Snap
  • Zwanger
  • kwalen.zwangerschap
  • verdriet
  • laatste
  • maagzuur
  • loodjes

Mijn emotionele rollercoaster

Een periode van vreugde en verdriet

Hi ik ben Demi en vandaag precies 30weken zwanger van ons eerste kindje. ?

Vanaf September 2017 waren wij al bezig met het ‘proberen’ zwanger te worden.

Steeds weer werden wij teleurgesteld door de negatieve testen en mijn onregelmatige menstruatie. Maar wij genoten nog erg van het leven dus tegelijkertijd was het niet super erg.

Na een lange periode van toch onzekerheid (november 2018) hebben we besloten om naar de huisarts te gaan en vanuit daar zijn we eigenlijk doorgestuurd naar het ziekenhuis. Wat spannend! We hadden een afspraak gepland op 11 Februari 2019 in het Franciscus gasthuis te Rotterdam.

We laten het voor nu tot die tijd even helemaal los en alles komt goed. Geen zorgen geen stress ons kleintje komt er wel dachten we.

Het is 9 December en ik besluit toch nog een zwangerschapstest te doen. Negatief.... een paar dagen later (12 December) besluit ik om geheel onverwachts in de avond de 2e test te doen die ik over had. In de tussentijd ging ik verder waar ik mee bezig was en de test was mij helemaal ontschoten. Even later zag ik de test liggen in de badkamer met jahoor je voelt het al aan komen... 2 streepjes! We geloofde onze ogen niet dit was zo’n geweldig nieuws! Hierna volgde nog een aantal testen en natuurlijk de afspraak bij de verloskundige op 28 December. 

Maar eerst..... de bekendmaking aan onze ouders/grootouders met de kerstdagen!

Dit moment zou ik echt nog 10000x opnieuw over willen doen. Het was zo’n mooi speciaal moment! (Pikt nu een traantje weg)

Een mooie periode zonder klachten volgt... met de gender reveal party als top punt! Helaas wegens ziekte konden mijn oma’s en opa & schoonvader niet aanwezig zijn bij dit mooie moment. Its a girl!!! Iedereen was zo blij en verrast!!

Ik kan me nog zo goed het moment herinneren dat ik mijn oma’s opbelde met het nieuws dat er een meisje op komst was. De emotie van blijdschap in hun stem was zo ontroerend.

Helaas na al deze vreugde brak er een moeilijke periode aan...

Mijn lieve oma ging steeds achteruit en er werd gepraat over euthanasie. Ik ging letterlijk door de grond. Mijn leven stortte op dat moment compleet in. Na veel gesprekken kwam er eindelijk het goede nieuws dat ze de kleine meid nog mee zou kunnen maken! Dit telefoontje kreeg ik toen ik in de auto zat onderweg naar het ziekenhuis waar mijn andere oma met spoed opgenomen werd. Dit was op Woensdag 10 April 2019. De dagen daarna gingen wij iedere dag langs bij oma maar helaas lag zij alleen maar te slapen. Zondag 14 April zaten mijn vriend en ik samen even een vette hap te eten tot het telefoontje van mijn moeder, mijn oma (waarmee het beter zou gaan) was plots overleden. Ik voelde en nog steeds even helemaal niets. Een halfuur na dat telefoontje kreeg ik opnieuw een telefoontje van mijn tante. Mijn andere oma zou zijn gestopt met de medicatie en gestart met het morfine proces.

De dagen hierop bleef ik samen met mijn vriend thuis om te rouwen. En Donderdag ochtend werden wij wakker met het bericht dat mijn andere oma ook was overleden. 

Op dat moment kon ik helemaal niet meer aan de kleine denken. Het enige wat ik op dat moment kon doen was huilen... huilen... huilen.... 

De weken daarna stonden helemaal in het teken van de dood en alleen maar rouwen. In deze periode ging het met mij lichamelijk steeds slechter. De harde buiken bleef in continu behouden en deze periode kon ik dus ook niet werken. Gelukkig ging ik het steeds meer verwerken en alles leek iets beter te gaan.

Tot alle kwaaltjes.... lage bloeddruk, maagzuur, bekkenpijn... alles kwam nu tegelijk en ik kijk dus nu ook echt uit naar de bevalling. Het moment op ons kleine meisje vast te houden en zoveel liefde te krijgen. 

Ik ben echt vreselijk klaar met de zwangerschap nu dus en ik hoop echt dat ze niet blijft zitten tot het einde!

De laatste loodjes.... wordt vervolgd...