Mijn traject

Ik heb lang getwijfeld of ik mijn verhaal online zou zetten.. maar de laatste weken wordt mij steeds meer duidelijk dat mensen die het niet mee gemaakt hebben eigenlijk geen idee hebben wat de impact is van een kinderwens die niet vanzelfsprekend wordt vervuld! Laat ik voorop stellen dat wij enorm geluk hebben gehad dat het toch gelukt is om een kindje te krijgen.. 

Ons traject start begin 2013! Wij hadden besloten samen graag een kindje te willen, na flink oefenen bleven we kinderloos en toen we eind 2013 in verwachting waren was dat een zegen.. helaas is deze zwangerschap geëindigd in een miskraam na 10 weken.. de dokter had zoiets van zo gaan dingen soms.. maar omdat we al bijna een jaar verder waren werden we toch op controle bij de gynaecoloog gestuurd. 

Na wat tests en controle op de eisprong leek alles in orde en moesten we het toch nog even afwachten..  

Zo gezegd zo gedaan en toen we weer een jaar verder waren (eind 2014) zijn we toch weer terug naar de gynaecoloog gestuurd.. voor verder onderzoek. 

Zo kreeg ik een laparoscopie om te zien of me eierstokken niet verkleeft waren, ook hier geen bijzonderheden te zien, manlief moest zaad inleveren om te zien of dat goed was, ook geen bijzonderheden.  Het is best frustrerend als je weet dat alles goed is maar het lukt niet. 

Onbegrepen onvruchtbaar werd het genoemd.. best bijzonder als je bedenkt dat er niets mis is.. 

We werden op een IUI traject gezet, hierbij rijpen ze je eicellen met hormooninjecties en werken ze het zaad van de man op met een bepaald spul (ik noemde het redbull voor je zaad) zodat je dus super zaad krijgt. Deze behandeling doe je 6x voordat er een volgende stap wordt gezet. De eerste keer is mega spannend.. zal het lukken?? Je leeft het echt van zaad-inbreng-moment tot testen en de eerste keer ben je dan echt wel positief! Toen ik negatief testte en vervolgens ging menstrueren dacht ik ok dit is pas de 1ste keer! Houd moed!! 

Bij de 2de keer sta je er ook zo in.. het komt goed maak je niet te druk.. 

De 3de keer is anders.. je verliest hoop en sluit je af voor de teleurstelling.. want je weet ergens dat die gaat komen.. zo ook met poging 4,5 en 6! 

Bij de 5de poging die mislukte werd besloten geen 6de te doen maar over te gaan naar IVF want na 5 pogingen konden we wel stellen dat het met IUI niet zou lukken..  

IVF is een ander traject.. hierbij rijpen ze je cellen met andere soort hormonen en proberen ze er echt veel in 1x te laten rijpen zodat je een 'voorraadje' hebt. 

Na het spuiten van hormonen moeten er eicellen rijpen.. bij onze 1ste poging leken dat er ongeveer 4 tot 6 te zijn, wat opzich prima is.. echter vlak voor het springen van de eicellen bleek dat er maar 1 echt goed was en dat is niet voldoende voor een punctie.. super balen want dat betekend een gemiste kans.. dit is omgezet in een IUI en zo hadden we alsnog 6 pogingen IUI gedaan, mijn vertrouwen was ondertussen wel naar het 0-punt gezakt want ondertussen waren we ruim 1.5 jaar verder.. 

Na deze IUI hebben we wel 1 IVF kunnen doen gelukkig, hieruit kwamen 7 eicellen waarvan er 4 bevrucht konden worden en toen kwam het probleem aan het licht.. ik heb PCOS! De helft van mijn eicellen zijn cysten waardoor ze dus nooit bevrucht kunnen worden.. eindelijk dan toch een naam voor een probleem want het is echt wel frusterend als je niet weet waardoor het komt. PCOS is lastig want je weet nooit welke eicel wel goed is en daarom is een IVF traject het beste. Zo kan je wel zien hoe en wat. 

IVF is pittig, pittig voor je lichaam, pittig voor je geest en zeker pittig voor je relatie want die komt onder druk te staan. Je wilt iets zo graag dat je je frustraties op elkaar gaat afreageren.. 

