3 jaar geleden
Meisje of toch een jongen
Waarom wij ruzie hadden over het geslacht.
Het was een bewogen zwangerschap. Er waren veel meningsverschillen, en zo was het geslacht er ook 1. Ik wou erg graag weten wat het geslacht was. Maar mijn vriend wou dit niet. Hoe ga je daar mee om?
We waren bijna 20 weken zwanger. En de 20 weken echo zat er aan te komen. Ik, als 16jarig meisje op dat moment, begin steeds meer van de zwangerschap te genieten. Maar wat vond ik de toekomst eng. Ik moest alles al snel hebben gepland en klaar staan want dan had ik oog op wat de toekomst mij zou brengen. Daarom moest ik ook weten wat het geslacht van onze baby was. Maar mijn vriend wou het absoluut niet weten. En daar hebben we behoorlijk wat ruzie over gehad.
Wat was dit lastig. We lagen totaal niet op 1 lijn. Hij begreep mij niet, en ik hem niet. Het zal wel wat met hormonen te maken hebben. Maar nu terugkijkend begrijp ik hem. Alles was uitgestippeld (door mij;)) en hij zocht wat spanning. Niet alles moest vast staan. En dat meest van mij juist wel.
Na veel gepraat, uitleg van beide kanten, besloten we er toch achter te komen. Met daarbij de belofte dat we bij een eventuele volgende het er niet achter te komen. Maar toen begon de volgende discussie, hoe gaan we er achter komen. Een echte grote genderreveal was niks voor ons. Maar we wouden wel onze familie er wel in betrekken.
Al snel begon er bij mij een gevoel om mijn zussen meer te betrekken. Het was voor hun ook lastig. Ik was niet echt open over hoe ik me voelde en het hele gezin stond sinds mijn zwangerschap op zijn kop. Voor Robert was het alleen niet zo goed idee. Waarom moesten zij het eerder weten dan ons. Hij wilde het niet en ik wilde het wel. We maakten ruzie, en konden elkaar niet vinden. Tot op een avond Robert zag dat ik het echt nodig had. Hij appte mij die avond (we woonden niet samen) en de tranen sprongen in mijn ogen. Hij vond het goed!
Wat hebben we hier veel over gediscussieerd en over gehad. Dat was dan ook beslist, we konden op naar de 20 weken echo. Daar kregen we de beruchte envelop mee die we vervolgens aan mijn zussen gaven.
Na een paar (lange) weken was de dag aangebroken. Mijn ouders schoonouders zussen en schoonbroer en zus hadden zich allen bij ons thuis verzameld. We deden wat spelletjes en toen eindelijk kwam dat moment!
Mijn zussen wisten van Roberts wens om het eigenlijk niet te weten, en dat hij het lastig vond dat zij het eerder wisten dan hij. Hier hadden zij goed over nagedacht. Wij kregen een ingepakt fotolijstje die wij samen uitpakte. Hierin zat de echo foto en zagen wij dat wij een jongen kregen! Vervolgens schoot de blauwe stof de lucht in. Wat was dit een mooi moment.
En wat waren we blij! Een jongen! Een kleine Robert. Achteraf zijn we blij hoe het gegaan is. Maar bij de eventuele volgende baby denk ik niet dat ik het win ;)