Lieve Zoon, voor altijd in ons hart

Dierbare zoon van ons!!

Het is vandaag zondag 8 november en het is vandaag de dag dat ik eindelijk kracht heb gekregen om iets op te schrijven.

Ik zal beginnen bij het begin.

Maandag 2 november moest ik om 19:30 uur bij de verloskundige zijn voor de 20 weken echo.

Dit deed ik samen met mijn zus.

Jij lag met jouw billen in mijn bekken en daarom was de hele echo erg lastig.

Ik moest op mijn zij liggen en plassen en zo gingen we door.

Uiteindelijk gaf de verloskundige het op want het was gewoon geen doen.

Wel had jij een duimpje laten zien met een opgestoken duim!!

Wat was ik een trotse mama.

 

Donderdag 5 november moest ik weer terugkomen om verder te kijken, deze keer samen met mijn moeder.

Jij lag deze keer wel goed maar jouw hartje was nog steeds niet goed te zien.

Het duurde weer ontzettend lang en toen hoorde mijn moeder en ik het hartverscheurende nieuws.

Jouw hartje zag er niet helemaal goed uit, ik zakte door de grond.

Gelijk ging de verloskundige het ziekenhuis bellen zodat ik daar een echo met een cardioloog kon laten maken.

Allereerst zijn wij in de auto gestapt en zijn naar mijn beste vriendin S. gereden,

ik ben heel hard gaan huilen en heb verteld wat er mij was verteld.

Het enige dat ik wist was dat er misschien een gaatje in een kamer zat van het hartje.

Ondertussen had mijn moeder mijn zus al gebeld en mijn stiefvader.

Daarna heb ik thuis jouw Papa ( mijn man ) gebeld en alles rustig uitgelegd.

Hij is gelijk naar huis gekomen.

In de tussen tijd heb ik nog heel veel gehuild om jou lieverd!

Na een lange tijd wachten was Papa thuis en gingen wij het aan zijn ouders vertellen.

Daarna gingen wij ook nog naar Papa zijn zus en haar man toe, daar hebben wij het ook verteld en zijn andere zus hebben wij gebeld.

Alles was ontzettend emotioneel!!

Ook was ik ondertussen gebeld door verloskundige met het nieuws dat wij vrijdag 6 november alweer terecht konden in het ziekenhuis.

 

Vrijdag 6 november heb ik mijn vader nog even gebeld om hem alles te laten weten.

De rest van de ochtend was zwaar maar ook gezellig want mijn schoonzusje is er de hele ochtend geweest.

Papa en ik hadden erg goede hoop dat jouw hartje wel een afwijking had maar toch wel geopereerd zou kunnen worden.

Om 14:00 gingen wij dan eindelijk naar het ziekenhuis toe samen met mijn moeder.

Na veel wachten in de wachtkamer en daarbij jou in mijn buik lief mannetje, jij danste maar rond in mijn buik.

Toen werden we eindelijk opgehaald voor de echo.

Wij hebben daar een echo gehad die wel anderhalf uur duurde, toen de echo was afgelopen had ik nog steeds mijn goede hoop ook al had ik allemaal moeilijke termen voorbij horen komen.

Wij moesten gaan zitten en er kwam een tekening van een hart tevoorschijn.

De cardioloog begon met vertellen hoe een normaal hart werkt en daarna wat er allemaal mis was met jouw kleine hartje.

Dit is wat er allemaal mis was in medische termen:

Tricuspidaalklep atresie, VSD, hypoplastische rechterventrikel, arteria pulmonalis graciel

Functioneel univentriculair hart

Wat wij ervan begrepen, één hartklepje zat op de verkeerde plek en was helemaal dik en bewoog niet, hierdoor werd het bloed niet goed doorgeduwd naar de volgende kamer maar stroomde het juist terug.

Daarom was één boezem ook enorm vergroot, de ader van het hart naar de longen was niet te vinden en toen hij eindelijk gevonden was bleek hij zo klein dat er niet op de goede manier bloed door stroomde.

Dit zou betekenen dat jij lief mannetje nooit op een goede manier zuurstof in jouw longen zou krijgen.

