Mijn kinderwens avontuur

Jong en vol energie. Op mijn 15e mijn eerste liefde ontmoet. Hij was stoer, onbesuisd en buiten de lijntjes. Hij was spannend. Hij durfde dingen die ik nooit zou durven en had dingen gedaan die ik nooit zou doen. Ook hij had een geschiedenis en die hardheid was zijn overlevingsmechanisme. Ik wilde graag voor hem zorgen en een familie geven. Een familie waar hij op kon bouwen. Op mijn 19e zijn wij gaan samenwonen in ons appartement en op mijn 23e trouwden we. Huisje, boompje, beestje was toch echt het doel. Mijn doel. Van stoer, onbesuisd en buiten de lijntjes veranderde hij naar narcistisch, manipulatief en opvliegend. Ik werd steeds kleiner, voelde steeds minder en probeerde vooral om het in zijn ogen goed te doen, te pleasen. Dat was het veiligst. Letterlijk. Maar ook nu wilde ik voor hem zorgen. En praatte ik zijn gedrag goed. Dat breidde zich uit naar pleasen op het werk en naar anderen. Vooral niet mijzelf pleasen. Ik cijferde mezelf weg. Ik was niet belangrijk. Ik voelde niets meer. Zo liet ik mijn leven bepalen door anderen. Mijn relatie was mooi van buiten en onveilig van binnen.

Burn-out nummer 1 was een feit. Net afgestudeerd en boos op mijzelf. Waarom kon ik nou niet vijf dagen werken? Iedereen kan dat van mijn leeftijd. Naar de psycholoog. De enige vraag die ik aan haar kon stellen was wanneer ik weer mocht werken. Zo gingen er maanden voorbij. Het ging voorzichtig aan beter. Niet door mijn bezoeken aan de psycholoog. Die kon ik inmiddels goed om de tuin leiden, aangezien ik erg goed was geworden in mensen laten horen wat ze wilden horen. In mijn hoofd stopte ik alles wat mij pijn deed achter een deur, zodat ik weer verder kon. Na negen maanden ging ik weer aan het werk.

Ondertussen groeide er wel een kinderwens. Ik kon mijn leven niet indenken zonder kinderen. In 2014, ik was toen 25, stopte ik met de pil en besloten we er voor te gaan. Hij was sceptisch, hij wist hoe zijn ouders waren geweest toen hij nog kind was. Maar hij wilde het doen voor mij. Dat was zo fijn. Hij wilde het doen voor mij. Waarschijnlijk om mij bezig te houden, maar dat was voor mij op dat moment niet relevant. De maanden gingen voorbij. Er gebeurde niets. Na een jaar naar de huisarts. Ik ben blijven stampvoeten tot ik een doorverwijzing had naar de gynaecoloog. Ik voelde aan alles dat het zo voor ons niet ging werken. Toen ging het snel. Allerlei testen, bij mij, bij hem. Niets aan de hand volgens de gyneacoloog. Ga het nog maar een half jaar proberen. Met lood in mijn schoenen terug naar huis. Ik wist dat het niet ging helpen. Na een half jaar terug naar de gynaecoloog. Het stempel onverklaarbaar onvruchtbaar was een feit. Een IUI traject werd gestart. Elke week meerdere keren naar het ziekenhuis op de meest ondenkbare tijden. Hormonen in overvloed, vooral de chemische variant. Zo deden we zes rondes achter elkaar. Zonder resultaat. Zonder het gewenste resultaat. Het was letterlijk spuiten en slikken in een emotionele achtbaan. Na zes rondes kon ik niet meer. Ik was fysiek en mentaal op en voelde aan alle kanten dat het op deze manier echt niet ging werken.

Burn-out nummer 2. Echt aan de grond. Elke dag van mijn bed naar de bank en weer terug was soms al te veel gevraagd. Ik was op, doodop. Mijn hele systeem ontregeld, fysiek en mentaal. Weer naar de psycholoog. Dezelfde als bij nummer 1. Zij had mij beter door deze keer en stuurde mij richting de complementaire geneeskunde. Ik ging in retraite. Geen hippe met sauna en massage, maar met hard core groepstherapie en rituelen. Ik wilde niet, maar ik ging wel. Ik heb gehuild en geleerd en was mooie levenslessen rijker. Toen kon ik herstellen. Ook deze ronde duurde 9 maanden.

En zo werd ik 28 en had ik al twee burn-outs ‘overwonnen’. Dacht ik. Toen gingen we scheiden. Een klap in mijn gezicht. Ik deed alles voor hem. Het voelde als falen. Ik voelde mij een mislukking.

Na weken paniek en huilen ontstond er ruimte om mijn leven opnieuw in te richten. Het huilen had mij lichter gemaakt en had letterlijk licht gebracht. Nieuwe liefde, nieuwe baan, opnieuw samenwonen, maar nog steeds pleasen. Nog steeds niet voor mijzelf leven.

Tot ik werd gewezen op Michael Pilarczyk. Design your own life ging ik volgen. Door visualisaties ontstond er een doel. Een doel om mijn leven in te richten op mijn manier, een eigen bedrijf te starten over aandacht. Aandacht voor jezelf.

Maar ook de kinderwens werd opnieuw echt. In de visualisaties zag ik twee kindjes met blonde haren spelen in de achtertuin van ons nieuwe huis. Zie je, een gezin past bij mij! Zo wist ik het zeker en stopte ik opnieuw met de pil.

De quote Move before you’re ready bracht mij in beweging richting een eigen bedrijf.

Toen ontstonden er twijfels. Kan ik dit wel? Hoe moet dat dan met geld? Weet ik wel genoeg? Wie zit er op mij te wachten? Ik zal wel falen… Tijdens deze twijfels ging het opnieuw niet goed met mij. Ik was weer terug bij af en mijn derde burn-out was daar. Veel oud zeer kwam naar boven en het was tijd voor een grote interne schoonmaak. Ik heb keihard gewerkt om weer te leren voelen, mijn lijf en hoofd te voeden en energie terug te vinden. Ik weet nu zeker dat dit mij niet meer gaat gebeuren. Ik heb ontdekt hoe ik met energie mijn leven kan leven op mijn voorwaarden.

Ook is nu na zes jaar wensen de oorzaak gevonden van de onverklaarbare onvruchtbaarheid. Een genetische oorzaak, foutjes in mijn barcode. Een oorzaak waar iets aan te doen is, maar waarbij mijn geduld op de proef wordt gesteld. Met kleine stapjes verbeter ik mijn vruchtbaarheid.

Ik beschik nu over alle tools die nodig zijn om energiek mijn leven te leven en van mijn kinderwens werkelijkheid te maken. Nu is het tijd voor mij om al mijn kennis en ervaring op het gebied van burn-out en kinderwens te delen met jou. Zodat jij jouw leven kunt inrichten op de manier waar jij blij van wordt, vol energie en dat je van jouw kinderwens een kind in je armen kunt maken.

Liefs,

Maaike