Mijn 3e zwangerschap

Tijdens mijn derde zwangerschap had ik weinig lichamelijk klachten maar toch voelde ik me niet altijd gelukkig. Deze zwangerschap was een mentale strijd met mijn eigen gevoelens en gedachten.

In het begin was ik behoorlijk misselijk. Maar noem het een geluk bij een ongeluk, COVID-19 laaide op en er kwam een eerste lockdown. Daardoor kon ik in het begin veel thuis blijven omdat mijn werk ook stil kwam te liggen. Jeff was ook meer thuis zodat ik gelukkig vaak de ochtenden rustig kon beginnen. Hierdoor was de misselijkheid goed te handelen.

Toen de lockdown werd opgeheven en ik weer mijn werk terug kreeg, was ik ook al stuk minder misselijk maar mentaal ging het helemaal niet goed.

Ik heb me behoorlijk eenzaam gevoeld, boos en verdrietig. Vaak nog niet eens te verklaren. Hierdoor had ik absoluut geen geduld met de jongens. Vaak was het totaal niet gezellig thuis en trof Jeff bij thuiskomst me huilend aan. Ik voelde me een waardeloze slechte moeder en heb geregeld huilend in de douche gestaan of viel ik huilend in slaap. Gelukkig heb ik nooit het gevoel gehad dat ik spijt had van deze zwangerschap maar soms wilde ik wel wegrennen van de situatie waarin ik me op dat moment voelde. Geregeld schreeuwde ik dreigend dat ik zou weggelopen. Gelukkig ben ik nooit echt weggerend van huis, maar het scheelde soms niet veel. En gelukkig had ik mijn werk waardoor ik ook echt even van huis weg was en mijn focus op iets anders moest leggen.

Het was moeilijk om mijn gevoelens onder woorden te brengen, ook omdat je je juist gelukkig wilt voelen vanwege je zwangerschap. Vaak hebben Jeff en ik gepraat en zeiden we tegen elkaar dat als deze gevoelens die ik nu had zouden blijven na de zwangerschap ik professionele hulp zou nemen. Deze gedachte gaf me wat rust. Ook nam Jeff s’avonds veel van me over; hij maakte geregeld eten klaar, ruimde alles op en deed de jongens in de douche en naar bed. Ook gaf de verloskundige me de tip om B12 te slikken en te proberen meer rust te pakken en me daar dan ook niet schuldig over te voelen.

Rond de 32 weken voelde ik me gelukkig mentaal weer wat sterker worden en hoe verder ik in de zwangerschap kwam hoe beter ik me ging voelen. Natuurlijk had ik ook klachten als misselijkheid, maagzuur, opgezwollen aders, aambeien en harde buiken. Maar in mijn hoofd kwam er steeds meer rust. Misschien ook wel omdat het thuis meer opgeruimder werd en alles een plek kreeg. Er zijn nog steeds dagen bij waar ik me mentaal zwakker voel. Dit zeg ik dan gelijk tegen Jeff en hij geeft me de rust en ruimte die ik op dat moment nodig heb. Ik hoef mijn gevoelens niet te verklaren, ze zijn er gewoon en zijn nu eenmaal onderdeel van deze zwangerschap. Zeker heerst er een schaamte over het feit dat je je niet gelukkig voelt tijdens een zwangerschap maar hoe opener we erover zijn, hoe makkelijker we het elkaar maken. Er durven over te praten vind ik nog steeds moeilijk maar ik merk dat het me wel helpt.

Deze blog schrijf ik nu tijdens mijn verlof en vandaag precies 40 weken zwanger. De volgende keer zal ik vertellen hoe mijn zwangerschapsverlof is gegaan en wanneer ik nu bevallen ben.