Mijn verhaal van Evie en Emma.

Evie en emma

We zijn op 4 juni 2019 achter gekomen dat ik zwanger was.

Ik was toen al heel erg misselijk. We moesten bijna nog een maandje wachten tot we de eerste echo gekregen.

Ik bleef maar misselijk en kon bijna geen eten mee binnen houden.

Toen was het eindelijke 5 juli de dag dat we een echo zouden krijgen,

Het was tegen 2 uur middag’s. We Hadden eerst een gesprek over van alles en nog wat en hoe ik me voelde ik vertelde dus dat ik me zo misselijke voelde. Ze heeft gelijk medicatie voor geschreven omdat ik wel mijn eten binnen moesten houden om mijn krachten te kunnen houden, en omdat we er toen nog mijn zoontje nog 1,5 jaar was die ook zijn aandacht moest hebben.

En Toen kregen we een echo, en ik zag het al gelijk ik zag 2 hartje kloppen. Ik dacht van dit kan toch niet, omdat bij ons in de familie geen tweelingen voorkomen dan ga je er eigelijke niet van uit dat je een tweeling kan krijgen.

Toen vroeg ze aan mijn of ze even inwendig mocht kijken omdat het nog maar 9 weekjes was en ze toch wel goed wou kijken van hoe het er allemaal uit zag. Ze kon ons vertellen dat het een twee-eiige tweeling was. En ze hadden beide een aparte vruchtzak en placenta, zo als ze vertelde ws dit een hele gunstige tweeling zwangerschap omdat ze allebeide apart groeide. Mijn man en ik moesten eerst van de schrik bekomen. Want we schrokken echt. We wisten even niet van hoe we dit gingen doen. Want we hadden nog een zoontje van 1,5 jaar. maar de verloskundige vertelde dat we het konden en dat alles wel goed zou komen.

We hebben het later niet middag gelijk aan onze familie verteld. En dit vertelde ook van dat we allebeide geen tweeling in de familie hebben zitten en dat de kans dat kleiner is dat we een tweeling konden krijgen.

Dus voor ons was het echt een wonder dat dit heeft kunnen gebeuren en we waren er heel erg blij mee.

Op 18 juli kregen we weer een echo om te kijken hoe de baby’s het deden. En wat deden ze het beide super goed ze gingen gelijk op en ze waren beide even groot en zwaar. We konden ons geluk niet op omdat het zo goed ging met ons baby’s. en ik was inmiddels al 11 weekjes zwanger.

Op 9 augustus kregen we weer een echo en ze deden het nog steeds hartstikke goed. Ze waren nog steeds ongeveer dezelfde lengte en gewicht. En ze kon ons vertellen dat het waarschijnlijke 2 meisjes zouden worden.

En

We waren onder tussen ook al een paar keer in het ziekenhuis geweest.

Omdat routine is als je zwanger bent van een tweeling.

En de controlles is het ziekenhuis waren ook goed.

En toen begonnen de onzeker tijden,

Ik was net 14.2 weekjes zwanger toen ik nachts wakker werd onder het bloed.

Ik was in mijn slaap wat bloed verloren.

Ik helemaal in paniek mijn man wakker gemaakt. Die zei dat ik gelijk naar het ziekenhuis moest bellen om te kijken wat we moesten doen, ik belde gelijk heen ze vertelde mijn omdat het niet doorstoomde en omdat ik geen buik pijn had. Dat ik me geen zorgen hoefde te maken want het komt we vaker voor dat je bloed verlies het kan dan zijn dat je lichaam een soort van menstruatie aan maakt. Dus ik ben weer gaan slapen. Maar ochtends werd ik wakker en het zat me niet lekker dus toch weer gebeld. we konden gelijk langs komen en er werd een echo gemaakt.

Gelukkig was alles goed met de baby’s en ik moest me geen zorgen maken want het bloed kwam niet bij de baby’s weg. Dus wij weer naar huis en geen zorgen meer maken,

Maar nog geen 1,5 week later weer wat bloed verlies en het zat me niet lekker. En we konden gelijk naar het ziekenhuis weer een controle gehad en alles was nog steeds goed met de baby’s. Ze deden het goed en hoefde me ook geen zorgen te maken.

