Mijn bodemloze put en ik

Sinds een paar weken ben ik de eigenaar van een pracht exemplaar. Mijn maag heeft zich omgeruild voor een enorme bodemloze put! Ik heb altijd al gedacht dat mijn maag meer voedsel tot zich kon nemen dan de gemiddelde mens, maar dit slaat echt alles! Van 's morgens vroeg tot 's avonds laat (en daarna) is 'eten' ongeveer het enige wat constant in mijn hoofd aanwezig is. En ik moet zeggen, het valt me zwaar.

Toen de weegschaal bij de verloskundige vorige week één kilo meer aan gaf dan ander halve maand daarvoor was ik trots. Al die moeite om mezelf in te houden niet de hele dag met een volle mond op de bank te zitten was niet helemaal voor niets geweest. Een kilo per maand vond ik vorige week nog een mooi streven. Negen kilo aankomen in totaal? Waar kan ik tekenen?! Maar sinds dien is de honger nog erger geworden. Wat vorige week nog als een opluchting voelde, heeft mijn hoofd die ene kilo extra zich nu getransformeerd in een soort toestemming om meer te eten. Het is niet zo dat ik alleen maar wíl eten, inmiddels is het móéten geworden. Ik heb niets meer te zeggen over die bodemloze put die zich mijn maag noemt. En als ik eet (op inmiddels vaste eet tijden om het overzichtelijk te houden) knort mijn maag een kwartier later net zo hard als er voor.. :(