De artsen vertelde dat jouw hartje zo slecht was dat zij zichzelf afvroegen of jij de rest van de zwangerschap al wel zou overleven en als dat wel het geval zou zijn zou het betekenen dat jij zou stikken gelijk na jouw geboorte.

Ook vertelde de arts dat het de vraag was of zij na de geboorte nog wel iets zouden doen vanwege het feit dat het alleen maar uitstel zou zijn van een verschrikkelijk overlijden.

Ik begon al zachtjes te huilen en op het moment dat er gezegd werd: ''Jullie moeten maar even nadenken of jullie deze zwangerschap willen doorzetten of nu nog willen afbreken'' werd mijn hart in stukken verscheurd!!

Welke moeder zal ooit haar zwangerschap beëindigen terwijl er een heel lief klein mannetje in mij groeit die al de hele dag beweegt en waar ik ZOOOO ontzettend veel van houd!

Dat kan gewoon niet!!

Toen wij alles hadden gehoord en waaronder de consequenties als wij door zouden gaan met de zwangerschap mochten wij weg.

Mijn moeder zat nog steeds in de gang te wachten op ons.

Ik zag haar en ik stortte letterlijk in!

Ik ben gaan huilen, schreeuwen en hyperventileren.

Ik ging helemaal kapot en dat moment vergeet ik nooit meer!

Daarna zijn wij naar de auto gelopen, er is heel veel langs mij heen gegaan in de tussentijd.

Uiteindelijk bij de auto pakte ik Papa vast en daar hebben we een poos samen al knuffelend in de regen gestaan.

Door deregen voelde wij dat wij toch nog wel leefde want voor de rest was al ons gevoel weg.

Toen wij eindelijk na een lange rit vol met tranen aankwamen moesten wij het mijn stiefvader vertellen.

Ik begon weer te schreeuwen waaronder: ''Hoe kan ik nou mijn mannetje vermoorden!!!??''

Ik was nog steeds buiten mijzelf.

Mijn stiefvader reageerde: ''Dit is nooit vermoorden en zo mag je het niet noemen, als je dit gaat doen dan is het de kleine man en jezelf verlossen van alles''

Daarna hebben wij alle familie en mijn vriendin ingelicht.

Na heel veel praten en huilen zijn wij naar huis gegaan.

Toen wij thuiskwamen stond daar natuurlijk de schouw vol met kaartjes vol felicitaties voor onze zwangerschap.

Alles heeft Papa weggehaald en daarbij kwamen nog meer tranen.

Alles hebben wij neergelegd in het kamertje wat al bijna klaar was en bestemd voor jou lieve zoon!

Wij hebben elkaar boven vastgepakt en daar heel lang gestaan.

Na een tijd zijn wij naar beneden gegaan en zijn wij onze vragen gaan opschrijven.

Samen met Papa kon ik er goed over praten en hebben wij samen heel wat vragen opgesteld.

Daarna was het proberen om te slapen.

Na een gebroken nacht vol nadenken was het zaterdag 6 november.

Weer werd ik in tranen wakker.

Samen met Papa heb ik heel lang op de bank gezeten en weer gepraat.

Ondertussen kregen we heel veel berichtjes van andere mensen en moesten wij nog wat andere mensen informeren.

Daartussen voelde ik me nog steeds leeg en op het andere moment begon in ineens weer heel hard te huilen.

Het besef dat JIJ, onze lief klein mannetje eigenlijk NOOIT zou kunnen leven kwam elke keer met een klap binnen.

Na een tijd kwam mijn moeder en op dat tijdstip ook de verloskundige binnen lopen.

Daar hebben wij heel veel mee gesproken en heb ik ook verteld hoe het allemaal voelt:

'' ik als moeder terwijl ik jou voel bewegen in mijn buik kan toch nooit zo besluit nemen, ik hou veelste veel van jou, jij bent mijn zoon en zal altijd mijn zoon blijven en wij worden Papa en Mama van een kindje dat nooit zal leven. Het maakt mij kapot, ik word alle kanten op gesleurd en kan over niets anders denken. Hoe ik jou vast zal houden.”

Ook bespraken we samen hoe alles zou gaan verlopen en wat er zal gaan gebeuren.

