Snap
  • Zwanger
  • zwangerschap
  • geluk
  • PCOS
  • zwangerworden
  • Clomid

Met een beetje hulp van..

Zwanger worden met Clomid

Na een heerlijke vakantie te hebben gehad in Toscane en nog aan het na genieten van onze vakantie en de verloving, worden we beide ermee geconfronteerd dat het maar goed was dat ik dus naar de huisarts was geweest.

Ik was druk bezig met het plannen van onze bruiloft die op 12-09-2020 plaats zou vinden. We waren al uit over een locatie, uitnodigingen en de decoratie. Heerlijk om me daar mee bezig te houden. Totdat ik in september naar het ziekenhuis moet voor een inwendige echo, want ja nog steeds geen menstruatie of zwangerschap en de huisarts ging zich toch ook wel zorgen maken.. 

Ik vind het maar niks dat ik een echo moet maken en begin allerlei scenario's te bedenken.. straks is er echt iets aan de hand of straks kan ik geen kinderen krijgen.. want ja ik maak me nogal druk over alles en maak me altijd snel zorgen. Dus ik was echt bang dat dit mij straks ook zou overkomen..

Eenmaal voor de echo vertelde de echoscopiste wat ze precies ging doen en hoe het allemaal werkt. Je kan het niet duidelijker maken dan dat er een lange staaf (ja echt waar) zo 1,2,3 naar binnen gaat en van alles kan zien zoals je baarmoeder, eierstokken.. nou in ieder geval het gehele plaatje! Ik weet hoe gezonde eierstokken eruit zien, of in ieder geval eierstokken zonder cystes, want je raad het al mijn eierstokken zaten vol met cystes. Dit zag ik meteen toen ze de inwendige echo maakte. Wat ik altijd zo irritant aan onderzoeken in het ziekenhuis vind, is dat ze nooit gelijk willen vertellen wat er aan de hand is. Nee, dat vertelt de huisarts wel over 1 of 2 dagen. Ik ben doktersassistente en ik wil niet betweterig overkomen maar ik kon echt duidelijk zien dat het gewoon niet goed zat. Dus ik probeerde voorzichtig te vragen wat je nou precies zag op de echo want je zag echt een soort parelketting in de eierstok. Ik kan het niet beter omschrijven dan een parelketting.. dat beaamde de echoscopiste ook. Verder hield ze het erg kort: ''je kan beter met de huisarts hierover in gesprek gaan", en: "ik kan inderdaad zien dat het een soort parelketting aan cystes is, maar niks over de ernst daarvan of wat het precies is of iets dergelijks, ja daar kan ik niks over zeggen zei ze''. Ik dacht hier heb ik dus nog niks aan.. toen ik klaar was zei ze nog: "je wordt binnen 1 of 2 dagen gebeld met de uitslag en eventueel verder onderzoek of behandelplan."

Eigenlijk pas toen ik wegliep naar buiten drong het tot me door en zei ik tegen Sebas (want die ging mee) ik weet wat ik heb.. Ik heb PCOS.

1 dag later belde de huisarts mij met de uitslag: je hebt PCOS en niet in een mindere vorm maar ernstige vorm. Ze vertelde me daarna, (en je moet je even voorstellen zo'n film waarbij iemand een slecht bericht krijgt, en diegene dan alleen maar het ''slechte'' bericht hoort en daarna verstijfd staat en eigenlijk niks meer hoort. Vaak hoor je dan nog aan de telefoon in de film; Hallo? bent u daar nog?, nou dat was dan nog net niet het geval bij mij, maar toch.. ik denk dat je wel snapt wat ik bedoel!)

