Moet prima te doen zijn, die zwangerschap, toch? Trimester 2

Ik las overal op internet en kreeg van velen te horen dat zodra het tweede trimester aanbreekt je je een stuk beter zult voelen. De kwaaltjes nemen wat af eveneens als je vermoeidheid en je krijgt de zogehete pregancy glow.

Nou m’n rug op met die feiten, niks van gemerkt. Ik was nogsteeds elke dag misselijk tot week 17, mijn bloeddruk was vrij laag waardoor ik onstabiel op mijn benen stond en de bekkeninstabiliteit verergerde alleen maar.

Doordat ik in mijn examenjaar zat, kreeg ik weinig rust. De gehandicaptenzorg is zwaar. Door corona waren onze locaties gesloten en was er een plek geopend voor de cliënten met een hoge zorgvraag. Vaak dus ook het meest pittig. Die ene cliënt was erg op mij gefocused, zal wel door hebben gehad dat ik zwanger was. Elke dag dat ik daar was daagde hij me uit. Van willen slaan tot zogenaamd willen vermoorden. Van weglopen tot alles in de gaten houden wat ik deed. Ongeacht wat ik deed, reageerde hij er op en heftig ook. Ik kon niet snel ingrijpen, door mijn lage bloeddruk kon ik niet snel opspringen of ik zou tegen de vlakte gaan.

Door mijn bekkeninstabiliteit werd het werken steeds zwaarder. Als je in een kledingwinkel werkt kun je niet even rustig gaan zitten, het vele staan en lopen maakte het alleen maar erger. De fysio probeerde van alles. Gelukkig was mijn werk erg schappelijk en kon ik de rust nemen wanneer het nodig was.

In de tussentijd maakte mijn stage het mij niet makkelijk. Ze waren op de hoogte van mijn zwangerschap en hoe ik mij voelde, maar echt rekening hielden ze niet. Ik was niet in staat om zo te handelen als altijd. Er speelde ook veel op dat moment. Ik was zwanger, daar moet je al aan wennen, ik had klachten waardoor ik de hele dag met pijn rondliep. We zochten naar een huis en er moest geld komen om de kleine en onszelf van alles te kunnen voorzien. Toen kwam er een punt dat ik op kantoor werd geroepen.

Volgens de leiding die daar rondliep, mind you, letterlijk rondliep en niet met mij op de vloer stond. Voerde ik mijn werk niet goed uit en als het aan hen lag zou ik mij diploma niet halen. Excuse me?! Ik heb hen nogmaals alles uitgelegd wat er speelde en dat ik mijn best probeerde te doen. Maar schijnbaar hadden hun het oordeel al geveld. Ze wilden mij niet meer beoordelen en op die manier kwam het behalen van mijn diploma in gevaar. De stress stak op, mijn klachten werden erger en voor ik het wist had ik al snel last van harde buiken, ik verloor zelfs al een deel van de slijmprop bleek achteraf. De verloskundige maakte zich zorgen, maar tijd om te rusten was er niet. Samen met mijn SLB’er heb ik keihard moeten knokken voor mijn diploma. Die ik na heel wat gedoe en slapeloze nachten heb ontvangen. 

Maar na alle stress ging het er niet beter op. Ik sliep slecht, de harde buiken bleven en werk werd steeds zwaarder. Zo belandde ik met 25 weken zwangerschap in de ziektewet. Jeetje wat baalde ik! Maar ik wist dat ik het voor mijn eigen lijf moest doen. 

Een lichtpuntje tussendoor was dat op de 20weken echo alles goed was en dat we een huisje hadden gevonden! Oke, tenminste een stukje stress minder. Althans dat dacht ik zo. Er komt natuurlijk ontzettend veel kijken bij zo een verhuizing. Met mijn eigenwijze kop stond ik dus ook vrolijk het behang van de muren te krabben. Verstandig? Not so much. Gelukkig waren er veel mensen om ons heen waar we op konden rekenen en zaten we met twee weken in ons huisje.

Ik hoopte dat de rust op deze manier wat zou kunnen wederkeren. Ik zat nog maar een week in mijn derde trimester en het tegendeel was al bewezen. Dat lees je in mijn volgende blog.