Nog 6 maanden: Veel mee bezig

Alweer een maand verder, eigenlijk al meer dan een maand, maar de tijd gaat gelukkig toch wel hard. Maar er was nog een reden dat ik nog even wilde wachten. Het waren gekke weken. Ik was deze maand niet toe gekomen aan Ovulatietesten. Dat had ik de vorige keren wel gedaan, omdat ik over zes maanden een duidelijker beeld van mijn cyclus wil hebben zodat we gelijk gericht aan de gang kunnen. Ik dacht wel dat ik het gevoeld had en achter klopt dit wel. Wat natuurlijk ook fijn is om te weten. 

Maar ongeveer een week na mijn eisprong was ik zo emotioneel. In eerste instantie had ik het zelf niet door. Maar ik stond opeens bij de sint intocht te huilen, omdat ik zo overweldigd was door mijn emoties. Om daar met mijn dochtertje te staan en de spannende tijd nu met haar te mogen beleven. En kort erna zat ik op de bank te kijken naar een reclame, totaal niet emotioneel en niet eens dieren of kinderen er in, en weer huilen. Zo werd ik een paar dagen totaal overvallen door mijn tranen. Dit deelde ik met een vriendin die me vroeg of ik niet zwanger was. Zij weet verder niet van wat we willen, maar daardoor ging ik opeens twijfelen. Mijn diepe instinct zei van niet, dat het te vroeg was om iets te merken... Maar bij mijn dochtertje kwamen de eerste kwaaltjes met een week na de ovulatie. Het zou toch niet? We hadden netjes opgelet, maar 1 keer pas halverwege er aan gedacht dat mijn vruchtbare dagen er aan zaten te komen en we voor de zekerheid maar extra voorzorgmaatregelen moesten nemen. Als ik die dag nam, dan was ik al 10 dagen verder. Nee toch... 

Toch maar mijn 'zorgen' gedeeld met mijn man, die vond het wel leuk eigenlijk. Die hoopte er stiekem op en ik ging er eigenlijk ook op hopen. Ik wilde het afwachten want wist dat als mijn cyclus klopte het nog zeker een week kon duren tot ik ongesteld werd. Elke dag gingen mijn emoties en verlangens heen en weer. Ik wilde graag dat het wel zo was, maar ook weer niet. Alle redenen om te wachten tot volgend jaar zijn nog geldig en verstandig. 

Na een spannende week, brak toch afgelopen week mijn ongesteldheid door. En uiteindelijk voelde dit goed. Nog een keer, zonder alle hormonen, op een rijtje gezet. Want ik zat er even aan te denken om er toch gewoon voor te gaan. Het is het handigste om te wachten. Vooral de kamerindeling en de onrustige nachten doordat mijn dochtertje vaker niet dan wel doorslaapt, zorgen ervoor dat we nog even afwachten. Hopelijk komen we over een half jaar in rustiger vaarwater en zijn dan ook deze 'obstakels' uit de weg. Dan kan ik elke week er naar toe gaan leven en vanaf de eisprong hopen dat het raak is. 

Wel is duidelijk dat onze wens heel sterk is en daar geen twijfel over mogelijk is. En ik had niet verwacht er zoveel mee bezig te zijn. Handig om te weten dat emotioneel zijn geen symptoom bij mij is voor een zwangerschap ;)

Hoe was dit bij jullie, hadden jullie echt een datum waar jullie naar toe leefden en hebben jullie dit volgehouden of toch eerder gestart?