Nasleep van HG

Zondagochtend met een licht ontbijtje: een bakje soja yoghurt met een klein banaantje (ong. de helft van een normale banaan) gemengd met wat zaden. Een ontbijtje wat erin moet om me weer wat beter te voelen, maar wat me ook tegenstaat. En dan gaat het lampje in het hoofd aan en is dit het moment om de perikelen "na" een hyperemesis gravidarum te bespreken.

Inmiddels ben ik 36 weken en 5 dagen zwanger. Zowel de baby als ik dijen lekker uit en voelen we ons met veel rust goed.                                         Zoals ik eerder schreef ben ik van de medicijnen af voor ernstige zwangerschapsmisselijkheid en gaat het eten goed. Er wordt dan ook niet meer gesproken over zwangerschapsmisselijkheid of naar gevraagd vanuit mijn omgeving... het is "over". Echter wat niemand je vertelt is dat de weken van hondsberoerd zijn z'n tol eisen en dat het nooit 100% over is. Ik noem het de "nasleep" van HG.

Er zijn nog altijd dagen dat ik misselijk ben. Vooral na een nacht slecht slapen of een dag waarin ik net teveel heb gedaan en te weinig rust heb genomen.

Toen ik me beter begon te voelen dacht ik nog vrolijk mooi nu kan ik weer zaken op gaan pakken. Weer gaan werken en dat opbouwen tot mijn normale diensten, afspreken met vrienden, grote (bos)wandelingen maken, gewoon de dagen vol plannen en lekker bezig zijn. Met in het achterhoofd dat we naast deze zwangerschap ook bezig zijn met verkoop/aankoop van een huis, verbouwplannen maken en een bruiloft plannen is er genoeg te doen... 

Ik heb het enorm onderschat wat het effect van de weken ervoor en de zwangerschap die verder gaat op je heeft. Een paar uur in de week werken bleek al zo'n uitdaging dat ik de rest van de week nodig had om bij te komen. Bij 32 weken zwangerschap was ik zo uitgeblust en merkte ik dat ik niet genoeg rust kon pakken zowel fysiek als geestelijk dat ik na een goed gesprek met mijn verloskundige op dat moment ook besloten heb om (opnieuw) te stoppen met werken. Rust werd het sleutelwoord en blijft het...

Het meeste moeite heb ik met het loslaten of beter gezegd het accepteren dat ik zo weinig kan doen. Ik heb me verbaasd over hoe weinig ik kan hebben qua inspanning, ben er gefrustreerd over en verdrietig er door. Mijn dagen bestaan uit: op staan, ontbijten, wassen/aankleden, rusten, lunchen, op een goede dag wat opruimen, rusten, een enkele keer bezoek voor een kop thee/koffie, rusten, avondeten, potje kaarten/tv kijken en slapen. 

De ene week is het makkelijker om weinig te doen en het gevoel dat je een niksnut bent om te gaan dan de andere week.  De misselijkheid die er af en toe is, daar is prima mee om te gaan (niet noemenswaardig bijna).

Ik hoop vooral dat andere mama's zich hierin kunnen herkennen en daar rust in kunnen vinden. Als je andere zwangeren ziet/hoort voel je je daardoor soms een aansteller/zwakkeling, terwijl dat niet zo is. Door de HG heb je een streepje achter en je lichaam is continu nog hard aan het werk om dat kleintje in je te laten groeien terwijl het bol staat van de hormonen. 

Ik ben op een punt gekomen dat ik de rust kan pakken en kan genieten van de verhalen van andere zwangeren waar het goed mee gaat. En stiekem hebben alle zwangeren zo hun struggels waar ze tegen aan lopen.

Realiseer je dat ook jij hard aan het werk bent om het leven in je buik te laten groeien. Leg de focus daar en pak de rust die je nodig hebt, zit daar jezelf (niet teveel) voor in de weg. En praat over hoe je je voelt en waar je tegen aan loopt. Want ook jij prachtige mama verdient het om te genieten van je zwangerschap ondanks alle struggels.