Medisch wonder... wonderen bestaan!

Zoals ik al zei had ik een goede normale zwangerschap. Wel wat kwaaltjes maar de kleine meid deed het altijd goed.

Met 31+6 een intake bij een nieuwe verloskundige. Mijn vriend en ik zijn verhuisd naar een andere plaats dus wisselen van verloskundige was helaas nodig. Ik voel me war gejaagd en ik begin wat vocht vast te houden maar verder geen bijzonderheden. We doen de intake en dan de controles. Eerst maar het vervelendste moment: de weegschaal. Die geeft aan dat ik in 2 weken tijd 7.5 kilo ben aangekomen! Oeps. Dan het meten van de bloeddruk. Die is voor mijn doen erg hoog. 130/90 terwijl ik normaal een bloeddruk van 110 / 55  heb. Naar wat wikken en wegen toch maar door naar het ziekenhuis....

Daar aangekomen lijkt er niks aan de hand. Mijn bloeddruk is gedaald en bloed en urine zien er normaal uit. Weer naar huis en ik spreek af met de verloskundige dat ze 2 dagen later op zaterdag mijn bloeddruk aan huis komen meten.

Zaterdag 20 december. De verloskundige komt.... weer een onderdruk van 95. Overleg met het ziekenhuis. Je raad het al.... weer naar het ziekenhuis. Daar aangekomen gelijk aan de ctg. De kleine meid is ontzettend druk en laat een goed beeld zien. Bloed en urine normaal. Alleen bij de echo zien ze wat verontrustends. Ik ben nu 32+1 en vergeleken bij de 20 weken echo lijkt ze bijna niet gegroeid. Dus ik krijg nog een echo. Mijn placenta lijkt niet goed te werken en is erg verkalkt. Het lijkt of ik de hele zwangerschap hen gerookt maar toen ik er achter kwam ben ik gelijk gestopt. Dat was met 6 weken. Ze zijn aan het dubben of ze me opnemen ivm met mijn bloeddruk en het vocht wat ik vast houd. Ik krijg medicatie voor mijn bloeddruk en ik mag toch naar huis. Gelukkig! Het is 20 december en ik wil graag met de feestdagen thuis zijn. Eind december staat er weer een groeiecho gepland. En we spreken af dat ik sowieso in de 37e week word ingeleid ivm de medicatie. 

Maandagmorgen. Ik voel me niet lekker. Weer naar het ziekenhuis. Weer onderzoeken... niks veranderd vergeleken bij zaterdag. Weer naar huis en bij klachten weer bellen. 

Ik ga met mijn moeder en mijn zus nog even langs bij mijn werk even afscheid nemen want dat is er niet van gekomen Door het plotselinge stijgen van mijn bloeddruk. Ik voel me verder goed maar ik ben blij als ik thuis ben. Ik zit vol met vocht en heb het idee dat ik elk moment uit elkaar kan ploffen. Ik ben inmiddels ook 30 kilo zwaarder dan in het begin en ik moet nog 2 maanden!

Dinsdag 23 december :

Mijn vriend heeft vakantie en we doen rustig aan. Ik voel me helemaal niet lekker. Ik moet 's morgens gelijk overgeven en het wat druk tussen mijn schouderbladen. Om half 2 staat mijn schoonmoeder voor de deur... hartstikke gezellig maar ik ben stiekem toch ook heel blij dat ze 2.5 uur later weer gaat. Ik heb harde buiken, en nog steeds steek tussen mijn schouderbladen waardoor ik me geen houding kan geven. Voor het gemak halen we maar een patatje. Ik rij en ik besluit om maar niet mee naar binnen te gaan. Mijn vriend is net uitgestapt en ik krijg ontzettende steek in mijn rug. Ik weet niet waar ik het zoeken moet en ik kan niet veel anders dan over het stuur hangen. Zijn dit voorweeen? Ik app mijn moeder over het gebeurde als ik weer thuis ben. Zij vin dat ik het ziekenhuis moet bellen als ik het niet vertrouw. Maar ik wil niet weer voor niks dus ik wacht het nog maar even af...

Om half 11 weet ik me echt geen houding meer te geven dus ik besluit naar bed te gaan. Ik dommel wat in maar als mijn vriend een uurtje later naar bed komt krijg ik weer een helse pijn in mijn rug. Ik voel iets tussen mijn benen. Het is nog slimmer dat ik in mijn broek heb geplast. Maar even checken op de wc... in het donker want er is nog geen verlichting boven in de wc. Als ik naar het wc papier kijk zie ik zelfs in het donker dat het niet goed is. Mijn vriend doet het licht aan op de gang en ik zie dat ik een bloeding heb. De hele wc ziet rood van het bloed. De verloskundige in het ziekenhuis gebeld en ze sturen een ambulance. Ik moet gelijk op de bank gaan liggen en verder niks doen. 

De ambulace is er met 10 minuten. Het is rond kwart over 12 als ik de ambulance in stap. In de ambulance een bloeddruk van 155/115. Veel te hoog dus. In het ziekenhuis gelijk aan de ctg. Gelijk allerlei onderzoeken maar ze kunnen niet achterhalen wat er aan de hand is. Ze denken aan vruchtwater maar weten het niet zeker. Ik moet de komende uren aan de ctg... maar na een klein kwartier stormen er zo'n 7 mensen binnen. Ze gaan een spoedkeizersnee doen. Ze weten niet wat er aan de hand is maar ons kleine meisje heeft bijna geen hartslag meer. Tijdens de keizersnee zien ze pas wat er aan de hand is. Mijn placenta is gescheurd....

Om 2:05 word ze geboren. Nikkie Andrea. Levenloos... Ze word gelijk weg gedragen en gereanimeerd. 6 handen op haar kleine iele lichaampje van 1.5 kilo. Alles om maar te zorgen dat dat kleine poppetje weer gaat ademen. Na een aantal minuten komt er een klein huiltje. Ze pakt gelijk de vinger van mijn vriend en knijpt er in! Ik mag haat zien als ze geïnstalleerd is op de nicu word mij verteld. Helaas blijkt het zo slecht met haar te gaan dat dit niet mag. Om half 8 mogen we eindelijk naar haar toe. Daar ligt ze. Zo mooi, zo klein... ons kleine vechtertje. Nooit hadden we kunnen vermoeden wat ons nog wat te wachten stond. Dat schrijf ik mijn volgende blog!