Daarbij kwam ook aan de orde of wij jou wilde begraven en alles wat daarbij hoort.

Wat was dat een zwaar gesprek maar het maakte ook heel veel duidelijk.

Na dit alles hebben wij nog even nagepraat met mijn ouders en zwager die langskwamen.

Daarna zijn Papa en ik even domweg tv gaan kijken en even proberen om te slapen en er niet aan te denken.

Daarna hebben wij nog heel veel gepraat en elke keer gehuild.

Na een tijdje kwamen mijn zus en zwager, mijn vader, stiefmoeder en halfzusje binnen.

Weer heel hard huilen en nogmaals uitleggen.

Na heel veel praten zijn ook zij weer gegaan.

Toen zijn wij maar even het huis uit gegaan naar mijn moeder en stiefvader toe.

Daar hebben wij even een redelijk rustige avond gehad.

Toen wij weer thuis waren heb ik een oxacepam genomen om een rustige nacht te krijgen.

En toen was het vandaag zondag 8 november.

Ik werd vanmorgen wakker met een droom!!

Jij was geboren en lag op mijn borst, je was ontzettend mooi en zacht en het was allemaal goed, jij leefde niet maar het was goed.

Allemaal foto's werden er van jou gemaakt, ook met jou handje op mijn vinger!!

Ik zal jou altijd vasthouden en nooit meer loslaten.

Jij bent en blijft altijd mijn zoon in mijn hart.

Nu word ik weer emotioneel want het is en blijft verschrikkelijk!!

Ik hou van jou met heel mijn hart!!!!

Wij houden van jou!!
Dit is de ergste tijd uit mijn leven en zal ons altijd bij blijven!

Het zal nog heel moeilijk worden maar wij zullen kracht vragen aan God en zullen hierdoor komen.

Ik bedacht mij net dat ik toch alles wil opschrijven, ik weet niet of ik dat kan blijven doen maar voor nu is dit al heel veel!

Wij houden van jou voor altijd!

Wij zijn zondag in de ochtend nog even naar papa zijn zus en zwager gegaan, daar was het hele gezin.

Wij hebben weer heel veel gepraat daar en dat lucht toch wel weer iets op.

In de avond kwam S. bij ons langs, wij hebben haar gevraagd of zij bij de bevalling wil zijn om ons te helpen.

Haar antwoord was gelijk ''Ja''!

Wat een opluchting, want het zal het moeilijkste ooit zijn in ons leven.

Gisteren was het maandag 9 november.

Het was zo raar!! Ik voelde me eigen best heel erg goed.

En dat was zo eng, ik durf me niet goed te voelen.

En wat is goed eigenlijk, ik heb niet gehuild en ik was rustig maar voelde ik me dan ook gelijk goed? Nee!

Het is en blijft een roes waar we in zitten.

Papa en ik hebben er niet veel meer over gepraat, wij weten wat er aan komt en dat is verschrikkelijk moeilijk.

Wij zitten vaak domweg tv te kijken om onze gedachten maar even op pauze te zetten.

Ook krijg ik heb idee dat ik het al allemaal een plekje probeer te geven maar ook dit is beangstigend.

Het moeilijkste moet nog komen dus waarom ben ik hier al mee bezig?

Dat kan toch niet, is dit wel gezond, of verstop ik het toch stiekem.

Ik weet het allemaal niet en ik weet niet hoe ik me voelen moet.

Ik denk dat ik in overlevings stand sta.

Dinsdag 10 november.

Ik ben nu net wakker geworden, en ik ben weer stil.

En weer gaat er door mijn hoofd: Wat moet ik nu denken en wat moet ik voelen.

Waarom is er niet iemand die mij verteld wat ik moet denken en voelen want ik voel niets...

Ook Papa heeft het heel moeilijk,hij is stil en zegt weinig en kijkt heel verdrietig.

Ik denk dat Papa net zo bang is als dat ik dat ben.

We weten niet wat er gaat gebeuren en hoe het zal zijn.

En ondertussen zit jij kleine boef mij steeds schopjes te geven.

Wat is het leven oneerlijk, jij bent zo verschrikkelijk sterk!!!

