Nieuw leven brengt nieuwe hoop

Na de miskraam mochten we na een maand rust het weer proberen. Dus daar gingen we weer voor. Clomid slikken van dag 3 t/m dag 7 💊, echo’s om de follikels te meten 🥚 en uiteindelijk wachten tot de testdatum.

Omdat ik telkens (weer) zo moe was had ik al wel een vermoeden dat ik misschien al wel weer zwanger was. En omdat ik van nature erg ongeduldig was deed ik toch al een paar dagen eerder een test. Ook vooral om dan in ieder geval niet te lang moeten wachten en mezelf nog gekker maak met gedachtes.

Nou, daar waren ze weer.. Een early test en een gewone. Gewoon voor de zekerheid.. En ja hoor, nog voor de tijd om was waren er al een streepje en een plusje zichtbaar. Je bent super blij, maar ook gelijk weer angstig. En die allereerste onbezonnenheid is helaas weg. 

Ik belde de poli en ik kreeg de fertiliteitsmedewerkster aan de lijn. ‘Sorry, ik kon niet meer wachten met testen..’ ‘Nou meid, dat snap ik ook.. Gefeliciteerd! Zullen we maar gauw een echo plannen?’ 

En een paar weken later zaten we alweer in de wachtkamer. Als er geen corona was geweest en ik geen mondkapje op moest, dan had ik al mijn nagels kort gebeten, zo zenuwachtig. Hopende op een goede echo, met een mooi garnaaltje🍤 en hopelijk een mooi kloppend hartje ♥️. Nou die waren duidelijk te zien. De gynaecoloog zei: ‘Nou mevrouw, dit lijkt me duidelijk. Gefeliciteerd!’ Het blijft me altijd bij, omdat er nu geen ‘voorzichtig gefeliciteerd’ werd gezegd, maar ‘gefeliciteerd’. 

De weken gingen voorbij, elke echo was het weer spannend. Je gaat de miskraamgrens voorbij, het vertrouwen groeit iets meer. Dan de termijnecho bij 11 weken. Nog weer wat vertrouwen. De nipt-test met nevenbevindingen.. Pfoe, ook daar is niks gevonden. Gelukkig! 🙂 

Ondanks dat het vertrouwen steeds meer groeide, groeide ook mijn misselijkheid en de hoeveelheid overgeven. 🤢 Hele dagen misselijk en spugen. Inmiddels was ik al -8 kg afgevallen. Maar alle echo’s bleven goed gaan. Met 15 weken een pretecho gepland, omdat wij toch het geslacht wilden weten. Ik had steeds het vermoeden dat het een meisje zou zijn, maar nee hoor! Na de eerste poging was het moeilijk om te zien, dus moesten wij maar even een rondje lopen en wat water drinken. Zodat de baby goed zal gaan liggen. Bij poging 2 was er geen twijfel over mogelijk: een jongen! 🥳

Inmiddels mocht ik van het ziekenhuis over naar de verloskundigepraktijk, omdat er geen medische reden meer was om mij onder ziekenhuis controle te houden. Voor mijzelf had het niks uitgemaakt, want kenden inmiddels bijna iedereen wel op de poli. Maar de dames van de praktijk waren ook zeer lief en fijn. Bij de 16 weken controle kregen we nog een echo en het hartje te horen. Zo fijn! ♥️ Daarna vertelde ze over de 20-weken echo. Die moest gemaakt worden bij een gespecialiseerd echo centrum, dichtbij het ziekenhuis. Helemaal goed dacht ik nog, zijn we die grens ook bijna voorbij. Dan moet het toch wel goed gaan. 18 december stond deze gepland. Eén dag voor mijn 29ste verjaardag. Wat een mooi cadeautje zou dat dan zijn. 🥰