Snap
  • Zwanger

Mijn zwangerschapstest en ik

Een kort verhaal waarin ik vertel hoe ik erachter kwam dat ik zwanger was.

Het moment dat ik wist dat ik zwanger was.. OK, rewind. Laten we eerst even terugspoelen naar het moment voordat ik het wist. Ik was op dat moment (een week voor ik erachter kwam) niet meer met de vader van mijn nu bijna 1jarige zoontje Boaz. Ik woonde nog bij mijn ouders, was 24 jaar oud en hield van feesten en gezellig wijntjes drinken met vriendinnen en kletsen over onzin dingen. Zo wilde ik die week naar Breda gaan om te gaan carnavallen maar moest ik afzeggen omdat ik me doodziek voelde. Ging totaal geen belletje rinkelen. De dag daarna toch maar gegaan. Mezelf in een outfit gekregen en wat ons toch wel opviel was dat ik enorme dikke tieten had gekregen. Maar hé, ik zat net sinds drie maanden pas weer aan de pil dus misschien kwam het gewoon daarvan. De dagen daarop bleef ik maar naar de wc rennen om te plassen en toen dacht ik toch wel eens, er klopt hier iets niet. Op woensdagavond deed ik in mijn kamer een testje en er verschenen gelijk twee streepjes. Voordat ik jullie ga vertellen wat ik dacht zal ik er nog even bij vertellen dat ik dus al 3 maanden de pil slikte en de volgende dag voor de zekerheid nog de morning afterpil had geslikt.

Nou goed, de twee streepjes verschenen dus binnen 20 seconde. Je raadt t vast wel, ik schrok me wild. Hoe kon dit? Wat moest ik doen? Hoe moest ik dit aan iedereen gaan vertellen? Hoe ging ik dit aan zijn vader vertellen? Sterker nog hoe moest ik dit aan mijn ouders vertellen? En oja, zei ik al; wat moest ik doen?

De hele nacht heb ik in mijn bed wakker gelegen met de positieve test in mijn handen. De dagen, wat zeg ik, weken daarop waren erg chaotisch. Ik ben gelijk naar mijn huisarts gegaan en die vond dat ik naar de abortuskliniek moest zodat mijn bedenktijd alvast in ging. Maar ik heb er geen seconde aan gedacht om dit wonder, een aardige doorzetter, uit mijn buik te laten halen. Bij de abortuskliniek kreeg ik een echo en kwamen we erachter dat ik al 8 a 9 weken was en zagen wij ook het hartje kloppen. Toen wist ik het zeker. Dit kleine bewegende boontje was van mij. Helaas dacht de vader van mijn kind er anders over en zag hij het totaal niet zitten. Tot op de dag van vandaag heeft hij geen contact met ons en ook niemand weet dat hij een zoontje heeft rondkruipen.

Ondanks dat ik dit ontzettend verdrietig vind voor mijn kleine man heb ik tot op de dag van vandaag geen spijt gehad dat ik er voor heb gekozen hem alleen op te voeden. Ik ben dan wel alleen maar krijg ontzettend veel hulp van familie en vrienden. Nu het eerste jaar er bijna opzit, ben ik zijn vader juist ontzettend dankbaar. Zonder hem was hij er niet geweest. En het is dan wel eens zwaar maar jeetje, wat houd ik van dat mannetje. Ik zou hem voor geen goud willen missen.

Nu denk jij misschien, Sanne wij schrijven een blog om een romantisch weekendje weg te winnen en met wie ga jij dan weg? Ja goeie vraag, ik zou het heerlijk vinden om er eens lekker tussenuit te gaan met mijn beste vriendinnetje. Misschien niet heel romantisch maar wel erg ontspannend wat ik ook wel kan gebruiken!

7 jaar geleden

Topperrr!