Met open armen - Adoptie

Inmiddels is het mei 2016 en zijn we op zoek naar informatie en ervaringen. We kijken het programma 'Met open armen' terug.

Toen we met het idee aan het spelen waren om de wondere wereld van adoptie te verkennen, stuitte ik op het programma ‘Met Open Armen’ gepresenteerd door Natasja Froger. Geïntrigeerd, geschrokken, verbaasd en met gemengde gevoelens hebben we nu bijna dat eerste seizoen gezien.

Geschrokken van de eerste kennismaking tussen ouders en kind (bij wat oudere kinderen) en van de omstandigheden waar deze kinderen uitkomen.
Verbaasd over hoe snel kinderen zich openstellen, terwijl ze in hun korte leventje al zoveel hebben meegemaakt. Maar ook verbaasd over hoe in bepaalde landen de procedure gaat; kennismaken, kindje weer achterlaten en pas maanden later weer ophalen.
Geïntrigeerd en vol respect over de adoptie zelf. Ik vind het zo mooi dat dit kan en het is een prachtig traject. Buiten het wachten en alle papierwerk (waar ik nu nog niets vanaf weet, but that’s what they’re saying) is het een soort reis. Tenminste zo voelt het voor mij. Een reis met ‘bestemming onbekend’.
Je weet niet precies wat je te wachten staat, maar de ervaringen die je onderweg opdoet zijn waardevol; alsof je met je koffer in de hand net de voordeur dicht doet en met een open ticket de wijde wereld in trekt. Go with the flow…..

Mijn gemende gevoelens komen van de beelden van heftige emoties. Ik zit nu op een hele andere plek dan de ouders die hun kindje op gaan halen en kan me gewoon nog even niet voorstellen dat mijn man en ik op die wijze zullen reageren. En is dat nodig? Is dat inherent aan de wil? Willen wij dit dan graag genoeg? Kunnen we dit wel? Past dit bij ons? Het gemengde gevoel komt dus ook vanuit twijfels. Enerzijds de twijfels die je altijd hebt als je van plan bent een gezin te stichten, maar anderzijds ook andere twijfels omdat dit iets verder gaat. Het traject is zo kwetsbaar; de kinderen zijn zo kwetsbaar. Wij willen het allerbeste voor een kindje, kunnen wij daar aan voldoen?

Waar ik niet aan twijfel is of ik in staat ben te houden van een kind dat niet door DNA aan mij verbonden is. Ik weet dat dit iets is wat van nature in me zit. En ik begin er steeds meer open voor te staan.