Mijn eerste blog

Hier mijn eerste blog. Ik heb er even over nagedacht of ik het wel of niet zou doen. Maar aangezien ik regelmatig andere blogs lees en af en toe reageer, dacht ik, waarom niet.

Maar wat ga je als eerste schrijven?? Ik dacht laat ik bij het begin beginnen, en dat is bij ons probleem om zwanger te worden.  Gelukkig hebben we 1 wondertje.

Na drie jaar proberen om zwanger te worden was het eindelijk gelukt. En dan is 3 jaar eigenlijk nog snel, want veel mensen lukt het pas na meer dan 8-9 jaar, of in andere gevallen, niet.  Dat het bij ons "maar" 3 jaar heeft geduurd, komt doordat we al heel snel en vaak slecht nieuws kregen waardoor het niet lukte. Hierdoor kwamen we al snel in Tilburg terecht voor ICSI  (dit is wanneer een zaadcel in een eicel wordt gespoten en dan wordt terug geplaatst).  De eerste keer spuiten met hormonen had niet voldoende gewerkt. Ik had 1 dominante eicel en ging de punctie niet door. De tweede keer had ik 6 eicellen. Ze hebben hiervan 5 aangeprikt, want de zesde wilde niet en ik bleek heel moeilijk aan te prikken te zijn. Hiervan was 1 eicel niet goed, dus 4 goede eicellen. Daarna moesten we nog 3 dagen wachten, daarna zou er 1 of 2 embryo's terug plaats worden. In de tussentijd kun je nog gebeld worden omdat de cellen zich niet goed hadden gedeeld.

Wij hadden 3 goede embryo's, waarvan 1 hele goede. Deze is terug geplaatst en dan begint het wachten 2 weken lang. Na 2 weken bloed laten prikken en ik bleek zwanger. Wat was ik blij en bang dat het toch nog fout zou gaan. Een aantal weken later kregen wij onze echo om te kijken of het hartje klopte. Gelukkig bleek tot nu toe alles goed te gaan.

Ik mocht terug naar mijn eigen ziekenhuis. Daar kon ik een week later terecht en wilde ook een echo maken. Natuurlijk had ik daar geen problemen mee, want dan kon ik de kleine nog een keer zien. Ook hier bleek alles goed te zijn en we kregen zelfs de hartslag te horen (ik was toen 8 weken). Nu mocht ik kiezen wat ik wilde; of bij de gynaecoloog onder controle blijven of naar de verloskundige. Zelf vond ik dat ik genoeg ziekenhuizen had gezien en ben naar de verloskundige gegaan.

Hier ben ik tot aan mijn 20 weken gebleven, want daarna viel ik van mijn wolk af. Bij de 20 weken echo bleek ik verminderd vruchtwater te hebben en moest na 2 weken terug komen. Nu WEER wachten, alsof ik dat die 3 jaar nog niet voldoende had gedaan. Na 2 weken terug naar het ziekenhuis, hier bleek mijn vruchtwater nog minder te zijn dan daarvoor. Helaas kreeg ik geen informatie van de verpleegkundige die de echo maakte. Ze zei over de telefoon iom de gynaecoloog dat het zo weinig was dat de handjes al tegen elkaar aangeplakt zaten. Waarop ik uiteraard vragen had, hoe nu verder?? Helaas kreeg ik van haar helemaal geen reactie, alsof ze me niet hoorde. Waarschijnlijk kunnen jullie je misschien voorstellen hoe ik daar weg ben gegaan. Ik heb naar mijn verloskundige gebeld en die heeft voor mijn toen weer bij mijn eigen ziekenhuis een afspraak gemaakt en de situatie uitgelegd.

Vanaf mijn 20 weken kreeg ik elke 2 weken een echo om mijn vruchtwater te meten en te kijken hoe het met de baby ging. Iedere keer was ik zo bang, ik leefde van dag tot dag, voelde ik de kleine nog wel bewegen?!?!

Tot aan mijn dertig weken bleef mijn vruchtwater afnemen, er is geen oorzaak gevonden. Zelf was ik al blij dat ik de 26 weken had gehaald en daarna 28 en 30 weken. Want elke week dat het langer kon zitten was meegenomen.

Na 30 weken kreeg ik zelf innerlijk meer rust, want als ze de kleine nu moesten halen, was kans op overleving groot.  Uiteindelijk ben ik met 38 weken ingeleid, omdat mijn vruchtwater in het weekend weer sterk was afgenomen en ik had zwangerschapsvergiftiging. Met precies 39 weken is onze mooie, lieve dochter geboren.

Natuurlijk is de bevalling ook niet helemaal verlopen zoals het moest, maar ach, ze was er, en ze was en is nog steeds gezond. En dat is het belangrijkste. 

Nu hopen we dat we ooit nog een tweede mogen krijgen.