Mijn zwangerschap: van de start tot 37 weken

Mijn zwangerschap is een grote verandering in mijn (en ons) leven. We zijn uiteraard super blij en kijken erg uit naar de komst van ons eerste kindje. Ook besef ik hoeveel geluk wij hebben, omdat zwanger worden niet vanzelfsprekend is en lang niet altijd makkelijk gaat. Die eerste weken en maanden na een positieve test blijven super spannend. Ook omdat bijna niemand het nog weet en je het blije nieuws nog niet van de daken durft te schreeuwen. Dat moment dat je voor het eerst een kloppend hartje bij een echo op het scherm ziet is zo speciaal.

In het begin leef je van echo naar echo, en tussendoor het hartje horen kloppen op controle bij de verloskundige stelt gerust. Na de 20 weken echo, toen we hoorden dat alles goed was met ons meisje (want ook dát kwamen we op die dag te weten) durfde ik écht blij te zijn. Zo’n eerste zwangerschap is natuurlijk erg spannend, je weet niet wat je kunt verwachten en hoe het voelt. De eerste schopjes en bewegingen die ik voelde rond de 18 weken waren ook magisch, en dat maakt het ook écht. Je ziet en voelt nog niks aan je buik, maar er zit en lééft daarbinnen een kleine baby. Ons kleine meisje.

Maart 2019: Wanneer ik dit schrijf ben ik bijna 27 weken zwanger.

3 Juni ben ik uitgerekend, dus ze komt mooi voor de zomer. Ik voel me goed en geniet enorm van het zwanger zijn. In het begin was ik wel erg vermoeid en ik had veel last van misselijkheid gedurende de hele dag (en nacht). Maar gelukkig zónder overgeven, dus ik prijs mezelf gelukkig dat ik er tot nu toe nog zonder al te veel kwaaltjes vanaf kom. Rond de zeventiende week kreeg ik weer meer eetlust en was de ergste misselijkheid voorbij.

Mijn buikje werd vanaf twintig weken heel langzaam zichtbaar.

Ik vond het aan de ene kant fijn dat mijn buik me nog niet in de weg zat, omdat ik nog werkte en mijn gewone kleding aan kon. Maar aan de andere kant vond ik het ook jammer dat je het niet zag, als je het niet wist. Dat kreeg ik ook vaak te horen als ik vertelde dat ik zwanger ben. ‘Oh, maar je ziet nog niks!’ Ik wist niet goed hoe ik moest reageren, het is niet dat ik mijn buik sneller kon laten groeien. ?

Hoe reageer je op opmerkingen over je buik?

Ik ben 1 meter 91 lang, maar dat zegt natuurlijk niks over hoe je buik zal groeien. Dat is bij iedere vrouw en iedere zwangerschap anders. Misschien dat andere vrouwen zich hier in zullen herkennen, dat je niet weet hoe je op “commentaar” op je buik moet reageren. Zolang de baby goed groeit en de verloskundige zegt dat alles in verhouding is, is er niks aan de hand. Ik vind het wel heel leuk dat mijn buik nu echt zichtbaar wordt en ik stiekem al een beetje kan showen.

Qua werksituatie heeft er ook een verandering plaatsgevonden.

Ik heb namelijk besloten om tijdelijk te stoppen met werken om er straks in ieder geval het eerste jaar voor onze dochter te kunnen zijn. Mijn contract liep af, en ik vond het niet eerlijk om te verlengen, terwijl ik al wist dat ik na mijn verlof thuis wil zijn. Vandaar dat ik nu al vervroegd (onbetaald) verlof heb. Dit geeft mij rust en ik ben erg blij met deze beslissing. Zeker door mijn burn-out nog zo recent in mijn achterhoofd, weet ik dat het beter is voor mij, en daarmee voor ons meisje en ons gezin. Werken komt later wel weer. Ik heb ook nooit zo’n ambitie gehad op werkgebied dat ik wist, dít wil ik worden. Dat ik moeder wilde worden heb ik altijd geweten. Dit is een droom die uitkomt. ?

Mei 2019: Ondertussen ben ik alweer 37 weken zwanger.

Binnen nu en 5 weken wordt onze dochter geboren, dat is bijzonder om te beseffen. Wij zijn er in ieder geval klaar voor. De babykamer is – zo goed als – klaar. Haar bedjes zijn opgemaakt, alle kleertjes en spulletjes liggen voor haar klaar. Laat haar maar komen!

Ik voel me gelukkig ook nog goed, ik ben wel snel vermoeid maar dat is niet meer dan logisch. Middagdutjes helpen mij door de dag heen, en ik probeer fit en actief te blijven door regelmatig te zwemmen en dagelijks te wandelen.

Wel heb ik een klein dipje gehad een paar weken geleden.

Mijn bloeddruk bleek aan de hoge kant, en toen ben ik even opgenomen in het ziekenhuis voor onderzoeken. Even waren we bang dat ik helemaal niet meer thuis mocht bevallen, wat ik graag wil. Gelukkig daalde mijn bloeddruk weer en waren de onderzoeken goed. Stress bleek de veroorzaker. De babykamer was nog niet klaar, en ik maakte mij veel te druk en was met vanalles in huis bezig. Ik moest echt rustiger aan gaan doen. Toen ik er ook nog bekkenklachten bij kreeg, kon ik ook niet anders. De rust deed mij goed en ik voelde mij al snel weer beter. Voor mijn bekken ben ik één keer bij de fysiotherapeut geweest, en de klachten waren na een week zo goed als over.

Nu is het dan echt tijd voor de laatste loodjes.

Ik geniet nog steeds van het zwanger zijn, mijn buik zit me nog niet erg in de weg. Maar toch kan ik ook niet wachten tot we onze dochter in de armen mogen sluiten. ?