8 jaar geleden
Mama worden zonder mama en kraamtranenonzin.
''Hoe zou zij het hebben gedaan? Zou ze trots op me zijn? Hoe heeft zij dit ervaren? Iedere kersverse mama wilt haar mama.''
Mama worden zonder mama, tijdens mijn zwangerschap kreeg ik de vraag zo vaak. "Je zal je moeder nu wel extra missen, of niet?" Ik heb nooit eerlijk antwoord gegeven. Want 1) Soms voel ik me er schuldig over, maar ik denk niet iedere dag meer aan haar. 2) Dus mijn eerlijke antwoord zou "Nee" zijn, en ik geloof niet dat dat het antwoord is of was waar mensen op zaten te wachten. Dus om niet totaal gevoelloos over te komen praatte ik maar mee. "Ja, maar dat is toch niet zo gek" was geloof ik mijn meest gegeven antwoord. En daarmee was de kous meestal (gelukkig) ook wel af.
Tot aan dag 5 na de bevalling. Het vloog me letterlijk naar mijn strot, en ik heb het nergens ook maar enigszins aan zien of voelen komen. Het stemmetje in mn hoofd. Die ik herkende van vroeger. En zo vaak heb proberen te verdringen. "Ik mis mama." En daar waren ze, de welbekende "kraamtranen" waarvan ik had gezworen tegenover mijn kraamverzorgster dat ik ze zo'n onzin vond en dat zoiets tussen je oren zat. Ik keek haar aan en zeg: "Volgens mij moet ik mn woorden terugnemen" en hoppa, weer een golf van waterlanders.
Hoe zou zij het hebben gedaan? Zou ze trots op me zijn? Hoe heeft zij dit ervaren? Iedere kersverse mama wilt haar mama. Hoe je het nu went of keert. Of ze nu, om welke reden dan ook, wel of niet in je leven is. Iedere mama verlangt naar haar, al is het maar een flits van een seconde. Ik heb ontzettend veel lieve mensen om me heen, maar toch is het nèt niet genoeg. Even voelde ik me weer 12. Ik heb de hele dag zitten janken. Met resultaat, de volgende dag was het onbehaaglijke gevoel dat ik had verdwenen.
Ik WEET dat ze trots op me is. Daar hoef ik geen moment aan te twijfelen. Ik WEET dat ze, op de één of andere manier wel in de buurt is. Ik weet het, omdat ik mijn "signaal" al heb gehad. En ik ben absoluut geen "zweefteef", maar bij onze eerste echo kwam haar geboortedatum, 13 juni tevoorschijn als uitgerekende datum. Dat was voor mij het teken, dat alles goed zit.
Monaaa
Jij bent een sterke vrouw!!
Anoniem
Ik heb het wel de hele zwangerschap er moeilijk mee gehad. Als mensen er naar vroegen dan stonden de tranen me al bijna in de ogen. Uiteindelijk is ons zoontje 3,5 week te vroeg geboren....Op haar sterfdag, Iedereen zegt dat het zo bijzonder en mooi is. Ik vind het vooral ontzettend verdrietig en zie nu al tegen zijn verjaardag op. Mijn moeder is dan vijf jaar dood en mijn zoontje wordt één. Zal geen makkelijke dag worden. Sterkte! xx
Anoniem
hoi ik heb ook geen ouder's meer en mis ze elke dag ik heb een zoon van 8 maanden en zit in een pleeggezin omdat ik een licht verstandelijke beperking heb en dan mis je je ouders dubbel zo had
Anoniem
Ik heb mijn moeder in mijn zwangerschap gehad tot aan de 31 weken en toen overleed ze plotseling. Dit was een enorme klap voor ons allemaal die we niet hadden zien aankomen. sinds dit gebeuren heb ik de laatste weken van mijn zwangerschap als zwaar ervaren. kreeg een hoge bloeddruk rond de 36 weken en ben ingeleid en bevallen met 36.5 weken. ik mis (te) mijn moeder ontzettend, kon geen dingen vragen etc. nu bijna 4 jaar later is het nog steeds moeilijk. Onze oudste vraagt nu ook vaker, wie js jouw mama en waarom is ze een sterretje. dat zijn dan wel ff pittige vragen, maar ik vind dat we er wel open en eerlijk over moeten kunnen praten en mijn dochters zullen alles te weten komen over hun oma wanneer ze er om vragen of oud genoeg zijn om het te snappen.