En dan spookt er soms door mijn hoofd: Als wij nou wel doorzetten zou jij het dan wel allemaal overleven en zullen er dan zoveel wonderen gebeuren omdat jij zo ontzettend sterk bent? Maar dit heeft geen uitzicht en het is onmenselijk als wij doorgaan, voor jou kleine man en voor ons!

En zo gaan wij de dag maar door.

Jij bent alles voor ons!!!

Ik heb weer een paar dagen niets getypt, het is zo verschrikkelijk moeilijk.

Het is vandaag zaterdag 14 november.

Woensdag hebben wij weer een dag uitgezeten en nagedacht over alles.

Ook hebben wij een mandje besteld om jou in te kunnen begraven.

Dat is zo pijnlijk en iets wat je niet wil doen maar het moet wel.

Donderdag 12 november moesten wij weer terug naar het ziekenhuis.

Wij zaten daar in de wachtruimte te wachten voordat wij naar de cardioloog konden.

Daar kwamen steeds meer zwangere vrouwen te zitten met al een hele grote buik.

De ene klaagde nog harder als de ander over het feit dat ze het druk of zwaar hadden.

Ik ging kapot en wilde wel schreeuwen!!

Ik zou willen dat ik al zo grote buik had en dat ik het te druk had want niks is zwaar in vergelijking met wat wij nu door moeten staan.

Toen we naar binnen mochten was ik dus ook weer heel verdrietig.

Twee cardiologen en een gynaecoloog ging weer met een echo naar jou kijken.

Dat was verschrikkelijk, weer een uur kijken naar ons drukke mannetje die ondeugend alle kanten op springt.

En dan bedenken dat jouw hartje zo slecht is, dat kan gewoon niet.

Na de echo werden we apart in een kamer genomen.

De cardioloog vroeg wat wij begrepen hadden van de vorige echo, wij hebben dat uitgelegd en zij vertelde dat wij het heel goed begrepen hadden en dat er niets aan de situatie veranderd was.

Alleen was jouw boezem nog groter geworden en de rechterkamer in verhouding weer kleiner.

Toen kwam de vraag: ''Hebben jullie al een besluit genomen?”

En ja die hebben wij genomen, het moeilijkste wat je ooit kan doen.

Wij kregen weer allemaal informatie en de dag dat het gaat gebeuren.

Maandag 16 november word alles in gang gezet.

Ik kreeg een pil mee die ik zaterdag al moet nemen.

Daarna moest ik gelijk bloedprikken voor mijn bloedgroep.

Toen wij weer thuis waren storten mijn wereld weer in elkaar!!

Ik ben zo verschrikkelijk bang voor alles!!!

Ik ben onwijs bang voor naalden en het ziekenhuis en pijn en nu moet ik gaan bevallen, word er een infuus gezet en kan ik kiezen voor een ruggenprik tegen de pijn.

Dat alles is zo verschrikkelijk eng, en dat is pas het begin.

Want als ik bevallen ben dan ben jij daar, dood in onze armen!!

Onze zoon die niet bij ons mocht blijven.

Al die gedachten maken mij kapot.

De rest van de dag ben ik ook helemaal leeg geweest.

Ik kon nergens aan denken en alles wat ik deed ging op automatisch.

Mijn schoonzus en zwager en ouders kwamen nog langs.

Mijn schoonzus vond het verschrikkelijk om te zien hoe ik alleen maar kon staren met een lege blik en vertelde elke keer dat ze het idee kreeg dat ik er niet was.

En nee ik was er niet!! Dit kan toch niet, dit zou niet mogen, ik kan dit toch niet!!

Vrijdag 13 november.

Ik word wakker en ga na een tijdje even douchen.

Wauw, de eerste keer onder de douche zonder tranen!!

Daarna kwam de verloskundige langs om even te praten.

Dat was heel fijn om even weer met iemand te praten die een idee heeft van waar wij op dit moment voor staan ook al zou dit voor niemand echt te begrijpen zijn die dit niet heeft meegemaakt.

Daarna is Papa naar de dominee gegaan om alles uit te leggen en onze belijdenis even stop te zetten.

