Mama van 2 sterretjes, deel 1

Na een goede eerste zwangerschap en mega heftige eerste bevalling waren ik en mijn vriend al snel toe aan een broertje en/of zusje voor Nimm. We besloten de natuur zijn gang te laten gaan en er niet teveel druk op te leggen. Snel had ik wederom een positieve test in mijn hand maar helaas mocht het niet zo zijn en kreeg ik 3 dagen na de test mijn eerste miskraam.

Bizar hoe concreet het al is bij het zien van een positieve test. Waar ik de eerste keer weken nodig had was ik nu binnen 24 uur alles aan het plannen in mijn hoofd.

Gelukkig herpakte mijn lichaam zich weer snel en de volgende maand hadden we wederom een positieve test in handen. Bang maar vol vertrouwen ben ik deze zwangerschap ingegaan en wat was ik opgelucht toen er na 38 weken een gezond meisje te wereld kwam. Fië is het makkelijkste meisje op aarde maar jeetje wat moest ik wennen aan de overgang van 1 naar 2. Dit heeft er dus ook voor gezorgd dat we de eerste maanden hebben gedacht dat we onze kinderwens vervuld hadden en we als een gezin van 4 door het leven zouden gaan.

Ik zou ik niet zijn als het bij de eerst volgende onthulling van een vriendin weer onwijs ging kriebelen. De gedachten van een heerlijk klein baby'tje wat nog zo puur is maakte mij warm en de wens die ik altijd heb gehad als een gezin van 5 werd steeds concreter in mijn hoofd. Gelukkig kon mijn vriend zich daarin vinden en hebben we besloten ervoor te gaan.

Blijkbaar is het gevaarlijk wanneer ik hiervoor open sta want de volgende maand was de test weer positief. De vage klachten begonnen eerder dan ooit tevoren en ik voelde me op en top zwanger.

Na 8 weken hadden we de eerste echo en daar kwam als donderslag bij heldere hemel het nieuws dat het niet goed zat. Ons kindje was veelste klein voor de termijn en de hartslag was zorgelijk. Na een hoop vragen hebben we besloten een weekje af te wachten en een nieuwe echo te maken. Zo konden we zien of het kindje alsnog gegroeid was en of de hartslag alsnog stabiel was geworden. Helaas mocht dat niet zo zijn en is het hartje bij 9,5 week gestopt met kloppen...

Maar wat nu?! Mijn lichaam erkende nog niet dat het mis zat en schreeuwde aan alle kanten nog met zwangerschaps klachten. Na overleg met de verloskundige leek het ons slim het weekend af te wachten in de hoop dat het zelf op gang zou komen en zo niet dan zouden de alternatieve in werking worden gezet.

De hele maandag voelde ik het al aankomen maar het zette niet door.

En toen ineens tijdens het avondeten begon het, de kraan ging letterlijk open en stopte niet meer!

Ik wist meteen, ik moet naar het ziekenhuis en wel nu!

Hoe dit afloopt lees je in mijn volgende post anders wordt hij  lang.

Liefs Mama.Nimm&Fië