Miskraam.. protocollen ?!

Een miskraam. Wat een lading zit er in dat woord meteen hé?!
Doet het ook meestal niet erg goed op feestjes; en zodra mensen het weten wordt het een olifant in de kamer waarvan iedereen doet alsof deze er niet is. Omdat er niemand weet hoe je hierop moet reageren.

Opmerkingen die je krijgt: "Nou, hopen dat het snel wel lukt", "Gelukkig was je nog niet zo ver", "Er zal vast iets mis geweest zijn met het kindje, dat heb je zo goed opgelost" en "Ik moet zeggen dat ik je er wel weer beter uit vond zien, daar zul je wel blij mee zijn zeker?" 

Dit is maar een kleine greep uit de opmerkingen die, waarschijnlijk goedbedoeld, gemaakt worden

Op zich niet heel gek... maar het klinkt alsof ik iets verkeerd heb gedaan en iemand het goed probeert te praten voor mij.

Zoals ik in mijn eerste blog al beschreef, had ik het idee dat er voor een miskraam weinig tot geen "protocollen" zijn om het zo maar te noemen. Ik bedoel daarbij vooral, er zijn geen verwachtingen van je, er is geen checklist die je af kan gaan. 

Je wordt gewoon op je werk verwacht, en de dagen gaan verder zoals ze waren. Als iemand komt te overlijden na zijn geboorte, weet je wat er van je verwacht wordt  bij een miskraam is dat gewoon heel anders. 

Spoel je het vruchtje door, begraaf je het, beide voelde wel heel vreemd of luguber aan, er is ook weinig over te vinden. Vreemd is ook als deze miskraam gebeurt nog voordat je je omgeving hebt verteld dat er uberhaubt geen sprake was van een zwangerschap.

"Hé, nou wij waren zwanger ... (GEFELICITEERD !) en nu niet meer... (ohh....)... 

Nu wil ik niemand op de vingers wijzen hoor, ik zou zelf niet weten hoe je het beter zou kunnen doen. 

Voor mij was mijn miskraam hysterisch. Er was bloed, buikpijn, angst voor wat ik nu weer in het toilet ging vinden, want wat er uit komt.. dat is goor kan ik je vertellen, echt goor, de badkamer rook naar bloed, en ik zat verslagen tegen de muur aan geknield .

Daar stond ik, schreeuwend en huilend, met mijn handen in het toilet want daar was mijn wondertje, ik heb het laten vallen... 
Ik wilde het opvangen maar ik heb het laten vallen en op dat moment kon ik daar echt niet mee omgaan. En kon ik aan niets anders denken dan dat ik het wilde pakken alsof ik het kon redden, maar dat kon ik niet. 

Wij waren het al verloren. En wat hadden wij dit wondertje graag zien opgroeien.

Boven op de lege "baby" kamer daar staat nu  een tasje, met positieve testen verwijsbrieven  een rompertje , een baddekentje en een paar sokjes.

Wil ik dit geven aan het nieuwe wondertje wat wel bij ons mag opgroeien, of is dat niet eerlijk?

Hoor ik langer te rouwen, dan ik heb gedaan voordat wij weer zijn gaan proberen?

Kan ik rouwen, en vreugde voelen voor mijn nieuwe wondertje tegelijk? Of doe ik dan beide tekort?

Ik merk aan mijzelf dat ik toch terughoudend ben over mijn nieuwe wondertje, ik durf minder te houden van. Dat vind ik heel erg.
Maar aan de andere kant mijn 1e wondertje is pas 6 weken uit mijn buik, en mijn rollercoaster is al 4 x over de kop geweest. Ik voel hem nu langzaam weer omhoog getakeld worden, klaargemaakt voor een nieuwe rit.

Hou je vast. daar gaan we !

Ondertussen.. protocollen alsjeblieft ?!