Ze begon met Hoi Frederique, hoe gaat het met je? Ik zei gelijk nou dat ligt eraan wat de uitslag is. Ja, snap ik zei ze. Ik heb de uitslag bekeken en gezien dat er een echo is gemaakt van je baarmoeder en eierstokken, en dat er cystes te zien zijn in de eierstokken. Het beeld wat de echo laat zien is PCOS (Polycysteus Ovarium Syndroom). Maar dat wist ik al een beetje. Ze vroeg meteen of ik last heb van teveel lichaamsbeharing en hoe mijn menstruatie hiervoor was (hiermee bedoelde ze jaren geleden). En eerlijk gezegd had ik geen idee, ik slikte altijd de pil door.. ja, soms een stop week of een tijdje geen pil en dan werd ik inderdaad niet ongesteld. Ik dacht dat komt vast doordat ik de pil zolang heb doorgeslikt. En nee ik heb geen overmatige lichaamsbeharing, tenminste denk ik? Ze vroeg; heb je last van bijvoorbeeld baardgroei, dat zien we regelmatig bij PCOS patiënten. Nou nee.. dat heb ik niet zei ik.

De huisarts vertelde me dat er 2 van 3 criteria nodig om definitief vast te stellen dat ik PCOS heb. Cystes op je eierstokken, en veel... Check! Onregelmatige of geen menstruatie. Check! Overmatig lichaamsbeharing? Nope! Nou dit was dus duidelijk.. 2 van de 3 criteria. 

En wat gaat er nu gebeuren vroeg ik?

We gaan beginnen met een traject in het ziekenhuis waar je door de gynaecoloog word behandeld. Ik kan je in ieder geval kort uitleg geven dat ze zullen starten met een behandeling genaamd clomid. Hierbij wekken ze eigenlijk je eisprong op waarbij ze dit ook nauwkeurig kunnen meten met echo's en elke maand heb je dan 1 kans om een eitje te bevruchten.

Dit zal ongeveer in 8 sessies zijn. Mocht het na 8 keer niet lukken, dan ga je over op injecties genaamd gonatropine injecties. Ook dit werkt eigenlijk hetzelfde: het opwekken van de eisprong maar dan via een injectie.

Oke, even een voorbeeld: Eiblaasjes moeten ongeveer tussen de 18 en 22 mm worden om überhaupt een eisprong te krijgen, want dan zijn ze rijp. Nou bij PCOS worden ze soms nog niet eens 10 mm en groeien ze dus nooit door of komen ze er niet eens doorheen omdat het vol met cystes zit of ze groeien überhaupt niet.. OF het kan zelfs voorkomen dat er meerdere groeien, waardoor geen enkel eiblaasje kans maakt om verder te groeien tot een eisprong.. Heel lastig allemaal. Je moet het zo zien een "gezond" iemand heeft zegmaar 13 menstruaties per jaar (iedere 4 weken), en ik met PCOS zou er ongeveer 3 a 4 per jaar hebben met geluk.. dat waren ook mijn kansen om eventueel zwanger te worden. Niet echt veel..

Oké we gaan toch weer even een stukje terug naar; als dus de clomid niet werkt na 8 sessies, dan de gonatropine injecties ook ongeveer 8 sessies. En anders moet je denken aan IVF vertelde de huisarts. Nou toen ik dat hoorde zakte ik eventjes door de grond...

Ik heb alles aangehoord wat de huisarts me vertelde, ze zei nog: veel sterkte Frederique en ik hoop dat je nog meer duidelijkheid krijgt bij de gynaecoloog, ik zal proberen je z.s.m. een afspraak te geven. 

Eenmaal opgehangen drong het eigenlijk tot me door wat er aan de hand is, ik barstte in tranen uit en kon alle horror scenario's al voor me zien.. jaren bezig zijn om dan misschien niet eens zwanger te worden, en al die onderzoeken en behandelingen.. ik dacht alleen maar: ik wil dit niet, en ik trek dat gewoon niet.. hoe ga ik dat volhouden? en hoe kan dit nou.. ik ben toch gewoon normaal zwanger geworden om het even zo te noemen. 100 gedachte's en vragen in me hoofd. Google was op dat moment me beste vriend en zocht alles letterlijk erover op. Zelfs op me werk vroeg ik aan mijn baas (huisarts) of hij PCOS patiënten heeft gezien en hoe dat is gegaan. In zijn carrière is dat best vaak voorgekomen zei hij.. sommige patiënten is het niet gelukt om zwanger te worden met PCOS, andere heel makkelijk vertelde hij me..

