Mijn zwangerschap met pieken en dalen

Gisteren vertelde ik over onze weg naar de zwangerschap. Ineens was ik 4 weken zwanger en zat op een behoorlijk roze wolk.

Voordat we zwanger raakten hadden we afgesproken niet te willen weten wat het zou worden. Ik was het hier in het begin niet zo mee eens omdat ik van nature heel nieuwsgierig ben. We hebben uiteindelijk een compromis gesloten door te zeggen dat als er een 2e mocht komen dat we het dan wel willen weten.

In de 7e week van mijn zwangerschap hadden we onze eerste echo. En wat waren we blij dat het hartje klopte. En achteraf ook blij dat het maar 1 eitje was die bevrucht is geraakt! In diezelfde week werd mijn vriend 30 en had ik een supriseparty georganiseerd. Een vriend van hem ging een dagje weg met hem en ik had zo alle tijd om het voor te bereiden. Die avond wilde ik ook graag vertellen dat we in verwachting waren. Misschien iets te vroeg, maar ik kon het echt niet langer voor me houden. Een mooi voorbeeld is hiervan dat onze ouders het al vanaf 5 weken wisten! Wat was iedereen enthousiast! Wat een fijn gevoel was dat toen!

Vanaf het begin wist ik ook al dat ik mee wilde doen aan moeders voor moeders. Dit helemaal omdat het bij ons ook niet vanzelf is gegaan. Maar dat ging me moeilijker af dan gedacht. Vanaf week 9 tot en met week 14 heb ik geen avondeten kunnen verdragen en telkens wanneer ik die blauwe potten open deed, kwam mij die lucht tegemoet. Ik heb moeders voor moeders daarom ook stop moeten zetten in week 13. Ondertussen zat ik nog wel op die roze wolk en zag mijn buik met de week groeien.

Met ongeveer 16 weken kreeg ik last van de standaard kwaaltjes zoals mijn rug. Daardoor ben ik ook minder gaan werken. Vanaf 20 weken kwamen mijn liezen en mijn knieën er ook bij. Hierdoor ben ik nog minder gaan werken.

Toen ik 28 weken zwanger was zijn we nog op vakantie gegaan naar Mallorca! Wauw wat was dat een mooi eiland zeg! Alleen voelde ik me net zo'n waggelende eend en hield al wat vocht vast. Die dagen hebben we heerlijk op terrasjes gezeten en kleine stukjes gelopen. Meer kon ik ook echt niet. Dit was onze laatste vakantie met z'n 2tjes en zo voelde het ook!

In week 30 hadden we de 30 weken echo. We vonden het maar wat spannend om onze kleine spruit weer te zien en wisten nog steeds niet wat het zou worden. De kleine groeide goed en sprong heel wat rond in mijn buik. Mijn bloeddruk steeg wel, in vergelijking met de hele lage bloeddruk die ik de gehele zwangerschap heb gehad maar nog niks om me zorgen over te maken want alles zat binnen de norm. Achteraf gezien weet ik wel anders...

In de weken erop voelde ik mij steeds slechter en was ik steeds vermoeider aan het worden. Mijn hoofdpijn werd me teveel, de sterretjes die ik voor de ogen had gooide ik af op het mooie weer of slecht drinken en het vele vocht vast houden (wat tegen die tijd alleen nog maar erger werd) gooide ik ook onder het mooie weer. Want het was tenslotte 35 tot 40 graden die week. Dus ik bleef vaker thuis en sliep veel. Tot ik in week 33 weer bij de verloskundige terecht kwam voor een standaard check up. Ben ik blij dat het een oud collega van mij was die mij op dat moment te woord stond. Ze schrok zich dood van hoe ik eruit zag en vroeg hoe ik me voelde. En nog wuifde ik het weg onder van ach het hoort er allemaal bij! Nou niet dus....

Mijn bloeddruk was torenhoog en na urineonderzoek had ik ook eiwitverlies. In combinatie met het vele vocht wat ik vast hield dacht ze aan Pre Eclampsie, met andere woorden een zwangerschapsvergiftiging. Ik schrok me dood en begon spontaan te huilen en zei dat ik hier heel bang van werd. Zij stelde mij op dat moment gerust en ik moest door naar het ziekenhuis voor een CTG. Dus ik ging nog even naar huis om even wat te drinken en ging nog steeds met volle moed naar het ziekenhuis.

Niet wetende dat ik niet meer thuis zou komen totdat ik bevallen was....

Hierover meer in mijn volgende blog