Snap
  • Zwanger

Na wat lijkt heel lang eindelijk de 1e IVF poging

Na al een redelijk voor traject nu dan toch eindelijk aan de slag. Hier mijn verhaal van het afgelopen jaar.

Afgelopen Mei mochten we dan eindelijk beginnen. Sinds augustus 2013 wachten bracht weer een hoop twijfel mee, maar die wat als... bleef in mijn hoofd. 

Dus 12 april zette mijn man de 1e spuit van de 1e IVF ronde in mijn buik. Vanaf 21 april werden dat 2 spuiten per dag. Mijn hemel wat deden die spuiten pijn af en toe. De vloeistof voelde ik mijn huid in gaan en dat kon echt ontzettend branden. Op 30 april 1e keer controle echo. Ik was heel gespannen. Was er al iets gebeurt? Bij de IUI ging het steeds redelijk snel, maar ja nu andere medicatie en andere hoeveelheden hoe zou het gaan? Nou helemaal niks dus.......... De follikels waren nog niet echt gegroeid. kom over 3 dagen maar weer.dat heb ik nog s.zo'n 2 weken gehoord. 2 Weken lang om de 2/ 3 dagen naar het ziekenhuis pfff wat een gedoe. aangegeven meerdere keren dat ze het moesten ophogen, maar nee we doen het rustig aan. Met Pcos heb je veel te veel kans op overstimulatie. uiteindelijk toch opgehoogd en jaaaaaaa op 17 mei de eerste punctie.

Zo wat was ik zenuwachtig zeg. Wist totaal niet wat me te wachten stond ook al was alles verteld en had ik veel gelezen. Op de ochtend van de punctie mocht ik maar weinig eten en drinken. aangekomen op de afdeling moest ik wacht op de premedicatie en mijn man moest naar het lab. Omkleden en premedicatie slikken. Aleen deze leken niet echt te werken. Maar ik was wel wat fuzzy, dus zal wel aan mij liggen dacht ik. In de punctie ruimte werd ik gepoetst en in de groene lappen gelegd. Mijn man naast me. En daar kwam het dan.....Mijn hemel ik dacht wel eens pijn gehad te hebben, maar dit sloeg alles. tranen over mijn wangen van de pijn en ik kon niet stil blijven liggen ik zat echt letterlijk bovenin dat bed. Ik weet niet hoeveel hij er aangeprikt heb dat besef ben helemaal kwijt. na afloop vertelde ze dat er 16 eicellen waren gevonden. wat een opluchting het was niet voor niks geweest. toen de adrenaline afzwakte begon de medicatie pas te werken en dit resulteerde dat ik me hondsberoerd ging voelen. De rit naar huis was niet fijn en ondanks de zetpil die ik had gehad tegen de misselijkheid moest ik toch overgeven. zo groggy als ik was dus alles over mijn schoenen op de parkeerplaats voor de deur. Maar hé 16 eicellen toch..........

5 dagen later moesten we bellen hoe laat de terugplaatsing zou zijn en of het door zou gaan. Dus ik bellen......

Hoi, ja ik zou even kijken...stilte.....owh mevrouw het spijt me, maar er zijn geen embryo's. Er heeft geen celdeling plaatsgevonden.............................................

16 Eicellen en helemaal niks. wauw hier was ik niet op voorbereid. Al die weken spuiten, de ellendige pijn en misselijkheid van de punctie allemaal voor niks? Ja, allemaal voor niks.

3 weken moesten we wacht voor de IVF arts plek had voor een gesprek. Een gesprek die wij ingingen met het idee dat het nu dan echt klaar was. Tenslotte als er met 16 eicellen niks gebeurde zullen ze wel niks kunnen doen toch?....

In mijn volgende blog verder............

9 jaar geleden

Wow heftig. Echt balen zoiets!

9 jaar geleden

Wat moet dat naar voor je geweest zijn. Ik hoop dat er een goed vervolg is gekomen.. ben benieuwd!