“Nee ik ben de pil écht niet vergeten!” Deel 2

We keken elkaar aan en wisten niet wat we moesten zeggen. Maar ik kon niet stoppen met denken aan hoe hij het nu ging uitmaken of hoe hij me ging vertellen dat het het beste was als we het gewoon lieten weghalen. Maar wat wilde ik zelf? Ik was zelf altijd tegen abortie als er geen verkrachting of iets dergelijks aan te pas kwam, dacht ik er nu hetzelfde over? 

Duizenden gedachtes begonnen te spoken door mijn hoofd en ik keek hem aan toen hij zei: “als het zo is dan is het zo, we kunnen er niks meer aan doen. Het is echt niet erg.” En geloof me, dit waren de woorden die pas hard aankwamen. Dit maakte mij zó onzeker. Ja onzeker! Klinkt gek, ik weet het maar in mijn hoofdwas het nog altijd fout, als in: het hoort niet. Zwanger raken op je 20e van een jongen die je pas 7 maanden in je leven hebt.

We hadden al vroeg in onze relatie gesproken over kinderen, we waren er zeker van dat we kinderen wilden, dat zeker. Hij wilde het liefst over 2 jaar al beginnen aan kinderen, wat ik op dat moment al vrij snel vond. En ik was er altijd wel zeker van dat ik voor mijn 25e al graag een kindje wilde mits ik dan een eigen huisje had, financiële zekerheid en een langere relatie. 

Zijn vader was inmiddels vertrokken op vakantie en we hadden god-zij-dank het huis twee weken voor ons alleen. We hebben dag in, dag uit alle mogelijkheden besproken en ik heb hem meerdere dingen een paar keer voorgesteld zoals bijvoorbeeld adoptie of toch maar een abortus. Hij bleef bij zijn beslissing: hij wilde dit met mij doen en hij vond het eigenlijk allemaal wel oké zoals het nu allemaal gebeurde. Ik daarentegen was nog steeds super onzeker, hoe vaak hij ook zei dat hij het wilde, ik dacht nog steeds dat hij morgen zou zeggen dat het niet ging zo en ik maar mijn spullen moest pakken. Dit heb ik dagen en misschien zelfs stiekem wel weken aan me laten vreten, tot de eerste echo. 

Hij was zo trots, met zijn glazige ogen. Hij zei het nog: “sjat ik zie het al, dat wordt een voetballer.” *sidenote: ik was hier pas 6 weken zwanger en je zag alleen een garnaal, maar goed.* maar dat moment, dat was het moment dat ik wist dat ik zielsveel van hem hield, en ik van geluk mocht spreken dat ik zijn kind mocht dragen. En dat was ook zo. Ca is mijn beste vriend, steun en toeverlaat en mijn rots. Hij hield me elke avond vast terwijl ik huilde, gewoon omdat ik het even niet meer zag zitten. En daar ben ik hem nog steeds dankbaar voor. Fuck it! Pas 7 maanden samen of niet, ik wilde dit. Met hem. En niemand anders!

In die 7 maanden heeft hij me uit diepe dalen weten te trekken en me laten lachen toen ik het even niet meer kon. Mijn tranen gedroogd en me telkens weer opnieuw uitgelegd hoeveel hij van me hield en waarom, omdat ik maar niet kon geloven dat iemand zoals hij van iemand zoals ik kon houden. 7 months down, forever to go. Want ik wist het zeker, met hem moet ik mijn leven delen, ik heb hem nodig. Voor altijd.