Want belijdenis zouden wij gaan doen zodat wij jou konden dopen dus daar gaan we op dit moment even niet mee door en dat komt later weer.

De dominee stond helemaal achter ons besluit en dat was een hele opluchting!

Want dat geeft meer het gevoel dat God ook achter ons besluit staat en ons zal vergeven.

Daarna zijn we even naar mijn Oma gegaan.

Daar waren mijn vader en stiefmoeder ook.

Wat hebben wij daar fijn gepraat.

Toen het alweer tijd was voor avond eten gingen we weer naar mijn moeder en stiefvader, daar hebben we even lekker gegeten en nog wat gekletst.

Daarna nog even naar papa zijn zus en zwager.

Dat werd uiteindelijk een hele gezellige avond en wat hebben wij gelachen!

Dat ik nog kon lachen was heel eng en wat voelde ik me schuldig.

We gingen laat naar huis en gelijk naar bed.

En daar begint het denken weer maar gelukkig sliepen wij deze keer aardig snel.

Toen was het ineens nu zaterdag 14 november.

Wat moet ik zeggen?

Ik ben ontzettend bang voor alles en het komt nu al zo snel dichtbij.

Ik hoop dat alles snel zal verlopen, wij hebben donderdag te horen gekregen dat het 1 dag, 2 dagen en soms nog langer kan duren.

Dat kan ik toch niet!?

Ik hoop met heel mijn hart dat de hele bevalling snel achter de rug is, heb ik niet al genoeg pijn!?

En daarna jou vast houden, bekijken en van je houden!

Wij zullen ALTIJD van jou houden, jij bent onze zoon!!!

What you keep in your heart

stays there forever

In de ochtend ben ik nog een keer naar mijn vader en stiefmoeder geweest.

Ik was erg verdrietig en had weer een dag met veel downs.

Na veel praten en huilen zijn we naar papa zijn zus en zwager gegaan, even kletsen en daar mee eten.

Toen was het al bijna avond en zijn we snel naar huis gegaan om onze spullen voor in het ziekenhuis in te pakken.

Daarna naar mijn moeder en stiefvader, rustig tv kijken.

En ineens was het 21:00 uur, over een uur moest ik de pil nemen waarmee alles begint.

Ik was zo gespannen en bang dat ik hem maar gelijk heb genomen.

Wat was ik weer verdrietig, dit is het begin van het grote drama.

Mijn hart werd weer verscheurd, wat een pijn.

Na een tijdje was ik zo moe dus vroeg naar huis en naar bed.

Ik heb geprobeerd om te slapen maar ik durfde niet zonder Papa.

Dus Papa kwam gauw bij mij liggen en uiteindelijk zijn we in slaap gevallen.

Weer een onrustige nacht en bang voor alles.

Elke pijntje of gek gevoel maakte mij weer wakker.

Wat was ik bang en verdrietig.

Zondag 15 november.

Wat werd ik verschrikkelijk beroerd wakker.

Ik voelde me ziek en gesloopt en vooral verdrietig.

Wat is het allemaal spannend!!

In de ochtend kwamen mijn zus en zwager nog langs, weer heel veel huilen en praten.

In de middag kwamen de ouders van Papa ook nog langs.

Weer wat gepraat maar eigenlijk ben ik weer leeg en maak ik niet veel mee van de gesprekken.

Wat eng dat alles zo aan je voorbij kan gaan!!

Het enige dat ik weet is dat ik jou niet kwijt wil!!!

Maar het is niet anders en jij zal een mooi plekje krijgen in de hemel en ondertussen voor altijd in Papa en mijn hart blijven.

Straks komen mijn moeder en stiefvader ook nog langs en dan weer naar bed.

Morgen is de dag dat we om 10 uur in het ziekenhuis moeten zijn.

Ik ben nog steeds bang en heel verdrietig, het is verschrikkelijk!!

We houden van jou!

Het is vandaag dinsdag 24 november en precies een week geleden dat wij jou voor het eerst hebben gezien maar ook gelijk hebben verloren!

Wat doet het onwijs veel pijn maar ik zal beginnen bij het begin.

