Life goes on, ook als je zwanger bent...

De herfstvakantie was leuk. Intensief gevuld en vermoeiend, maar leuk. Een dagje Plopsaland De Panne met Laure, een dagje zoo, 2 dagjes met een vriendinnetje gaan spelen en naar Monkey Town Breda. Ik ervaar deze zwangerschap echt als vermoeiend. Ik heb me goed staande gehouden die week, maar moet nu dubbel zo hard recupereren. 

We zijn ondertussen halfweg week 7, nog 2 weekjes tot de eerste echo. Ik kruip elke avond om 8u in bed, word 100x wakker en ben 's morgens doodmoe. De ochtendstrijd met de dochter wordt me teveel. Voor de vakantie ging ze graag naar school, nu alleen maar gehuil. Op zo'n moment twijfel ik of we wel de juiste keuze gemaakt hebben... maar kop op, het zullen de hormonen wel zijn.

Ondertussen kreeg vriendin S. Haar eerste echo wel al (is 3 weken verder). Een mooi gezond kloppend hartje, wat ben ik blij voor haar! 

Ik vertelde Laure een geheimpje: "er zit een baby in mama's buik."

Haar antwoord: "Neen mama, dat is niet waar! Jij bent een liegebeest!" 

Haha, lekker gemakkelijk, als ze het niet gelooft zal ze het ook niet doorvertellen!

Op het werk hebben ze niks door, ook al moet ik vaak rennen naar de wc (wat absoluut niet dicht bij mijn bureau is). Een collega zei me zelfs dat ik precies wat afgevallen was. Ze moest eens weten. Vind het wel lief dat ze me zo een complimentje wil geven, ook al weet ik dat ze liegt.

Vandaag maakte ik ook het aankondigingskaartje. De week voor Kerst zullen we normaal 12 weken ver zijn. Mijn idee is om de familie en beste vrienden een "per-ongeluk-verkeerd-kerstkaartje" te sturen. Ik stuur dan eerst de aankondiging, daarna de kerstkaart (of kerstkaart in dezelfde omslag, daar ben ik nog niet uit).