Met 24+5 aan de weeënremmers

Mei 2020 kwam ik erachter dat ik zwanger was, toen wij onze 1e echo hadden bleek het om een tweeling te gaan. Totaal onverwachts , we zaten af en toe te geinen "stel je voor het is een tweeling" , ik was best heel misselijk en heel erg moe. Toch waren wij intens gelukkig met dit nieuws , in het begin verliep de zwangerschap goed , ik begon mij fitter te voelen en kon weer wat zelf ondernemen. Niet wetende dat ik eigenlijk veel te druk bezig was.

Ik had een controle in het ziekenhuis en had de laatste tijd enorm veel harde buiken , toch zat het me niet lekker. Ik zei de gyneacoloog dat dit speelde , ze deed een inwendige echo wat bleek, bij elke harde buik ging mijn baarmoedermond open. De gyneacoloog zei me gelijk dat dit niet goed was , dus moest ik opgenomen worden op de NICU afdeling enorm verdrietig belde ik mijn vriend op. Hij kwam gelijk naar het ziekenhuis, enorm ongerust en bang dat wij waren want stel je voor dat ze te vroeg zouden komen.

Na een test bleek gelukkig dat mijn bevalling nog niet opgang was , en ook nog wel even uitbleef. Wat een opluchting was dat. Toen hebben ze er toch voor gekozen mij aan de weeënremmers en longrijping te zetten, ik vond dit geen pretje. Maar alles voor de babys in mijn buik , na een week ziekenhuis mocht ik naar huis, met verplicht bedrust te nemen. 

Je bent in principe al blij met elke week wat er weer bij komt , een soort opluchting wat ik voelde , ik zei dan ook tegen mijn vriend " weer een week verder" al die weken dat ik de boys droeg heb ik altijd in een soort angst geleeft , wat als ? Dacht ik wat als de babys te vroeg komen. Uiteindelijk heb ik het tot 37 weken kunnen rekken , ik ben daar zo enorm dankbaar voor. Moeders waarvan kindjes te vroeg geboren zijn , ik heb respect voor jullie het lijkt me enorm heftig om mee te maken. De angst , de stress en waarschijnlijk nog veel meer gedachtes. 

Ik ben wel benieuwd naar soort gelijke verhalen.

Liefs mommyof_j_e_e