Maandag 16 november in de ochtend waren Papa en ik ons aan het klaar maken voor het ziekenhuis. Wat was ik bang en zenuwachtig!

Ik heb per ongeluk de halve tuin onder gespuugd en moest daarna weer heel hard huilen.

Papa heeft snel alles schoongemaakt en wij zijn naar S. gereden om haar op te halen om naar het ziekenhuis te gaan.

Zodra wij het bordje van het ziekenhuis zagen begon ik weer heel hard te huilen.

Voordat we naar binnen liepen zei ik nog tegen S. : Dit kan ik toch niet!!!

Wij werden naar onze kamer begeleid en de gynaecoloog, arts assistent en verpleegkundige kwamen binnen.

Zij vertelde wat er gaat gebeuren en dat ik altijd om pijnstilling moet vragen als ik het niet meer trek.

Ik kreeg de eerste weeën opwekkers, dat was weer verschrikkelijk en tussendoor bleef ik stilletjes huilen maar mijn hart schreeuwde het uit.

(met deze weeën opwekkers worden de weeën naar het hoogste punt gebracht en daar blijft het totdat het kindje geboren is, dit is zonder tussenposens)

Papa, S. en ik zaten gezellig wat te kletsen maar ik werd steeds stiller.

Wat had ik een verschrikkelijke pijn!!

Na 3 uur wachten kreeg ik de volgende weeën opwekkers en werd er gelijk een infuus aangebracht.

Ik kreeg nog meer pijn en het werd ondragelijk.

Ik merkte dat ik steeds meer wegzakte vanwege de pijn.

Ook moest ik na elke keer dat ik weeën opwekkers kreeg spugen en soms wel twee keer.

Ik had dus ook niets meer in mijn lichaam.

Ik trok het niet en heb gelijk een ruggenprik aangevraagd.

Gelukkig kwam die heel snel en moest hij gezet worden.

De angst voor naalden was ineens helemaal weg door de verschrikkelijke pijn.

De ruggenprik zat erin en de anesthesist zou mij gelijk een shot pijnstilling geven terwijl ik nog op de rand van het bed zat en de ruggenprik nog niet vastgeplakt was aan mijn lichaam.

Op dat moment voelde ik mezelf weer wegzakken maar nu werd het helemaal zwart voor mijn ogen.

Ik merkte wel dat de mensen om mij heen ineens van alles zeiden en deden.

Ik hoorde ook dat ze mij iets via het infuus gaven.

Toen ik weer helder was bleek het een adrenaline boost te zijn om mijn hart en bloeddruk weer op gang te krijgen.

S. vertelde later dat mijn bloeddruk even op 40/49 stond en daarna helemaal weg was.

Ik heb er weinig van meegemaakt maar het was erg beangstigend.

Gelukkig kreeg ik daarna gelijk een zak vocht via het infuus want de reden dat ik helemaal wegzakte was waarschijnlijk omdat ik niets bij te zetten had.

De anesthesist wilde niet vertrekken voordat hij mij nog een boost tegen de pijn had gegeven om te kijken hoe mijn lichaam erop reageerde.

Gelukkig had ik snel weer wat energie en kon ik weer praten met Papa en S.

Die waren er ook erg blij mee dat ik weer wat zei want dat ik zo stil was vonden ze toch niet zo prettig.

De rest van de maandag kreeg ik om de 3 uur weeën opwekkers en daarbij dus ook constant spugen en uiteindelijk werd ik weer moe.

Ook had ik nog steeds pijn want rechts was wel verdoofd maar aan de linkerkant voelde ik nog steeds de pijn.

In de avond rond 9 uur vertelde de verloskundige dat ik al wel ontsluiting had en dat mijn vliezen snel konden breken.

Ik kreeg verschrikkelijk veel pijn in mijn bekken en kon mijzelf geen houding geven.

Ook kreeg ik koorts en begon ik verschrikkelijk te zweten.

Daarvoor kreeg ik gelijk antibiotica.

Om 11 uur braken eindelijk mijn vliezen en wat was ik blij, was het nu dan echt bijna afgelopen.

Ik riep S. wakker om het haar te vertellen.

De artsen vertelde mij dat het vannacht weleens kon gaan gebeuren.

