Snap
  • Zwanger
  • zwangerschap
  • Bekkeninstabiliteit
  • heteerstetrimester

Moet prima te doen zijn, die zwangerschap. Toch? Trimester 1

Ik dacht dat ik de zwangerschap zou rocken. Mijn lijf is hiervoor gemaakt toch? Wat leek als een normale zwangerschap te starten, werd toch even anders. Toch zal ik het zo weer over doen. Mijn zwangerschap per trimester verteld.

Dus, 29 februari, een postieve test in mijn handen. Ik bespaar jullie het verhaal van iedereen op de hoogte stellen. Je kent het wel, je bedenkt wat leuks om het kenbaar te maken, mensen zijn blij, huilen misschien en je krijgt een heel kruisverhoor. Al ben ik mij er wel bewust van dat dit niet voor iedereen zo gaat. Ik kan mijzelf dus gelukkig prijzen dat we zoveel mooie reacties gekregen hebben op deze onverwachte zwangerschap.

Ik weet nog goed dat ik na een paar uur mij besefte dat ik die zaterdagavond uiteten zou gaan. Bij een sushirestaurant waar ik gewerkt heb samen met de collega’s die ik daar had. Verdorie, amper sushi voor mij dus. Maar wacht, valt dit niet op? De vriendin aan wie ik het verteld had was toevallig ook een collega van mij geweest dus die was op de hoogte tijdens het etentje. Aan het einde van de avond kregen we een rondje van onze baas. Valt wel op, iedereen aan de alcohol en ik bestelde een ice tea. Ik zei maar dat ik weinig zin in alcohol had en de avond ervoor een feestje had gehad. Ik was op dat moment nog maar net 4 weken zwanger, je gaat het dus niet aan de grote klok hangen.

Toen kwam corona om de hoek kijken, mijn eerste echo werd afgezegd en ik moest wachten tot de termijnecho. Met een historie van miskramen in mijn familie kneep ik m wel even die weken. 

Ik zit op dit moment van de zwangerschap nog in mijn examenjaar op school en loop stage op een dagbesteding voor mensen met een beperking. Lichamelijk en ook mentaal soms best zwaar, maar voor nu is het nog goed te doen. Ik merk dat ik vaak naar het toilet moet, of het tussen mijn oren zat of niet, geen idee maar ik ging om de haverklap. Voor de zoveelste keer die dag naar het toilet. Ik ben dan misschien net 5 weken zwanger en ik zie bloed. Ik verstijf compleet en stuur Djerf honderd appjes. Hij wist ook niet zo goed wat hij moest zeggen. Hij raadde me aan om zijn moeder te appen, met zelf 3 kinderen en al 3 kleinkinderen, plus twee onderweg wist ze vast wel raad. Ze stelde me gerust door te vertellen dat dit normaal was en ik rustig moest blijven, zodra ik erge krampen kreeg en heel hevig zou bloeden moest ik aan de bel trekken. Een telefoontje naar de verloskundige bevestigde dit advies. Oke verder met de dag en hopen op het beste. God zij dank is het bij die ene keer gebleven en heb ik de rest van de 9 maand geen bloed meer gezien.

Met 6 weken zwangerschap raakte ik ontzettend misselijk, in het begin vooral in de avond en nacht. Amehoela met je ochtendmisselijkheid, bij mij liep het al weer anders. Toch kreeg ik er al snel in de ochtend last van met de nodige uren boven de pot hangen inbegrepen. Alles was teveel, zelfs een glas water, ook een autorit kon ik slecht hebben. Ik genoot van de kou in de ochtend, hierdoor zakte het wat weg. Toch heeft het tot week 17 aangehouden. Ach, als ik dit er voor over moet hebben, prima!

Tegen een week of 10 merkte Djerf op dat ik me soms moeizaam draaide en bewoog. Ik zei dat het m’n bekken waren waar ik last van had, maar dacht er niet veel van. Toch drong Djerf er op aan dat ik het in de gaten hield en het aangaf zodra ik bij de VK zou komen.

Zo gezegd zo gedaan. Met 11 weken was daar dan eindelijk de termijnecho! Djerf mocht niet mee vanwege corona, jeetje wat baalden we. Stel nou dat het mis is? En ik daar alleen zit? Hij was die dag ook net begonnen met zijn nieuwe baan in de zeugenhouderij, facetimen tussen een paar honderd zeugen? Geen strak plan. Dus ik duimde (sowieso) op het beste en hoopte op een fijne verloskundige mocht er iets zijn. Daar lag ik dan, op van de zenuwen kijkend naar een groot scherm. De echo werd gestart en daar zag ik een ini mini mensje in wording. Het beweegt! Het hartje klopt! Ik heb nog nooit zo’n opluchting en intens geluk gevoeld in mijn leven als die ochtend. Ik bleek 10 weken zwanger te zijn en de uitgerekende datum verschoof van 3, naar 8 november.

Ik vertelde van mijn bekken, de VK raadde mij een bezoekje aan de fysiotherapeut aan. Die middag belde ik meteen. Ik kon volgende week al terecht. Tot die tijd kreeg ik tips via de mail om de pijntjes wat te verzachten. Toen ik eenmaal terecht kon bij de fysio, deed ze wat testjes en voelde hier en daar wat aan mijn bekken en stuit. Verrek dat deed toch wel zeer. En zo bleek dus ook dat ik met 11 weken zwangerschap bekkeninstabiliteit had. Oké geen gekke dingen doen en wel goed in beweging blijven om alles soepel te houden. Misselijkheid en bekkeninstabiliteit, veel erger dan dit wordt het niet toch? Toen brak het tweede trimester aan, hoe dit verliep lees je in mijn volgende blog.