Mijn verhaal: voor altijd voel ik me leeg

Waarom ik dit schrijf? Dat weet ik eigenlijk ook niet precies. Vooral met het idee om het eens van me af te kunnen schrijven. Ik denk er namelijk elke dag, elk uur en elke seconde aan. Misschien herkennen vrouwen zich in mijn verhaal of word ik begrepen... Wie weet. Ik waag het erop. 

Gaan we voor een tweede? 
Mijn man en ik vormde samen met ons mooie dochtertje een perfect gezin. Beide werkte we nog redelijk veel maar genoten ook van de momenten met zijn drietjes als gezin. Heerlijke vakanties, fijne ritueeltjes en een top familie en vriendenkring. We waren zo gezegend. Toen stelde mijn man voor om voor een tweede te gaan, ons dochtertje mocht namelijk bijna naar de basisschool en had het steeds vaker over een broertje of zusje. Waarom niet dacht ik? We can do this!

Bam, raak!
Nadat ik gestopt was met de pil was het vrij snel raak. Wat een geluk, want bij ons dochtertje hebben we er toch 1,5 jaar over 'gedaan'...

De eerste echo gingen we met z'n drietjes en het was te mooi om waar te zijn. Met de echofoto op zak lieten we ons dochtertje trots vertellen aan iedereen dat ze grote zus werd. Feest!

De combinatietest
Zoals ook bij mijn vorige zwangerschap lieten we een aantal weken later een combinatietest afnemen, 'just to be sure'... Zonder enige spanning ook deze echo gedaan. Toen we een paar dagen later de uitslag kregen begon de rollercoaster die tot op heden niet meer gestopt is met loopings maken. ''Mevrouw, u hebt een verhoogde kans op een kindje met het syndroom van down, heeft u binnenkort tijd om door te spreken wat de vervolgstappen worden?''. 

Om een lang verhaal kort te maken: na heel wat stress en spanning zijn we verder gaan onderzoeken of het daadwerkelijk om een kindje met het syndroom van down zou worden. Dat was zo.

Toen begon de stress in huis. Mijn man was namelijk overtuigd: dit kunnen wij als druk gezien niet aan en we kunnen dit onze dochter niet aandoen. Punt. We laten het weghalen. 

Hoe maak je die keuze?
Redelijk in paniek ben ik gaan praten met vriendinnen, mijn ouders en met een collega. Iedereen luisterde en toonde begrip maar niemand hielp me met het maken van een keuze. Logisch natuurlijk, maar op dat moment rete irritant. De enige in mijn omgeving die een mening uitte was mijn man. En zijn mening was kei hard: weghalen. Ik twijfelde erg maar had steeds in mijn hoofd: hoe langer ik wacht, hoe lastiger het wordt om abortus te plegen... Wat gaan we doen? 

Even voor de duidelijkheid: uit de testen is gekomen dat het kindje syndroom van down heeft/had maar niet dat het verder geen goede kans op leven zou hebben. Dat was voor mij het dubbele eraan. Kijk, als het kindje altijd pijn zou hebben, dan had ik de keuze minder lastig gevonden. Maar 'helaas' was dit niet het geval.

De knoop doorgehakt
Ik werd gek van de stress, zowel thuis als op werk/bij vrienden. Het ging alleen maar over de grote keuze. Wat gaan jullie doen? Niet te lang wachten hoor... Dat waren vragen die ik dagelijks om mijn oren kreeg. 

Toen heb ik de knoop doorgehakt en besloten om het weg te laten halen. Of ik er zelf 100% achter stond heb ik niet eens over nagedacht. Wat de doorslag gaf was dat als we ervoor gingen, want eerlijk is eerlijk, het is echt best een heftige opgave, we er samen voor moesten gaan. En aangezien mijn man niet om te praten was, viel voor mij de 'samen' optie weg. Dan ging het dus helemaal niet lukken. 

Hoe nu verder
De details en het verhaal rond de abortus kan ik niet op papier zetten, dit is echt erg heftig en intens geweest. Vanaf het moment dat mijn baarmoeder leeg was voelde ik mezelf ook leeg. Letterlijk en figuurlijk. Mijn fut, levenslust en energie was weg. Een lachje aan mijn dochter kostte me serieus moeite. Tussen mij en mijn man liep het ook niet lekker. Al vrij snel besefte ik me dat ik mijn gesteldheid te danken had aan hem, of zo voelde het in ieder geval... Stukje bij beetje proberen we als gezin weer alles op de rit te krijgen. Mijn man en ik gaan eens per week naar therapie en het lukt ons om over de abortus te praten. Fijn en confronterend tegelijk. Met ons dochtertje gaat het top, ze ontwikkelt zich goed op school en gedraagt zich voortreffelijk thuis, alsof ze aanvoelt dat we nu even niet zoveel kunnen hebben... Ook daar praten we tijdens therapie over. 

Heb ik spijt? 
Die vraag krijg ik regelmatig en stel ik ook regelmatig aan mezelf. Het antwoord weet ik niet... Nog steeds voel ik me leeg, maar duidt dat op spijt? Het enige waar ik intens de behoefte aan heb, is om tegen mijn kleine baby'tje die er nooit is gekomen, te zeggen dat het niet aan hem of haar ligt en dat (hoe stom het ook klinkt), ik intens van hem of haar houd.