Helaas was dit niet het geval.

S. heeft de halve nacht op de tafel en op een bankje geslapen.

Papa heeft in bed geslapen en ik durfde niet goed te slapen.

In de ochtend begonnen ze weer met weeën opwekkers, de hele nacht was er niets veranderd.

Van de rest van die dag weet ik heel weinig.

Ik viel elke keer weg, ik kon een zin zeggen en dan was ik weer weg.

Alleen als ik moest spugen werd ik even helder.

Ik heb nog wel extra antibiotica gekregen tegen de koorts, ook zat ik de hele tijd te krabben.

Dat bleek ook een bijwerking van de medicijnen te zijn.

Anders gezegd, alle bijwerkingen of al het vervelende wat kon gebeuren is gebeurd!!

Na een lange dag was het in de middag en hoe laat weet ik niet.

Er kwamen verschillende artsen aan mijn bed om te vertellen dat mijn lichaam niets meer deed met ontsluiting en dat ons zoontje toch nog vast zat.

Zij wilde ons mannetje dus operatief geboren laten worden omdat ze niets anders meer wisten.

Ik werd voorbereid op een operatie maar het duurde verschrikkelijk lang voordat ze weer terugkwamen.

Toen zij er weer waren vertelde ze dat ze toch niet wilde opereren.

Dit vanwege het feit dat er dan een grote kans was dat zij me baarmoederhals in moesten knippen en dat was een te groot risico voor nu en voor later.

Het moest dus op een andere manier.

Zij wilde jou er proberen uit te trekken terwijl ik moest persen, als dat niet zou lukken wilde zij gewichtjes aan jou beentjes hangen zodat jouw hoofdje misschien met de zwaartekracht los zou komen.

Wat een luguber idee, het was al zo verschrikkelijk en dan ook nog zo bevallen!!

Ik moest wel maar ik ging kapot van de pijn in mijn hart en mijn lichaam.

Het was verschrikkelijk hoe lang zij bezig was om jouw beentjes te vinden en toen zij de beentjes uiteindelijk had moest ik persen.

Papa en S. zaten naast mij op het bed, zij hadden het verschrikkelijk zwaar.

Papa had tranen in zijn ogen en zat te beven.

Na een tijdje zei ze: nog 1 keer en daarna gaan wij er gewichtjes aan hangen.

Ik moest van mijzelf alles geven wat ik nog had want dit mocht al niet gebeuren en al helemaal niet op deze manier!

En ja hoor, daar was jij, na een bevalling van 33 uur!!

Wat was ik bang en wat moest ik huilen....

Ik was jou nu echt kwijt, ik was opgelucht dat het klaar was, ik was bang voor hoe jij eruit zou zien maar het grootste was toch wel het verdriet.

De gynaecoloog liet jou aan mij zien.

Ik wilde jou gelijk bij mij hebben.

Wauw wat was jij mooi!!!!

De mooiste baby die wij ooit hebben gezien.

Jou neusje, mondje, kinnetje, oortjes, vingertjes en teentjes, alles was volmaakt!!

Wij zagen gelijk allemaal gelijkenissen met Papa en mij.

Jij had het neusje van papa, het kinnetje van mij jouw mama, de lange benen van papa, de lipjes van mama en ook stiekem de oortjes van mama, van papa had jij weer je grote handen en jouw voorhoofd.

Jij was perfect!!

Wat mooi en lief.

Het mooiste wat wij tot nu toe hebben meegemaakt en gehad ben jij!

Ik wilde jou niet meer loslaten en wij hebben heerlijk geknuffeld, wat was dat fijn!

Jij op mijn borst met mijn armen om jou heen en papa kijkend naar jou vol bewondering!

Ondertussen maakte S. allemaal foto's van jou zodat wij nog vaak naar jou zouden kunnen kijken in de toekomst!

S. vond jou ook geweldig mooi!

Na een tijdje kreeg ik weer weeën opwekkers zodat hopelijk mijn placenta er vanzelf uit zou komen.

Op dat moment moest ik jou even weggeven en daar was S. om jou aan te pakken.

