Snap
  • Zwanger
  • mama
  • Verlies
  • wondertje
  • tienermoeder
  • onverwachtsmamaworden

moeder worden zonder moeder

wonderen bestaan

Ik was 20 toen ik mama werd van ons eerste kindje , onze zoon Boy Adam ,roepnaam Boy .het verhaal wat vooraf ging is me een verhaal ,een verhaar wat ik eigenlijk niemand toe wens. maar waar ik, wij als gezin zeker sterker van zijn geworden en door die gebeurtenis wij zijn geworden zoals we nu zijn. 

waar moet ik beginnen .laat ik beginnen dat ik en mijn vriend , de papa van onze 2 prachtig kindjes. toen der tijd 3,5 jaar samen waren ik 19 en mijn vriend 20  .we hadden alle bij een opleiding en deden ons ding. we waren jong maar zo gelukkig. naast onze opleiding hadden we een bijbaantje en verdiende wat centjes. Mijn vriend woonde bij zijn ouders en ik nog bij de mijne. al sinds het begin vlogen we over en weer van zijn huis naar de mijne en leefde we eigenlijk elke dag samen. jong maar toch heel volwassen en dat heeft ons ver gebracht. 

alles ging heel goed en hadden een onbezorgd leventje maar toen werd mijn moeder ongeneselijk ziek , kanker. in eerste instantie borstkanker. de wereld stortte in maar he hoeveel vrouwen overwinnen deze rot ziekte? een heel hoog percentage ! dus wij gaan ervoor. de ziekenhuis opnames en bezoekjes begonnen. maar toen die ene dag die ene rot dag .. het is uitgezaaid mevrouw.. de borst u lever en u botten.. we kunnen niks meer voor u doen .. alles stond stil en werd grauw en grijs.. 

ik had me veel voorgesteld hoe mijn leventje zou gaan worden. ik maakte mijn opleiding af en werd kapster, gingen samen een huisje kijken lekker in de buurt. toch nog lekker avond eten bij mijn moeder en vader thuis .een trouwjurk uitzoeken en mijn moeder in tranen voor me zien staan en lekker mee huilen. lekker lang in de avond berichtje sturen , me moeder oma zien worden van onze kindjes. en ga zo maar door. 

maar nee dit alles zou zij niet gaan meemaken ..mijn opleiding niet afgemaakt en een baantje gekozen zodat ik meer tijd had met me ma , avond eten zelf gaan maken voor me vader en me moeder helpen eten geven. die jurk zal ik alleen gaan passen met een traan van gemis. berichtjes sturen die voor altijd onbeantwoord zullen blijven maar he .. toen werd ik onverwachts zwanger ! 

ja je leest het goed ! onverwachts zwanger ! wat was ik blij ! maar ho wacht wacht wacht ... ik ben 19 .. hebben geen eigenplek niet genoeg geld ? en zou mijn vriend dit wel willen ? dit stond zeker op ons lijstje voor over een aantal jaar  en heb altijd gehoopt dat mijn moeder dit nog zou meemaken maar die kans was zo klein maar hij lijkt nu steeds groter te worden. 

(ik zal een blog over deze periode schrijven .hoe ik erachter kwam van reactie tot mijn vriend tot vertellen aan mijn ouders.)

uiteindelijk hebben we ervoor gekozen om het wondertje te houden. en bij mijn ouders in te trekken de weken vlogen voorbij en we genoten. ik en mijn vriend maar ook ik en mijn moeder . mee naar de echo’s het getrappel, de babykamer , babyshoppen heerlijk. maar toen kwam week 20 eraan de week waarin mijn moeder erg achteruit ging.. ik weet nog heel goed dat ik de kamer uitliep in het ziekenhuis en een trap voor me zag. paar verdiepingen lager zat mijn verloskundige. ik pak mijn televoor en zoek het nummer van hun op , een diepe zucht. “verloskundigenpraktijk lavita , goedemiddag  ! “ en ik begon meteen te huilen en vroeg of we nog snel een 3d echo konden maken.  ze verschool alle afspraken en zorgde  ervoor dat dat plekje kwam , morgen zei ze lukt dat ?! 

mijn moeder zat verward naast me in haar rolstoel , ze was 52maar leek een demente vrouw van 90. toch zocht ze mijn hand op en kneep met haar laatste kracht nog in mijn hand “ mooi he “ en werd niet veel gezegd maar dit zei ze nog wel. kippenvel kreeg ik toen we het beeld zagen met een zwaaiend handje.. hallo oma staat op die echo. hij is 2x uitgeprint een voor mij en een voor me moeder en beloofde dat die bij haar bleef.

met 22 weken is mijn moeder gestorven ,16 oktober 2016. 

26 januari 2017 ben ik bevallen van een prachtzoon , samen met mijn vriend. een lange bevalling zonder hulp van me moeder. maar ze was erbij dat weet ik zeker.  

🤍