Mijn Verhaal als alleenstaande moeder

Even voorafgaand een kleine mededeling. Ik schrijf dit verhaal omdat ik wil vertellen hoe het is om een alleenstaande moeder te zijn. Mijn verhaal te doen en te laten zien aan alle (toekomstige) alleenstaande moeders dat het mogelijk is. Dat het mogelijk is om het alleen te doen en dat het mogelijk is om een gezin te worden, zelfs al bestaat dat gezin alleen uit jou en het kindje. Om dit verhaal te doen moet ik even terug naar het begin. Waarom werd ik een alleenstaande moeder? Hoe heb ik die keuze kunnen maken? En wat deed het maken van die keuze met mij? Ik treed niet in details. Wat er precies gebeurd is tussen mij en degene van wie ik zwanger raakte, weten de mensen die dicht bij mij staan en dat vind ik voldoende. Het doet er niet meer toe, ik laat iedereen in zijn waarde en laat het verleden achter mij. 

Deel 1: Hoe het begon

Laat ik beginnen met dat ik zelf altijd van een gezin heb gedroomd. Man (in mijn geval), vrouw en een kindje. Nooit heb ik er over nagedacht dat ik ooit een alleenstaande moeder zou worden. Tot op de dag van vandaag zijn mijn ouders nog altijd samen. Mijn ouders beide altijd om mij heen, een grote zus en twee kleine broertjes. Ik ben ook altijd overtuigd geweest van het feit dat een kind het best kan opgroeien bij beide ouders. Dat een kind naast een moeder ook zeker een vader (of nog een moeder, of twee vaders) nodig heeft. Dat de basis van een gezin altijd moet bestaan uit twee ouders of verzorgers.

Maar wat als je opeens het gevoel krijgt dat jou gezin nooit zal worden zoals het gezin waar je in opgroeide. Dat alles wat ooit een sprookje leek ineens een grote nachtmerrie wordt. Dat je voelt dat de wereld door je vingers glipt en je beseft dat als je hier mee door blijft gaan, je je eigen geluk en het geluk van je kind afneemt? En precies dat overkwam mij.

Ik was 3 weken zwanger toen ik de keuze heb moeten maken om het alleen te gaan doen. Totaal onverwachts gebeurde er iets in mijn relatie wat ik nooit heb aan zien komen. Hoe ik het ene moment nog de blijdschap mocht voelen van mijn zwangerschap, het stichten van een gezin samen met hem en de blijdschap van mijn langgekoesterde droom stond ik er twee dagen later opeens alleen voor. Het was pijnlijk, verdrietig en vooral onwerkelijk. Toch overheerste nog steeds het geweldige gevoel dat ik zwanger was. Dit kindje was hoe dan ook welkom, was toen al mijn grootste liefde en maakte mij sterker dan ooit te voren. Na welgeteld drie dagen mijn kop te hebben laten hangen, veegde ik mijn tranen af en stond ik op. Ik ga het alleen doen! Dit kindje gaat zo geliefd worden dat het nooit een ‘vader’ zou missen. Dit kindje is van mij! En ik ben er trots op!

Gek genoeg heb ik daarna nooit meer een traan om de situatie gelaten. Zelfs nu ik dit opschrijf en het verhaal zich in mijn hoofd opnieuw afspeelt, voel ik alles behalve verdriet. Ik ben zo dankbaar dat ik mijzelf bij elkaar heb weten te rapen en hiervoor ben gegaan. Ik had nooit anders gewild, zo had het moeten zijn. Dit kindje en ik, een twee-eenheid vanaf de allereerste dag.

Wordt vervolgd.