Mijn tocht als BAM

Een aantal jaren geleden hadden we een gezellig meidenavondje: 3 vriendinnen, waarvan 1 mijn zusje en ik. Zoals wel vaker ging het gesprek over liefde en kinderen. Ik was toen begin dertig en al tijden vrijgezel. Niet bewust, maar het leek gewoon niet te lukken in de liefde. De mannen die ik leuk vond hadden geen interesse in mij en de mannen die mij leuk vonden daar werd ik niet koud of warm van. Voor mij idee ben ik niet heel kieskeurig. Ik ben echt niet opzoek naar een Brad Pitt, maar ik vind het wel belangrijk dat er een klik is. Dat leek niet echt te lukken. Intussen was ik behoorlijk tevreden met mijn leven: ik heb een leuke baan, gezellige vrienden en vriendinnen, een leuk koophuis.  Ik genoot van de vrijheid, nergens aan vast zitten, op het laatste moment beslissen wat je gaat doen, niemand om rekening mee te houden. Ik ben vrij zelfstandig, dus dit leventje was prima voor mij.

Tijdens het gesprek werd het onderwerp kinderen aangesneden. Mijn zusje had een kind en was in verwachting van de tweede, een vriendin was ook in verwachting en mijn andere vriendin had geen kinderen en was er van overtuigd dat ze die ook nooit zou willen. En ik... ja later, als ik een leuke relatie heb. Mijn zusje had in een onderzoek gelezen dat het kinderen krijgen na je dertigste al moeilijker wordt, om vanaf je 35ste maar niet te spreken. Werd het niet eens tijd dat ik mijn eitjes in zou laten vriezen? Dan kon ik later ook nog beslissen. Hoewel het gesprek even later weer over wat anders ging bleef dit onderwerp toch door mijn hoofd spoken. Wat als ik nou niet de juiste partner zou vinden, of misschien niet op tijd... Zou ik dan nooit moeder worden? De volgende dag ben ik direct gaan zoeken op het internet naar verschillende mogelijkheden. Zo kwam ik ook op de site van Medisch centrum Kinderwens. Daar heb ik het één en ander uitgezocht over het laten invriezen van je eitjes en het bewust alleen moeder worden. Vervolgens heb ik het onderwerp weer een jaar laten rusten.

 Intussen werd ik er niet jonger op. Toch zette het mij niet aan om actief naar een partner te zoeken. Ik stond ingeschreven bij een datingsite, heb ook weleens afgesproken, heb gespeeddatet, maar ben niet wanhopig opzoek geweest. Een collega van mij, die een aantal jaren ouders is dan ik, deed dit wel. Eindeloos daten, keer op keer een teleurstellend verhaal. Leugens, geen klik, vreemdgaan en ga zo maar door. Dat zorgde ervoor dat ik niet zoveel haast had met het "zoeken" naar een partner. Maar die kinderwens die bleef wel. Ik zou het ook alleen kunnen doen: een bewust alleenstaande moeder worden. Tegelijkertijd had ik veel vragen en twijfels: is het niet egoïstisch om zo te kiezen voor een kind? Is het niet erg dat een kind dan geen vader heeft? Kan ik het allemaal wel alleen? Kan ik dit financieel aan? Wat zullen anderen wel niet denken. Hier heb ik eindeloos over nagedacht. Gelukkig kon ik dit onderwerp bespreken met mijn beste vrienden. Zij zagen het liefst dat ik een partner zou vinden en daar een gezin mee zou stichten, maar als ik de keus zou maken om een BAM te worden, zouden ze voor de volle honderd procent achter me staan en me helpen waar ze kunnen. Ze geloofden dat ik een super goede moeder zou zijn. Er hebben een hoop tranen gevloeid, waarom wist ik op dat moment niet zo goed. 

Bijna twee jaar geleden ben ik uiteindelijk naar een informatieavond gegaan van Medisch centrum Kinderwens in Leiderdorp. Je mocht niemand meenemen, dus ik kwam daar heel alleen. Tot mijn verbazing zag ik ontzettend veel vrouwen, terwijl er elke maand een informatieavond voor alleenstaande vrouwen is. En al die vrouwen zagen er heel normaal uit. Misschien was ik toch niet zo gek of uniek als ik op dat moment dacht. De informatieavond was ontzettend fijn. Ik kreeg veel antwoorden op vragen waarvan ik niet eens wist dat ik ze had. Ook werd uitgelegd dat het verdriet dat ik had kwam omdat ik in een rouwproces zat. Er zijn maar weinig vrouwen die als meisje droomde van het leven als alleenstaande moeder. Je neemt afscheid van je ideale beeld en dat heeft tijd nodig. Ook het stukje egoïsme werd besproken. Is het niet altijd egoïstisch om een kind te willen? Als BAM heb je er heel goed over nagedacht, alles wel 100 keer overwogen en het kindje zou zo welkom zijn. Het is wel heel belangrijk dat je een goed vangnet heb, maar dat heb ik gelukkig.Ook werd het verschil uitgelegd tussen de keuze voor een Nederlandse en een buitenlandse donor. Zo is de wachtlijst voor een buitenlandse donor veel korter. Vaak kun je binnen 3 maanden terecht. Wel moet je van te voren beslissen hoeveel rietjes (buisjes met sperma) je koopt. Dat is lastig, want je hebt geen idee of je zwanger wordt, laat staan na hoeveel keren. De wachtlijst voor een Nederlandse donor is veel langer, zeker een jaar. Voordeel is dat je niet hoeft te beslissen hoeveel rietjes je koopt en ook het kostenplaatje (niet onbelangrijk) ziet er een stuk beter uit. En zo zijn er nog een hoop andere verschillen. Ik geloof niet dat het één beter is dan het ander, maar dat je moet beslissen wat goed voor jou voelt. Ik besloot uiteindelijk te kiezen voor een Nederlandse donor.

Vervolgens moest ik op gesprek komen bij een arts. Van te voren moest ik een vragenlijst invullen en een verwijzing van de huisarts regelen. Tijdens het gesprek werd de hele vragenlijst doorgenomen. Ook werd er gekeken of je op gesprek moest komen bij de maatschappelijk werker. Toen ik begin twintig was ben ik depressief geweest. Daardoor vond de arts het belangrijk dat ik ook met de maatschappelijk werker ging praten. Daarna werd ik op de wachtlijst gezet.

Toen werd het tijd om mijn familie in te lichten. Dit vond ik erg spannend. We komen oorspronkelijk uit een christelijk gezin en ik wist niet of mijn familie achter mijn keuze zou staan. Mijn zusje wist het al, mijn vader is overleden toen ik begin twintig was. Mijn moeder was heel erg blij voor mij en was totaal niet verrast. Mijn broer probeerde te verbergen dat hij het iets moeilijker vond, maar stond wel voor 100% achter me. Dat was ontzettend fijn. 

Na iets minder dan een jaar werd ik gebeld: er was een donor. Ik kreeg wat basisinformatie: kleur haar, kleur ogen, lengte en gewicht. Of ik daarmee akkoord ging. Tsja, met zo weinig informatie kon ik moeilijk niet akkoord gaan.In mijn volgende blog zal ik meer vertellen over het proces van zwanger worden: ovulatietesten, zwangerschapstesten, spanning, verdriet enzovoorts. Dus als je dat leuk lijkt: volg mijn blog!