Met 15.5 weekjes kregen we een geslachts echo, ze we kregen twee meisjes. Wat was ik blij 2 meisjes ik kon me geluk niet op en me man ook niet. Mijn zoontje werd grote broer van 2 zusjes.

Met 16.2 weekjes kregen we weer een echo in het ziekenhuis. De meisjes deden het goed en ze groeide nog steeds gelijk op. Dat was helemaal goed. Ik was helemaal gelukkig want ik ging er van uit naar 16 weekjes dan blijft alles goed gaan en dan gebeurt er toch niet meer. We hoefden pas over 4 weekjes terug te komen. Ik ben daar naar aan het shoppen gegaan twee pakjes kopen voor onze meisjes. En wat had ik mooie kleertjes gekocht.

Vrijdag 13 september en dag wat zo mooi begon maar wat zo slecht eindigde.

We Hadden avonds bij de verloskundige een 20 weken echo. We gingen we met goed moed heen want we dachten er kan toch wel niks verkeerd zijn alles is goed met de baby’s en ik voelde zelfs soms al bewegingen in mijn buik.

En toen kwam de echo. Ze bekeek de twee meisjes. En wij zagen het zelf ook al gelijk. Evie die bewoog heel erg veel en Emma was heel erg stil. Ik kreeg het even benauwd ik dacht nee toch dit kan toch niet, en toen vertelde de verloskundige dat ze geen hartslag kon vinden bij Emma. Ze stopte even omdat zei het er zelf ook heel erg moeilijk mee had, ze had bij ons de eerst echo ook gedaan en wij konden haar nog van de vorige zwangerschap. Wij kregen even een glaasje water. En toen barste mijn man en ik uit in tranen.

Ze vroeg an ons of wij wouden stoppen of om te kijken of alles goed was met Evie. Nou ik wou gelijk weten of het goed was met Evie.

Ze heeft toen de 20weken echo gedaan bij Evie en bij haar was alles goed. Wat waren we daar blij om. Ze heeft ook nog bij Emma gekeken dat hebben we ook gezien en ze vertelde ons dat ze met 16.3 weekjes is overleden. Dat was dus 1 dag naar dat we in het ziekenhuis waren geweest toen was alles nog. Toen huilde ik weer want ik dacht er aan ze in dus overleden in mijn buik zonder dat ik het wist. Dat vond ik het ergste. Ze kon zien dat Emma hartje veelte groot was en dat ze vol met vocht zat. We hebben die nacht weinig slaap gehad ik kon namelijke niet slapen alleen al aan de gedacht dat Emma in mijn buik nog zit en dat ze niet meer leefde.

We moesten die maandag er op naar het UMCG voor een uitgebreide echo. Om te kijken of alles we echt goed was met Evie.

ze konden het niet zo goed zien want we beweeg de teveel. Dus we moesten een paar dagen later weer komen. Toen bleek alles goed te zijn met onze kleine Evie

We bleven onder controle in het ziekenhuis. En alles bleef goed gaan met Evie. Maar ze Haden ons wel verteld dat omdat Emma was overleden dat mijn lichaam wel zoiets kan hebben van dit is niet goed. Het moet er uit. Maar gelukkig is dat niet gebeurt alleen ik heb niet zo van mijn zwangerschap kunnen genieten omdat ik steeds dacht van stel je voor Evie komt wel eerder en dan. De weken gingen voorbij en eindelijke was ik dan 25 weekjes ik dacht van als het nu komt dan is de kans dat ze het overleefd er.

Ik fleurde zelf weer wat op en kon weer wat gaan genieten van de zwangerschap.

