3 jaar geleden
Moe, duf en misselijk.
'of ik zeker wist of ik niet zwanger was', vroeg de huisarts.
Een tijdlang voelde ik mij beroerd. De ene keer misselijk, de andere keer heel erg moe. Ik had een spiraaltje voor 4 jaar en dat is al die tijd goed gegaan dus zwanger kon ik niet zijn. En dat stond ook nog niet in onze planning. We waren net getrouwd en wilde een huis kopen.
20 december 2018 besloot ik naar de huisarts te gaan. Misschien dat zij iets voor me kon doen.
Het was niet iets waarvan de huisarts met zekerheid kon zeggen dat het kon zijn. Ze zei wel dat het klonk als een zwangerschap, of ik zeker wist dat ik niet zwanger was. Dit wist ik niet zeker dus wilde ze een testje doen. De 3 minuten wachten duurde eindeloos. Ze probeerde tevergeefs nog een leuk gesprek met me aan te knopen maar ik luisterde niet echt. Mijn ogen waren gefocust op de timer. Nog 2 minuut 15, mijn hemel wat gaat de tijd traag. De dokter wilde ondertussen mijn bloeddruk opmeten maar merkte dat dit niet het moment was. Nog 1 minuut 32, wat nou als ik wel zwanger was... Nog 53 seconden, ik begon bijna te zweten en de dokter bood me een tissue aan. Het komt allemaal goed meisje, als je spiraal z'n werk doet, heb je niks om voor te vrezen. Nog 19 seconden, ik werd steeds gespannender. Hoe zou mijn man reageren als ik wel zwanger was. Opeens maakte het me niet meer uit. Ik begon de gedachte van zwanger zijn zelfs wel leuk te vinden...
Piep, piep, piep.. het geluid galmde door in mijn hoofd. Ze pakte de test en glimlachte naar me. Gefeliciteerd, zei ze, je bent niet zwanger.
Ik merkte dat ik opgelucht was en mn hartslag daalde weer. Ik was eerst echt bang dat ik zwanger zou zijn. Niet dat het nu heel slecht was om zwanger te raken. Ik bedoel, ik heb een onwijs leuke man, we wonen in een fijn huis in een mooie buurt en ik heb een vaste baan. Nu vond ik het stiekem wel een beetje jammer dat het niet zo was.
Terug naar de dokter, ze vroeg een bloedtest voor me aan bij het ziekenhuis en ik kon meteen terecht. Top! Diezelfde middag werden er 4 buisjes bloed afgenomen en door de kerstdagen zou ik 28 december de uitslag krijgen. Ik maakte bij de assistente een vervolgafspraak en wachtte. Met mijn man besprak ik de situatie als ik toch zwanger was geweest. Hij vond het niet zo erg en wilde in de toekomst wel kinderen met mijn maken maar had er nog niet zo bij stil gestaan.
28 december 2018, ik zal de dag nooit vergeten. Ik zat bij de dokter en ze vertelde me dat mijn spiraaltje eruit moest. Ik zei dat ik dat nog niet wilde maar had niet veel keus. Doordat ik wat gewicht ben verloren, maakte mijn spiraal te veel hormonen aan voor mijn lichaam en voelde ik me zo duf, misselijk en lusteloos. Ik vroeg of ik mijn man even mocht bellen om te overleggen. Opzich viel er niks te overleggen maar voor mijn eigen gevoel, denk ik.
5 minuten later was mijn spiraal eruit.
Toen ik thuis kwam, nog helemaal beduusd van wat er net is gebeurd, knuffelde ik m'n man. Dus, zei ik, dan moeten we condooms gebruiken. Of niet, reageerde mijn man.
Mijn hart maakte een sprongetje. Ik werd helemaal warm van binnen. Die zwangerschapstest bij de dokter deed me toch meer dan ik had verwacht. Het was negatief. Misschien had ik wel positief gehoopt. Samen met mijn man besloten we die dag dat we wilden proberen om zwanger te worden.