Ook forums heb ik afgelezen.. hoe gaat dat dan met de behandelingen? En sommige waren al jaren bezig meerdere miskramen gekregen, dan wel depressies omdat het zoveel impact op je lichaam en geest heeft. Sommige waren gestopt en zelfs waren er een paar die in 1 keer zwanger waren middels Clomid en nu een gezond kindje hebben. Heel veel verschillende verhalen, of het goed was ofnniet dat ik zoveel ging lezen.. geen idee. Het hielp mij wel, ik voelde me soort niet alleen. Er zijn zoveel mensen die hetzelfde meemaken en ik voelde me gerustgesteld. Ik ben niet alleen, en het is mogelijk om zwanger te worden middels medicatie.

Maar eenmaal toen ze de verwijzing voor me had doorgestuurd zaten Sebas en ik 2 weken later bij de gynaecoloog voor de intake. Er werden allerlei vragen gesteld over mijn voorgeschiedenis en die van Sebastian, en of in mijn familie PCOS voorkomt. Nou nog nooit van gehoord en ik kom uit een groot gezin dus denk het eigenlijk niet, zei ik tegen de gynaecoloog.

We konden gelijk die dag de medicatie bestellen en dat zou dan 2 dagen later klaarliggen en kregen we verdere instructies wanneer we ermee moesten beginnen. Alleen de gynaecoloog wilde het liefst dat ik eerst wat ging afvallen (en dus langer moest wachten), dat komt dan best hard aan. Dokters kunnen soms zo bot overkomen en niet nadenken over hoe ze iets moeten overbrengen. En dat zeggen ze vaak gewoon zonder enig gevoel, tenminste zo voelt dat dan. Hij dacht namelijk dat als ik wat zou afvallen er wel verschil zou zijn met mijn vruchtbaarheid, maar die garantie kon hij me ook niet geven. Het eerste wat ik aan hem vroeg; belemmerd mijn gewicht mijn vruchtbaarheid? Ik dacht nog in mezelf.. (ik ben dan geen Victoria's Secret model), maar ik heb met mijn lichaam geen problemen. Hij antwoordde daar op: Het maakt het daardoor wel extra lastig, maar ik kan niet zeggen of de PCOS door je gewicht komt, want we weten niet hoe je menstruatie jaren geleden was. Het kan er inderdaad effect op hebben zei hij. Nou dat is echt best kut om te horen, dus ik moet afvallen om een kindje te krijgen zei ik letterlijk.. ik voelde me echt even kut. Maar ik dacht alleen maar: prima als jij wilt dat ik wat afval dan doe ik dat.. 

De dokter vertelde me dat afvallen niet perse hoeft maar dat het misschien wat gemakkelijker maakt om zwanger te worden en dat hij heeft gezien dat als er vrouwen PCOS hebben en afvallen in sommige gevallen toch spontaan zwanger worden i.p.v hulp met clomid of andere middelen. En het is niet eens dat ik zwaar overgewicht heb, maar zo voelde het wel even. Niet dat daar iets mis mee is hoor helemaal niet. Maar als je jezelf niet "dik" vind om het zo te zeggen en iemand verteld je keihard in je gezegd dat je moet afvallen.. ja dat is nooit leuk om te horen.

Maar hij vertelde me ook dat het kan zijn dat ik echt gewoon PCOS heb ongeacht mijn gewicht en dat hij dit bij iedere vrouw die in dezelfde situatie als mij zit zo uitlegt. 

Wat we dus hadden afgesproken met de gynaecoloog is dat ik wat zou gaan afvallen en Sebastian en ik het nog een paar maanden zouden proberen zonder enig middel in de hoop dat de PCOS minder zou worden en dus een spontane zwangerschap zou ontstaan.. dit was in september 2018.

