10 jaar geleden
Miskraam
Dolgelukkig waren we met onze tweede zwangerschap (zie ook ‘PCOS’ en ‘PCOS en een tweede kindje’). Helaas bleek bij 9 weken dat het vruchtje niet meer leefde. Onze wereld stortte even in. We hadden zoveel moeite om zwanger te worden en toen het eindelijk gelukt was mochten we ons kindje niet houden.
Mijn lichaam had het vruchtje echter (nog) niet afgestoten. De verloskundige legde me uit wat de opties waren: afwachten, naar de gynaecoloog en met medicijnen proberen om een miskraam op te wekken of een curettage. Ze stuurde me naar huis om er nog over na te denken en dezelfde avond belde ze me op en heeft alles nogmaals uitgelegd.
In eerste instantie wilde ik afwachten. De volgende dag voelde ik me echter erg onrustig. Ik had inmiddels wel wat bloedverlies, maar dat werd al snel minder en het ging niet gepaard met krampen of iets dergelijks. Ik heb dan ook toch besloten om een afspraak te maken bij de gynaecoloog.
De gynaecoloog legde nogmaals mijn opties uit. Ik besloot om de medicijnen te gebruiken. Op maandag had ik gehoord dat ons kindje het niet gered had, op donderdag gebruikte ik de medicijnen en op vrijdag verloor ik mijn kindje. Emotioneel was dit heel zwaar.
De week erna op donderdag had ik een afspraak bij de gynaecoloog om te bekijken of mijn baarmoeder echt leeg was. Ik verloor nog steeds wat bloed en dat was geen goed teken volgens de gynaecoloog. Op de echo bleek inderdaad dat het vruchtje weliswaar verdwenen was, maar dat er nog weefsel achtergebleven was. De volgende dag volgde alsnog een curretage.
Bijna 2 weken nadat ik had gehoord dat ik geen baby zou krijgen kon ik dit lichamelijk afsluiten. Geestelijk heb ik het echter altijd moeilijk mee gehouden. Ook nu, bijna 2 jaar later, denk ik er nog steeds regelmatig aan. Ik heb gelukkig inmiddels 2 gezonde kindjes en ben daar heel dankbaar voor.
Anoniem
Hai. Ik ben een mama van twee gezonde kinderen. Een van 13 en een van anderhalf. Ik ben inmiddels 40 maar nog heel jong van geest en super fit. Dus gaan we voor een derde kindje. Ik was inmiddels 11 weken zwanger toen ik bloedingen kreeg. Niet fel maar toch hoort dit niet. Ik ging naar de gyneacoloog van wacht en zei vertelde me dat het vruchtje niet meer leefde. Een schok, onbegrip, verdriet maar ik ben gelovig en geef het een plaats in de hemel. Ook al zegt god nee, zeg dan dankjewel want hij wil echt het allerbeste voor je. Dus heb ik gekozen voor curettage op de volgende dag. Ik heb enkel een echo van mijn foemelke en dat koester ik nu . Nu alleen even stilstaan bij verdriet en afscheid nemen van mijn zwangerschap. En verder proberen we wel weer opnieuw. En er komt een betere tijd maar nu is dat moeilijk te vatten.
spekkie03
ik heb precies het zelfde meegemaakt 1 jaar geleden we hadden al dochtertje van 1 en wilde graag een tweede, ik was snel zwanger en alles ging goed had ook de verschrikkelijk zwangerschaps kwaaltjes had de 8 wk echo gehad en alles was goed, we gingen een weekendje weg met zwager en vriendin maar voelde me niet echt lekker en werd van kwaad tot erger met terug komst was het al wel gezakt 3 weekjes er op had ik mijn termijn echo en wat waren we benieuwd wanneer we uitgerekend waren.. maar tot onze schrik vertelde de arts dat het niet goed was er was geen hartje meer!! ik was kapot! ook als jouw kreeg ik de keuze voor curritage of wachten tot moeder natuur zijn werking ging doen het laaste hebben we gedaan maar ik 3 wk met een dood kindje in me buik gelopen tot dat ik het pillen heb opgewekt dat werkte uiteindelijk ben nog 2x terug geweest ivm hevige bloedingen..ook ik ben inmiddels weer mamma geworden van tweeling pracht van kereltjes maar ook ik denk vaak terug aan het kindje wat niet mocht zijn!!
May
Dat is zeker heftig. Hopelijk kan je het op een gegeven moment toch enigszins een plekje geven.
nahsuusje
heftig zeg