​"Mevrouw, wilt u worden gereanimeerd?"

Terwijl ik mijn bekkenbodemspieroefeningen lig te doen (Na de bevalling vergeet je ALLES, is de grootste onzin die ik ooit heb gehoord) dacht ik; Laat ik na alle lieve reacties van mijn eerste blog maar gauw mijn vervolg blog gaan schrijven. Bedankt voor de reacties, het motiveert mij enorm om ermee door te gaan op die manier. Want eerlijk is eerlijk, alles opnieuw beleven door erover te schrijven, is best zwaar. Maar kennelijk ook therapeutisch, dus we gaan ervoor!

Na mijn (veel te snelle) en heftige bevalling (hierover komt nog een aparte blog) moest ik WEER een nacht in het ziekenhuis blijven. Gelukkig mochten Quentin en mijn partner bij me blijven. Nu moest ik blijven omdat er toch het vermoeden bestond dat ik langdurig gebroken vliezen heb gehad, een paar dagen voordat ik werd ingeleid. Ik had zelf ook wel het idee dat ik vruchtwater verloor, maar dit was onderzocht, en uitgesloten. Afijn, we bleven nog wel een nachtje. Waren we ondertussen nog niet aan gewend. Dit keer zorgde de adrenaline van de bevalling ervoor dat het me niks uitmaakte, en natuurlijk het uitzicht op mijn twee slapende mannetjes maakte ook alles goed. Waar ik wel heel verdrietig van werd is dat iedere keer wanneer Quentin huilde, ik de verpleging moest roepen, omdat ik gewoon niks kon. (Door mn knip).

De dag erna mochten we lekker naar huis. Ik voelde me zo fijn, ik dacht eindelijk kan ik het hoofdstuk ziekenhuis voorgoed afsluiten en lekker gaan genieten! Dat laatste dacht ik op dat moment door de pijn niet, overigens. Eenmaal thuis kwam de kraamverzorgster en kon ik even lekker bij gaan slapen. Ik probeerde op dat moment borstvoeding te geven, en dat ging steeds beter. Koste wel veel energie, het aanleggen alleen al van Quentin duurde soms een half uur, met een hoop geschreeuw en gehuil, maar ik was er heilig van overtuigd dat dit me ging lukken!

Nu kwam de domper in mijn kraamtijd. Dag 3, een zondag. Ik bleef klachten houden als benauwdheid en een gevoel van "een brok in mn keel" hebben die ik niet weg kan slikken. (Die klachten heb ik overigens nu nog steeds) De kraamverzorgster vertrouwde het toch niet helemaal en heeft de huisartsenpost gebeld. Vanaf daar ging het allemaal eigenlijk heel snel. Er werd een test gedaan of ik verdikt bloed had en dit was het geval. (Achteraf hoorde ik dat alle zwangeren of net bevallen vrouwen dit hebben) Dus ik moest met spoed naar het ziekenhuis. Traumatisch. Opgehaald met de ambulance. Mn pasgeboren zoontje achterlaten. Angst. Weer die verdomde angst.

In het ziekenhuis kreeg ik een infuus, hartfilmpje, röntgenfoto, het is me allemaal een beetje ontgaan. Ik kon alleen maar huilen en aan Quentin denken. De arts kwam terug met het nieuws dat ik opgenomen werd. Ze hadden toch het vermoeden dat ik een longembolie had, en daar zou ik ook per direct voor behandeld worden met bloedverdunners. Ik kreeg spuitjes in mn buik. Ook dat is me ontgaan. Ik was bang. Letterlijk en figuurlijk doodsbang. En toen kreeg ik ook nog de vraag: "Mevrouw, wilt u gereanimeerd worden?"

Als ik er zo over schrijf kan ik er weer om huilen. Gelukkig werd ik opgenomen op de kraamafdeling omdat ik borstvoeding gaf, en mochten Quentin en mijn partner wederom bij me blijven. Ik kon maandag pas onder de scan, deze maakten ze niet op zondag. (Echt stom, wat als er een levensbedreigende situatie is?!) De hele nacht heb ik geen oog dicht gedaan en heb ik met Quentin in mn armen gezeten, ik dacht echt dat ik dood zou gaan en wilde zolang mogelijk naar hem kijken.

Sochtends werd ik gelukkig al vroeg opgehaald voor de scan. En gelukkig kwam de uitslag ook al super snel. GEEN longembolie. Ik was zo opgelucht. En waar ik nog steeds niet had gedoucht door de pijn, ben ik spontaan onder de douche gaan staan. Ik voelde me onoverwinnelijk. Had het gevoel dat ik alles weer aankon. Me niet gerealiseerd hoe bang ze me hebben gemaakt, en ik hier nog flink last van zou gaan krijgen.

Word vervolgd.

(Ik vond deze blog ontzettend heftig om te schrijven, maar ben blij dat ik het heb gedaan.)