Het is januari 2019. Maanden gingen voorbij en geen zwangerschap en menstruatie te bekennen, ik was wat afgevallen wat ik best knap vond van mezelf. Sebas en ik besluiten toch het traject in de gaan en te starten met clomid. Ik baalde van mezelf.. waarom heb ik maanden voor niks zitten wachten eigenlijk? ik ben niet zwanger en geen menstruatie.. het heeft niks gedaan. Ik was echt boos, boos op dat ik misschien met behulp van clomid al zwanger had kunnen zijn en nu moeten we nog met het traject beginnen.

Dat maakt alles soms zo lastig al die gedachtes die door je hoofd heen gaan. Ik denk dat iedereen in bepaalde rot situaties wel 100 verschillende gedachtes dan heeft.. zo vervelend.

24 januari hadden we de afspraak, en we kregen te horen dat mijn gewicht niks te maken had met PCOS. Ik heb PCOS en dat is nou eenmaal zo. Het was goed dat ik wat was afgevallen maar het had blijkbaar helaas niks uitgemaakt.

Oke en dan.. hoe begin je met clomid? 

Het recept clomid werd op donderdag 24 januari besteld en ik kon de medicatie vrijdag 25 januari al ophalen. Normaal begin je tijdens je menstruatie aan de clomid op dag 3 t/m 7, maar omdat ik geen menstruatie had mocht ik gewoon "random" beginnen als het ware. Dus zogenaamd dag 3 tot en met 7. Ik moest dus 5 dagen lang 1 tablet per dag innemen en ik startte de medicatie op vrijdag 25 januari waarna ik de vrijdag 1 februari erna op controle ging voor een echo. Dit om te kijken of er een eiblaasje aan het groeien was. Gelukkig groeide er inderdaad een eiblaasje, en die was al ongeveer 15 mm. Voor een eisprong heb je een eiblaasje van ongeveer 18 tot 22 mm nodig, de gynaecoloog wilde dat we zondag 3 februari terug zouden komen voor een nieuwe echo. Op die zondag was het eiblaasje 20 mm, waarbij de gynaecoloog zei: (en dit zei hij echt!). Nou het ziet er goed uit, de clomid slaat aan. We kunnen zien dat je bijna een eisprong hebt en het is daarom belangrijk om zeker vandaag en morgen te vrijen.. Ik merkte dat Sebas en ik dit zo'n ongemakkelijk gesprek vonden, het is toch best gek. Je moet die avond en die dag erna vrijen om dus te hopen dat je dan je eisprong hebt. Dus lekker romantische is het niet. Bijna een soort verplichting, oké vandaag en morgen is de dag.. best spannend is het wel. Naja.. in zoverre is het spannend dat er dus misschien wel een bevruchting plaats kan vinden.

Oke nou zondag en maandag gevreeën.. CHECK! En hoe vreselijke lang duren al die dagen, vanaf het moment dat je de clomid slikt tot aan het werkelijk testen.. wat was het vreselijk dat wachten.. ik werd er helemaal gek van en had zoveel stress. Het duurde in mijn hoofd zo ontzettend lang..

En daarna 1 week na de vermoedelijke eisprong moest ik bloed laten prikken, dit was dus maandag 11 februari. Ze prikken dan op progesteron, kijken of dit verhoogd is. Ik geloof dat de waarde tussen de 12 en 60 moet zijn, en mijn waarde zat op 60!

Ik kreeg op woensdag 13 februari te horen dat de waarde goed is. En dat ik volgende week al een zwangerschapstest mag doen!! Ik kon het niet geloven, slaat het aan? zal het werken? Ik hoopte zo dat het zou werken, en hoe vreselijk lang duurde het voordat het dinsdag 19 februari was.. het leken wel maanden. Ik wist niet wat ik moest doen of hoe ik me moest voelen.. Hoe heftig zo'n behandeling is, en ik dacht nog: "stel je voor dit moet je 8 keer doen en het lukt 8 keer niet.. ik zou dat niet aan kunnen dacht ik nog.."

19 februari de dag dat ik mag testen... Ik moest werken van 8 tot 12 en om iets over half 8 ben ik op me werk, snel een zwangerschapstest pakken en testen! Die minuten dat je moet wachten.. wat duurt dat lang, ik was zo ontzettend zenuwachtig.

