Nier gedoe..

Omdat ik het zelf niet kende heb ik veel te laat aan de bel getrokken, door het hier te vertellen hoop ik dat het een ander mag helpen. Ik heb dyslectie, dus aan spelfouten zou het niet ontbreken. Ondanks dat hoop ik dat het zinvol mag zijn.

Mijn zwangerschap.. na een miskraam met 8 weken en een half jaartje geduld waren we 'eindelijk' opnieuw in verwachting van onze dochter!! wat een wonder een klein meisje in mijn buik. De eerste weken was ik voornamelijk zeer vermoeid, maar dat hoort er natuurlijk bij. Na 12 weken ben ik gestopt met de late diensten omdat ik dit niet volhield. rond de 20 weken begon ik heel veel last te krijgen van naar mijn idee de banden.. ook bandenpijn is niet ongebruikelijk, maar tillen, bukken en zelf zitten was plots pijnlijk en een enorme inspanning. Klagen daar ben ik niet zo van dus hup door. Steeds vaker waren er momenten waarop ik me niet goed voelde en even helemaal niks kon. Ik nam het maar voor lief en hoopte dat het snel minder zou worden. valse hoop zou blijken..

ondertussen was ik 22 weken zwanger en uit eten met een goede vriendin. Toen we terug liepen naar de auto kreeg ik stekende pijn in mijn linkerzijde. Te druk geweest dacht ik nog. Er van uitgaande dat een goede nachtrust vast zou bijdragen en het de volgende ochtend vast minder zou zijn. de volgende ochtend bleek het echter alleen maar erger geworden. Iedere stap deed zeer en door de knieën gaan was vreselijk pijnlijk. Die dag dus maar een beetje bankhangen want rust zou vast helpen. Die nacht kon ik geen houding vinden, en om mijn man niet wakker te houden ben ik naast de hond op de bank gekropen, half zittend was het iet wat te doen. de volgende dag was een bank/bed dag waar ik geen houding kon vinden en ook de nacht was weer drama. Dat die banden toch zo zeer konden doen.. Als ik wist wat ik nu weet was ik veel eerder heen gegaan. De volgende dag nam in een klap de pijn ineens af. Opgelucht dat het eindelijk weer wat beter ging zijn we een visje gaan halen op de markt, eenmaal thuis ging het ineens helemaal niet meer. Alleen in kruiphouding hangend over de bank kon ik wat verlichting vinden, waarop het me toch wel verstandig leek eens te bellen met de verloskundige of dit normaal was. De verloskundige kwam gelukkig snel langs. 

Het belangrijkste eerst, het hartje van onze kleine meid, die klonk gelukkig luid en duidelijk, Daarna mijn metingen, zelf kon ik ondertussen al niet meer stil zitten, ik bleef heen en weer wiegen om de pijn te kunnen verdragen. mijn metingen bleken niet zo best waarop we ingestuurd werden. De verloskundige gaf nog aan om alvast wat spullen mee te nemen omdat ze verwachten dat we zouden moeten blijven, op dat moment had ik daar nog niet over nagedacht. 

In het ziekenhuis was ik gelukkig snel aan de beurt. Er werd een echo gemaakt van onze kleine meid en ze deed het gelukkig goed, op dat moment was dat voor mij het aller belangrijkste. daarna werd er een echo van mijn linkerzijde gemaakt, de nier bleek gestuwd te zijn. Er werd verteld dat dit wel vaker voorkomt en dat het vaak met een infuus Buscopan op te lossen is. Vaak komt het doordat de baarmoeder op de urineleider drukt waardoor er urine in de nier blijft staan en de nier gaat stuwen.

Niet veel later sloten ze het infuus aan. Ik zou sowieso deze nacht moeten blijven. Er was goede hoop dat de pijn hierdoor snel minder zou worden, helaas nam de pijn alleen maar toe.. de volgende dag bleek het infuus niet te helpen. Op dat moment was er nog geen verder plan. De arts wilde in eerste instantie starten met pijnstillers en gaf aan dat het rond een week of 28 meestal wel af nam ( ik was pas 23 weken dus moest dan nog wel even..) drie dagen van pijnstillers, Morfine, Oxazepam, Lorazepam e.d. volgde, helaas zonder gewenst effect. Ik kon ondertussen niet meer uit bed komen, slapen, lopen of een pijnvrije houding vinden. Ademen begon zeer te doen en de ontstekingswaarden begonnen op te lopen. Eten bleef niet binnen en boven alles angst voor wat het met onze kleine meid zou doen..