Snap
  • Zwanger
  • zwanger
  • PCOS
  • langwachten

Na alle jaren wachten dan toch zwanger?

Toen ik mijn huidige partner leerde kennen in 2015 waren we nog vrij jong.

Toch had ik al een serieus rugzakje door mijn fertiliteitsproblemen en grote kinderwens. Hij schrok er niet van zoals veel 22 jarige mannen wel zouden schrikken. We waren het er echt wel allebei over eens dat wij eerst een goede basis samen zouden moeten ontwikkelen voordat wij konden kijken of gezinsuitbreiding mogelijk zou worden. 

Hij was zelf nog niet klaar om vader te worden zei hij eerlijk en dit begreep ik volkomen. We besloten dat als wij er ooit beiden klaar voor zouden zijn wij het traject weer op zouden starten, dit maal samen met hem in plaats van mijn ex. 

Mochten wij onverhoopt toch zwanger raken zou dat natuurlijk fantastisch zijn "dan gaan we ervoor en maken we er wat geweldigs van" zei hij nog maar "de kans dat je uit jezelf ooit zwanger zal raken is nagenoeg uitgesloten" hoorde ik mijn gynaecoloog nog zo zeggen dus dat was voor mij nooit een optie in mijn hoofd. 

In de zomer van 2018 zei hij, 3 jaar later, op een dag "ik ben er klaar voor". Ik vroeg hem nog "waarvoor?" terwijl ik de keuken opruimde. "Ik ben er klaar voor om een gezin te starten met jou". 

Het werd even stil. Hoe bedoelde hij dit? Het voelde alsof er een bom ontploft was. Ik had het niet verwacht, we hadden er eigenlijk niet echt meer een serieus gesprek over gehad en nu zegt mijn liefde opeens dat hij dit aandurft. Wauw. Oké. "Ik ben er nog niet klaar voor" zei ik opeens. "ik heb meer tijd nodig want ik weet wat dit met mij gaat doen en ik ben bang. Bang dat ik je kwijtraak. Bang dat ik weer alles kwijtraak." 

Hij liep naar mij toe en troostte mij. Verzekerde mij ervan dat wij dit samen zouden kunnen. Dat wat wij hadden sterk genoeg was om een traject te overleven, hoe moeilijk het ook zou zijn. 

" Oké, in 2019 gaan we een afspraak maken en gaan wij ervoor!" zei ik vol moed. Zo kon ik mij geestelijk voorbereiden op de heftige strijd die mij nog zo goed kon herinneren van eerder. 

Ik kan mij nog goed herinnen dat ik die tijd vaak vroeg naar bed ging en altijd moe was. Vaak ging ik tussen 8 en 9 uur al naar bed om te slapen. Dit kon ook gewoon want waarom ook niet. We gaven mijn werk en opleiding de schuld en zochten er niet veel achter. Oké dat ik ook opeens verschrikkelijk beroerd werd van de geur van pepermunt was wel gek maar ach. Wat moest het anders zijn. 

Vlak voordat hij mij vertelde klaar te zijn voor het traject had hij een keer gevraagd of het misschien toch niet verstandig was om te testen. Het was hem opgevallen dat ik zo moe was en vaak toch wat minder goed met bepaalde geuren om kon gaan. 

Ik wilde geen test kopen zei ik nog. Tijdens het traject had ik immers tientallen testen gekocht omdat je dit verplicht moet doen om te kijken of het gelukt was of niet. En na 100x een negatieve test te zien raak je de hoop kwijt. Nee, een test, ik wilde het niet. Op aandringen toch uiteindelijk een test gedaan die hij had gekocht en ja hoor, negatief. 

Hij zag wat het met mij deed, het verdriet in mijn ogen en hij besloot mij niet meer te vragen om te testen. 

Toen ik weken later een zwangerschapsaankondiging op Facebook zag van een kennis kon ik mijn ogen niet geloven. Met haar had ik al vele gesprekken gehad over onze kinderwens en onvruchtbaarheid. En hier was ze dan. 17 weken zwanger. Wat een intens geluk voelde ik voor haar. Ik zei thuis vol blijdschap "heb je het gezien?! Ze is zwanger!". Wat waren we blij voor haar. Het was inmiddels midden in de nacht en ik besloot dat het tijd was om naar bed te gaan. 

"Ik laat even de honden uit, kom zo naar boven" hoorde ik terwijl ik naar boven liep. Boven in de badkamer dacht ik na over die kennis. "Als zij het kan..." dacht ik even. 

Voor ik het wist had ik de tweede test van eerder gepakt en had ik de test uitgevoerd. Zonder nadenken legde ik hem neer op het randje van de badkuip, poetste mijn tanden en liep naar de slaapkamer. Ik was al in bed gaan liggen toen ik mij realiseerde dat de test nog op het badrandje lag. Shit, wat moest hij wel niet denken als hij dat zou zien om half 2 in de nacht. Snel nog even opruimen dacht ik en ik sprong uit bed. Ik pakte de test en gooide hem zo weg. Terwijl ik hem weggooide dacht ik "wat stond er nou?".

Ik boog voorover en daar stond het dan.

"Zwanger 3+"