Mens wat ben je mooi

Een van mijn beste vriendinnen had geluk, vond ik. Het type dat altijd zei: "Nee joh, kinderen, ik ga eerst wat van de wereld zien". En daar kwam het, zwanger terug van de reis die ze gemaakt hadden. Beetje vroeg, maar zeker niet ongewenst. Wat heb ik daar aan moeten wennen. Vooral omdat het bij ons niet vanzelf lijkt te gaan.

Afgelopen week was hun kindje daar. En wat gingen er veel emoties door me heen! Ik had flink mijn best gedaan om namens de vriendengroep een kraammand te maken, samen met een paar vriendinnen hebben we een geboortebord gemaakt. 

Wat ging er veel door me heen toen ik dit mooie nieuws hoorde. Zo oprecht blij voor deze vriendin, maar direct ook zo verdrietig en misselijk van emotie, omdat ik het zelf ook graag zou willen ervaren. Tuurlijk moet ik het tijd gunnen, maar oh, wat moeilijk is het dat wanneer het zo gewenst en zo geliefd zal zijn... En oh, wat moeilijk dat je tegelijkertijd zo blij en gelukkig, maar ook verdrietig kan zijn. 

Iemand zei tegen me dat het het beste is om te accepteren dat die twee gevoelens nou eenmaal naast elkaar bestaan. Beide puur en zo aanwezig in mijn lijf. Maar als je dan zo'n kleintje vasthoudt, wat groeit er dan een liefde in je, blijdschap in je, en geluk in je. Met de hoop dat het jou ook gegund mag zijn. Want mens wat ben je mooi! Wat groei je snel en wat zie ik je graag!