Snap
  • Zwanger
  • borstvoeding
  • kolven
  • kunstvoeding
  • tepelhoedje
  • borstvoedingstruggles

Na 3 minuten drinken zette ze het op standje luchtalarm.

Borstvoeding.

Zoals de titel al doet vermoeden is ook het borstvoeding avontuur in huize Brill een heuse uitdaging. 

Na het lezen van een miljoen artikelen was ik eruit tijdens de zwangerschap. Ik moet en zal borstvoeding geven. De verwachting die ik hiermee schepte zou later zorgen voor een enorme teleurstelling, maar daarover later meer.

Na een vlotte bevalling beviel ik 3 juli 2019 van onze dochter Hannah Poppy. Het was vroeg in de ochtend toen er nadat er al 15 man mijn vagina had gezien, er ook iemand in mijn borsten begon te knijpen alsof ze met een halve kilo rundergehakt bezig waren te vervormen naar een hamburger. Afijn ik wist dat dit erbij hoorde, ik had mij dusdanig voorbereid door onder andere een cursus borstvoeding te volgen en veel te lezen. Maar niemand die mij vertelde dat er verschillende groottes tepels zijn die mede mogelijk maken of je kind wel of niet goed uit je borst kan drinken. Ik was dus schijnbaar erfelijk belast met kleine tepels. Na 24 uur proberen werd er toch een tepelhoedje gescoord door mijn man die alleen bij een bepaalde winkel de juiste maat kon krijgen.

Afgezien van de beginner struggles: stuwing, posities vinden, kapotte tepels, tepelhoedjes (die ik maar 6 weken heb gebruikt). Ging het heel goed. Het was heerlijk. Tuurlijk het kost veel energie, vond mijn rug het echt niet altijd fijn, maar die momentjes samen waren echt het fijnste. Het idee dat ik mijn kind het beste kon geven terwijl dat voor heel veel mama’s niet vanzelfsprekend is, maakte het nog specialer en ik voelde mij dan ook heel trots. Zo ging dat 3 maanden door, totdat ze ineens besloot om ergens in oktober, na 3 minuten drinken, een luchtalarm te imiteren. 2 weken lang heb ik alles uit de kast gehaald; andere posities, advies inwinnen, alles kolven, afleiden, eerst de andere borst, eerst borstcompressie. Niets hielp. We dachten toen dat het door een doorkomend tandje kwam maar dat is schijnbaar niet het geval, spruw konden we ook afvinken. Te weinig productie had ik ook niet, al kreeg ik er te weinig uit om volledig te kolven. 

Ik begon er steeds meer klaar mee te zijn, ik was kapot moe en ik was elke dag klaar om het op te geven. En juist dat hele idee, de verwachting die ik bij mijzelf had geschept dat ik HOE DAN OOK 6 maanden fulltime borstvoeding MOEST geven, maakte dat de stress nog erger werd. Uiteindelijk hebben we toch besloten om op 11 november kunstvoeding (eerst 3 weken Kabrita, vervolgens Jumbo)  bij te gaan geven omdat ik simpelweg niet voldoende kon kolven. Wat een verademing kan ik je vertellen. Al heb ik eerst ook een dag gehuild om het feit dat ik zo teleurgesteld was.

In de ochtend wilde ze vaak nog wel drinken maar op een gegeven moment begon ze al te huilen als ze mijn borst alleen al zag. Toch bleef ik proberen en opeens na 5 dagen wilde onze kleine tiet weigeraar weer uit de borst drinken.

Tot op de dag van vandaag blijft het de vraag wat het euvel was. Maar wat ontzettend blij ben ik dat ze weer volledig uit de borst drinkt. Het is gewoon zoveel makkelijker, geen flesjes, geen geschoonmaak, geen kunstvoeding in irritante bakjes doen zonder dat je alles onder smeert. Hup de tiet erin en klaar. Ik ben opgelucht.

Wat ik wel heb geleerd is om echt niets te verwachten., altijd rustig te blijven en naar je eigen grenzen te luisteren.

Ik was de grootste tegenstander van kunstvoeding maar juist kunstvoeding heeft zoveel rust gebracht bij ons. Hannah heeft nergens last van gehad. Papa en mama moesten wel wennen aan de hoeveelheid luiers en de lucht die van die luiers maar ook boertjes af kwam. Maar als dat het ergste is...