Mijn onverwachte zwangerschap - Deel 2

Maandag

Het is maandagochtend, acht uur. In de startblokken om de huisarts te bellen. De telefoon gaat over en ik hoor aan de andere kant een vriendelijke stem. ‘’Goedemorgen, huisartsenpraktijk. Is het spoed of geen spoed.’’ Even twijfel ik, maar ik antwoord: ‘’Geen spoed, maar ik wil graag een afspraak met de huisarts maken omdat ik zwanger ben maar niet weet hoe ver ik ben.’’ Even is het stil aan de andere kant van de lijn, daarna antwoord ze terug. ‘’Oh, dus het is eigenlijk wel spoed. Mag je gewoon zeggen hoor!’’ Ze heeft eigenlijk ook wel gelijk, maar ik durfde er niet aan toe te geven. ‘’Ik lig niet op het randje van leven en dood, dus dan ben ik toch geen spoed?’’ Denk ik in mijzelf.

Anderhalf uur later konden we al terecht. De huisarts kan eigenlijk niet super veel voor ons doen, behalve ons doorverwijzen naar het ziekenhuis. We besluiten naar mijn schoonmoeder te lopen, die woont hier vlakbij. Daar vertellen we haar de situatie en ga ik het ziekenhuis bellen.

Mijn schoonmoeder schrikt, weet niet goed wat ze uit moet brengen en dat is begrijpelijk. Wij weten het namelijk ook niet. Na een tijdje bel ik het ziekenhuis. Ik krijg alleen te horen dat de huisarts mij niet zomaar kan door verwijzen, ik moet eerst naar een verloskundige om te kijken hoe ver ik ben. Oké, dan dat eerst maar doen. Maar waar vind je zo snel, voor de zelfde dag, nog een verloskundige die en plekje vrij heeft. Ik heb wel vijftien telefoontjes gepleegd, een verloskundige heeft morgen een plekje, dat is oké maar ik wil het liefste vandaag. Ik moét het nu weten. Een kwartier later wordt ik terug gebeld door een verloskundige-praktijk die ik een paar telefoontjes eerder had gesproken. Er is iemand uitgevallen, dus ze hebben over ongeveer een uurtje een plek vrij.

We gaan er met zijn drieën naartoe. Remco, mijn schoonmoeder en ik. Het is een fijne en rustige locatie, ze zijn er heel vriendelijk en dat stelt mij gerust. We mogen verder komen. We stellen ons voor aan de verloskundige en we nemen plaats. Hij stelt eerst een paar algemene vragen, ook zoals: ‘’Wanneer was je voor het laatst ongesteld?’’ Ik zou het niet meer weten, door de prikpil bleef dat sowieso al vrijwel uit, dus wanneer ik echt voor het laatst ongesteld was, echt geen idee.

Ik mag komen liggen voor de echo. Ik vraag of het scherm nog even uit mag, omdat ik dat fijner vind.

Hij begint met de echo. Na een tijdje zegt hij: ‘’Het termijn voor een abortus is verstreken.’’ Oke, dat betekend dus dat het kindje al ouder is dan 24 weken. In mijn hoofd gok ik op ergens tussen de 25 en 30 weken. Ik heb helemaal niet zo’n grote buik nog en ik heb nog niet eerder dan zaterdag ‘’iets’’ gevoeld. Het scherm mag van mij aan. Ik kijk rustig naar de beelden en ik zie heel duidelijk een hoofdje mét haartjes. De man begint na een geconcentreerde stilte weer te praten. ‘’Ik heb nog een verassing voor jullie.’’ Zegt hij. Ik voel meteen mijn adrenaline omhoog schieten, het eerste wat er door mijn hoofd gaat is: ‘’Het is toch geen tweeling hè?!’’ En wat ik denk spreekt mijn schoonmoeder uit.

Hij begint een beetje te lachen. ’’Haha, nee hoor. Het is geen tweeling, maar je bent wel 37 weken en 3 dagen zwanger.’’

Wat daarna precies gebeurde weet ik niet meer. Het werd even compleet zwart voor mijn ogen. 37 weken en 3 dagen zwanger?! WAT?! Hoe kan dat?! Ik ben in shock, maar omdat de verloskundige zo rustig blijft kan ik mijn rust ook redelijk snel terug vinden.

Ik zie Remco ook even instorten. Mijn schoonmoeder is in de tussentijd even verdwenen naar de gang en de verloskundige geeft ons even de tijd om bij te komen. Nadat mijn schoonmoeder terug is van de gang gaan we verder met de echo, het is schakelen, flink schakelen. Hij kijkt naar het geslacht en op het scherm verschijnt: ‘’Een meisje’’

Oh, een meisje, er schiet meteen een naam naar boven en ik krijg meteen verliefde gevoelens. Je bent zo onverwacht maar zo welkom lief klein meisje.