Maar dan is het toch echt zo en ik kan het niet geloven en niet stoppen met huilen.. maar ik ben ZWANGER!! 

Ik heb gelijk een foto van de test naar Sebas gestuurd en hij was nog een beetje sceptisch. Hij was ontzettend blij hoor maar hield zich nog een beetje in, stel je voor het is niet goed of het klopt niet..  maar die testen op mijn werk zijn zo ontzettend duidelijk, ik wist het 100% zeker in ben zwanger! Het voelde wel gek, bijna en jaar geleden ook op me werk getest en paar dagen later miskraam. Vond het toch wel spannend of deze zwangerschap wel goed zou blijven..

Ik had afgesproken wat de uitkomst ook zou zijn dat ik de gynaecoloog zou bellen met de uitslag, ik kon het natuurlijk niet zonder dikke vette glimlach te vertellen. Niet dat je dat door de telefoon ziet maar toch! Hij feliciteerde me en zei nog: Ja alles klopte he, het kon niet anders dan dat het zou lukken. Maar we plannen over 2 weken, dat is 5 maart de echo om te kijken hoe het nu zit. Want je bent nu denk ik ongeveer 4 weken zwanger vertelde hij me en je zou dan rond de 6 weken zitten dus dan kan ik al een vruchtje zien.

Ik heb die weken alleen maar gehuild, gelachen en vol stress gezeten. (ik weet dat stress niet goed is) maar wat was het spannend en hoe moeilijk is het om te ''genieten'' als je niet weet of het goed zit.. en als je het ookal zo vroeg weet! En niet te vergeten er zo mee bezig bent, het is totaal niet romantisch.. 

Eindelijk is het dan zover dinsdag 5 maart.. dit was zo spannend ben ik nou wel of niet zwanger. Op de echo kon de gynaecoloog het duidelijk zien. Ik ben echt zwanger!!

En wat ben ik tot op vandaag nog steeds zo dankbaar dat het met 1 clomid behandeling is gelukt. Ik kan het niet geloven, dat we nu een ontzettend mooi, lief, schattig, leuk meisje hebben. Waar ik zo verliefd op ben!!

Ik ben zo dankbaar dat die mogelijkheden er zijn, en sommige mensen moeten ontzettend veel behandelingen doorstaan en jaren wachten.. ik heb daar alleen maar respect voor. Als ik zie hoe zwaar ik het vond en hoe lang het bij ons duurde.. het is zo pittig, maar het dubbel en dwars waard! Ik heb ook zo getwijfeld om dit de delen met jullie.. want ja er zijn mensen die er inderdaad jaren over doen en het misschien ook echt niet lukt. Maar ieder verhaal is net zo heftig en net zo bijzonder. Vandaar dat ik toch mijn verhaal met jullie deel! Misschien hebben je er zelf ook wat aan..

Deze blog word nu wel erg lang, ik sluit deze dan ook tot hier af! Ik zal met deel 3 (jeetje lijkt wel bijna een boek wat ik schrijf) van de week verder gaan en vertellen hoe ik mijn zwangerschap en bevalling heb ervaren!

En voor iedereen die dit leest en hetzelfde meemaakt, je bent niet alleen, en je kan dit! Hoe zwaar het ook is.. 

Tot snel! Veel liefs Fred..

4 jaar geleden

Ah wat liefff!! Dankjewel! Ja zeker geef de hoop niet op! Uiteindelijk is het allemaal waard! En je bent niet alleen! You can do thiss!! 👍 😃

4 jaar geleden

Heel erg herkenbaar! Ik ben blij te lezen dat het bij jullie gelukt is. Momenteel zit ik in dezelfde situatie, wat me soms heel erg onzeker maak. Maar ik ben blij dat het toch wel echt kan! Ik moet ook eerst afvallen voor ze bij mij verder gaan kijken hoe en wat, maar inderdaad, 1 a 2 keer per jaar ongesteld, en (flink) overgewicht waardoor ik eerst 23 kilo af moet vallen. Inmiddels is er 5,4 kg af, maar het geeft me hoop om te lezen waar we het voor doen. Bedankt voor je verhaal!