Het was maandag 13 januari en we moesten naar het ziekenhuis voor een controle. Alles was goed en ik vertelde dat het me zwaar viel ik kreeg heel erg last van harde buiken en kon bijna Niet meer lopen omdat ik te veel last van rug had, ze zei dat over een weekje weer moest ik was dan 37 weekjes. En dan werd er besproken wanneer ik ingeleid kon worden dat was dan diezelfde week nog. Ik was helemaal blij en ik ging de laatste dingen regelen. En toen op woensdag 16 januari ik zat bij de kapper samen met mijn moeder ik dacht ik wil nog even mijn haar mooi hebben. Ik vertelde mijn moeder dat ik steeds harde buiken had en dat het me niet lekker zat. Me ouders wonen 15 min van ons vandaan en daar was ik nog geen gereden om bij hun in het dorp naar de kapper te gaan. Middag’s begon ik me steeds minder fijn te voelen. Moeder vertelde van je komt zo niet naar huis en laat je man je maar ophalen. Ik had me man op het werk gebeld dat hij mij weer op moest halen bij mij ouders weg. En toen begonnen ik wat raar gevoel in me onderbuik te krijgen. Ik dacht bel toch maar even naar het ziekenhuis want de harde buiken kwamen ook al rond de 5 minuten die vertelde mij dat ik maar even langs moest komen. Ik me man maar opgebeld en verteld dat hij ook maar mijn vluchtkoffer mee moest nemen.

Tegen 19.00 waren we in het ziekenhuis en de harde buiken bleven maar komen, ze vertelde ons dat het maar zo kan zijn dat Evie vanavond nog geboren kon worden. Weer maar even kijken hoeveel centimeter ontsluiting. Het waren al 5 cm. Ze vertelde dat ze nog even een uurtje wou wachten en kijken hoe het verder ging. En toen zakte de harde buiken weer al en het bleef op 5 cm ontsluiting staan. Een paar uurtjes laten kreeg ik weer veel harde buiken maar de ontsluiting bleef op 5 cm staan.

We moesten wel een nachtje blijven. De volgende ochtend gingen ze kijk van hoe nu verder. Ik heb gezegd dat ik niet meer naar huis wou omdat mijn zoontje ook binnen 2 uur is geboren.

Ik kreeg ochtend weer wat harde buiken ik had wel al 6 cm ontsluiting maar het verder ging het niet, we bleven een aantal dagen in het ziekenhuis want ze mochten nog niks doen omdat ik nog geen 37 weekjes was. Ik was op zaterdag 37 weekjes maar ze konden niks doen omdat het in het weekend was. Ze Haden vertelde dat als het niet door zou zetten dat ze maandag me in gingen leiden. Dan vond ik prima.

Op zondag kreeg ik last van wat bloed verlies en de harde buiken werden steeds meer. En om 21.30 werd het zo erg dat ik dacht dat het nu wel eens kon beginnen. En wat bleek ik had al 8 cm ontsluiting. Ze vertelde mij dat we naar de verloskamer gingen. Me weeen werden erger en de verloskundige vertelde de me dat ze me vliezen gingen breken en dat was om 1.00 en om 1.58 was Evie geboren. En om 2.20 is Emma geboren. Die was namelijke aan de placenta van Evie gegroeid.

Maar naar dat de placenta geboren was. Bleef ik extreem veel bloeden. Later bleek dat Evie nog een bij placenta had.

Ik heb later nog naar de ok geweest omdat dat te laten verwijderen. Ik ben er namelijke 2.5 bloed bij verloren. Heb nog bloed gekregen.

Met Evie ging alles super goed en we mochten 2 dagen later het ziekenhuis verlaten.

We hadden besloten om Emma te laten cremeren.

Emma is op woensdag 12 februari gecremeerd en we hebben haar een dag later op gehaald.

We hebben haar bij haar Evie op naar kamer gezet. Zodat ze toch weer bij elkaar zijn.

Evie is een gelukkig en vrolijk meisje. En soms als ik naar Evie kijk naar vraag ik me af hoe Emma en had uit gezien en vraag waar we nooit antwoord op zullen krijgen.

Maar ik weet dat ze op ons neer kijkt en dat Evie altijd een engeltje op haar schouder zou hebben