Ondertussen zaten we al in begin 2016 en nadat alle eitjes terug geplaatst waren en er dus geen zwangerschap was moest het IVF traject nog een keer.. voor dat we hiermee doorgingen hebben we even gepauzeerd van alles.. want onze relatie was verre van ideaal en van alles had ik ook nog een depressie gekregen, hierdoor heb ik een flinke tijd alleen maar gefunctioneerd op drank.. gelukkig kreeg ik hulp en mijn lieve man is altijd achter me blijven staan ondanks dat het voor hem ook mega zwaar was allemaal! Na een jaar rust en ruimte en herstel besloten we halverwege 2017 toch weer voor een punctie te gaan en door te pakken want we waren stabiel  we wisten wat we aan elkaar hadden en we konden weer bouwen op elkaar en elkaars steun en genegenheid. 

Vol goede moed gingen we ervoor! Weer hormooninjecties, controles en de punctie.. deze keer ging het alleen bijna fout.. in beide eierstokken zaten ongeveer 10 kleine eitjes.. waarvan vermoed werd dat er ongeveer 4 a 5 mee zouden groeien tot rijpe cellen. Ik kwam voor controle op een vrijdag.. tot onze verbazing waren alle eicellen mee gegroeid maar nog niet groot genoeg dus moest ik maandag terug komen.. hier had ik geen goed gevoel bij, je leert je lichaam heel erg kennen in zo'n traject dus ik zei toch liever op zondag nog een keer te willen laten kijken.. zo gezegd zo gedaan en gelukkig dat ik dat deed want die zondag zagen we dat alle 21 eicellen hartstikke rijp waren (rijp zijn ze als ze tussen de 18 en 26mm groot zijn) dus ze moesten die dag nog een injectie geven om ze te laten springen en dinsdag zou dan de punctie zijn!! Dinsdag werden mijn eitjes dan gelukkig geoogst! 21 stuks en de punctie was flink pijnlijk deze keer maar 21 cellen was een super oogst dus ik klaagde niet.. manlief bracht de eicellen naar her LUMC en leverde daar zaad in en ik mocht even bijkomen met flinke pijnstillers.. 

Dan komt het wachten.. 2 soms 3 dagen in het ergste geval zelfs 4 hele dagen wachten om te horen hoeveel er bevrucht zijn!! Van de 21 waren er 11 bevrucht en er waren 7 klasse A (de allerbeste) die al uit 8 cellen bestonden, 2 klasse A met 6 cellen en 2 klasse B met 8 cellen! Dat was echt een top resultaat!! 

Maar er kon geen verse cryo terug geplaatst worden want mijn eierstokken waren over gestimuleerd door de hormonen en na de punctie helemaal vol gelopen met vocht.. een gevaarlijke situatie waardoor ik toch op controle moest komen. 

Dit betekende weer een periode van rust want mijn lijf moest herstellen van de overstimulatie. 

Ondertussen was het bijna eind 2018 en hebben we toen pas weer kunnen starten met de terugplaatsingen. Helaas werd ik ziek, ik kreeg carpaal tunnel syndroom en moest aan beide polsen geopereerd worden.. 

En toen.. in juni 2019.. was ik ineens spontaan zwanger.. niet verwacht niet meer over nagedacht en totaal geen vertrouwen erin maar toch voor een vroege echo in het ziekenhuis geweest en toen bleek ik weer een miskraam te hebben, een leeg vochtblaasje in mijn buik en helaas dus nog steeds niet zwanger! Dit was wel aanleiding om toch ondanks mijn operaties weer te starten met terugplaatsen en gelukkig dat we dat hebben gedaan!! 

Na ruim 6 jaar was ik dan eind augustus in verwachting en liep deze zwangerschap top! Met 6 weken een prachtig kloppend hartje.. met 12 weken mooie vingertjes en tenen! En met 20 weken gezond verklaard!

Gelukkig! Ik kreeg stap voor stap weer wat vertrouwen in mijn lijf en met 38 weken precies heb ik onze zo gewenste en langverwachte zoon Jaxon op de wereld gezet! Op bevrijdingsdag 2020 geboren en het allermooiste waar ik zo onwijs lang geduldig voor ben geweest! 

Ons traject duurde totaal 6 jaar en 6 IUI's en 2x een volledige IVF! Het koste ons bijna onze relatie, ons geduld en vertrouwen maar na al die jaren staan we nog steeds sterk samen en hebben we zoveel geleerd over onszelf, onze band, onze frustraties en onze liefde dat we het niet anders hadden willen doen.. hooguit misschien wat sneller dan 6 jaar! 

Na al die jaren kregen wij toch wat wij het allerliefste wilden.. een zoon.. geboren uit pure liefde, passie en doorzettingsvermogen.. (met een beetje hulp van de dokter)

Ik hoop met mijn verhaal te kunnen laten lezen dat het niet over rozen gaat.. het is heftig, zwaar en soms echt deprimerend maar het kan! Het kan echt .. ik ben het bewijs!! 

Veel liefs Brenda