in een klap. Nino is bezig met zindelijkheidstraining en vind het op het moment erg leuk om naar de echte wc te gaan (met zitverkleiner), wat hij ook erg grappig vindt is elke keer als ik ga plassen snel zijn krukje te pakken deze voor mij te planten en te kijken hoe ik plas. Waar dit opeens vandaan komt weet ik niet, misschien is het wel spiegelen, immers zitten wij altijd voor hem als hij op de wc gaat plassen. Hij vind het dan ook echt jammer als ik zo snel geplast heb dat hij te laat is met zijn krukje.

Mijn bekken is de laatste kwaal waar ik last van heb. De ene dag gaat het best prima maar heb ik te veel lichamelijk gedaan dan kan ik dat behoorlijk merken aan mijn bekken. Mijn SI gewricht en stuitje kunnen dan goed pijn doen. Thuis heb ik nu mijn opblaasbal weer van zolder gehaald en dit helpt al enorm, het zit zo veel prettiger dan die harde stoelen. Wel moest ik Nino even goed duidelijk maken dat de bal van mij was. Hij was het daar niet direct mee eens en heeft echt even strijd geleverd van wie de bal nu eigenlijk is. Gelukkig heb ik die strijd gewonnen, haha. Nu verkondigd hij papa dat het mijn bal is en niet die van hem als hij er even op gaat zitten.

Wel zijn we eindelijk uit de naam, tenminste als we straks niet weer gaan twijfelen. Ik heb het gevoel dat het dit keer een blijvertje is en dat dit de naam gaat worden. Super leuk, het is een best weinig voorkomende naam en ik ben dan ook erg benieuwd wat mensen ervan gaan vinden, al zul je natuurlijk niet snel een echt eerlijk antwoord krijgen als mensen het niks vinden.

De kamers vorderen rustig. Wij zijn ondertussen verhuisd naar de zolder, daar moet nog wel veel aan gebeuren maar slapen gaat daar prima. We zijn nu druk bezig met het verven van Nino's nieuwe kamer en dit begint er al erg leuk uit te zien. Twee muren zijn nu voor de helft grijs en nu moeten twee muren nog voor de helft met schoolbordverf gedaan worden. Daarna kunnen zijn meubels erin en kan Nino verhuizen. Ik kan niet wachten om dan eindelijk de kleertjes van onze aankomende dame op te gaan hangen en te ordenen en de laatste details te veranderen in de babykamer.

Hierdoor voelt het langzamerhand wel alsof het nu wel echt dichtbij aan het komen is. 10 weken klinkt nog heel ver weg maar is eigenlijk ook zo voorbij als ik niet oplet. Nog veel te doen en ondertussen moet ik ook proberen genoeg rust te pakken, het blijft een lastige balans.