Even knuffelen met S. en zij kon jou even bewonderen in haar eigen armen.

Wij waren allemaal in love!

Na een tijdje kwamen mijn moeder en stiefvader mijn zus en zwager , papa zijn moeder en zus. bij ons kijken.

Wat lag ik daar als een trotse mama met jou in mijn armen!

Ik was dolgelukkig!!

Dit moment neemt niemand mij ooit meer af!!!

Mijn placenta kwam helaas niet vanzelf dus ik moest geopereerd worden.

Nog een grote angst de operatie zelf en daarbij wilde ik jou niet loslaten!

Jij bent geboren op 17-11-2015 om 17:14 uur.

Om 22:00 uur werd ik naar de O.K. gebracht.

Ik heb dus wel een tijdje met jou kunnen knuffelen maar het blijft te kort want jij hoorde thuis in ons leven en dat mocht niet zo zijn.

Toen ik terugkwam van de operatie was ik erg in de war.

Jij was ingepakt in de wikkeldoek die wij voor jou hadden gekocht.

Ik heb nog even met jou geknuffeld en daarna heeft Papa jou terug gelegd in jouw mandje.

S. en haar vriendin waren er nog maar zijn daarna naar huis gegaan.

Jij werd in je mandje naar de koeling gebracht en ik werd helemaal gewassen.

Uiteindelijk gingen Papa en ik om 1 uur 's nachts slapen.

De volgende dag was erg onwerkelijk.

Ik lag daar in het ziekenhuis en ik wist dat jij wel in de buurt was maar ik jou niet meer vast kon houden.

Na een tijdje hebben wij gevraagd of de verpleegkundig jou weer bij ons neer wilde zetten.

Wat was dat weer verdrietig, jij zo mooi, zo tastbaar maar ook zo ver weg!

Ook kwamen mijn vader en stiefmoeder bij ons kijken en naar jou kijken.

Ik raakte niet uitgekeken, zo mooi en zo lief, JIJ onze zoon!

Uiteindelijk mocht ik gaan douchen en dat vond ik erg eng.

Ik kon nog moeilijk staan op mijn benen vanwege de ruggenprik die nog niet helemaal uitgewerkt was en omdat ik geen energie meer had.

Na een tijdje wachten mochten wij eindelijk naar huis.

Jij in je mandje bij mij op schoot.

Wij gingen naar de begrafenisondernemer om jou daar te brengen.

Wij hebben nog een poosje naar jou gekeken en uiteindelijk moesten wij toch naar huis.

Toen wij thuis aankwamen brak mijn hart!

Nu ben ik jou echt kwijt!!!

Ik heb jou niet meer in mijn buik maar jij ligt ook niet in mijn armen.

Ik heb verschrikkelijk hard gehuild, die lichamelijke pijn die ik had is niet te vergelijken met de pijn die ik toen voelde in mijn hart!

Mijn moeder en zus kwamen langs en daar hebben wij nog veel mee gepraat en gehuild.

De rest van die dag zijn er nog veel mensen bij ons langs geweest.

Ook donderdag zijn er mensen langs geweest maar ik weet het allemaal niet meer.

Ik leefde in een soort roes, ik mistte jou al verschrikkelijk!

Wij zijn nog wel bij jou geweest om te kijken hoe jij daar nog lag, om jou gewoon nog even te zien.

Vrijdag zijn er ook nog heel veel mensen langs geweest zoals de dominee en de verloskundige weer.

In de middag kwam S. met een groot stuk karton om kaartjes uit te snijden.

Wij wilde namelijk rozen in jou grafje doen met kaartjes eraan zodat iedereen er wat op kon schrijven.

Toen kwam het moment dat Papa en ik een kaartje gingen maken voor jou.

Wij wisten al welke tekst wij daarop wilde hebben maar toen ik begon te schrijven was het kaartje te klein, ik werd woedend!!

Het is allemaal zo oneerlijk, ik moet dit kaartje schrijven maar het doet mij zo zeer!!!

Toen heb ik een groter kaartje gemaakt, toen die af was schreef ik nog 2 kaartjes, het is toch niet te beschrijven hoe ontzettend veel ik van jou hou en hoeveel ik jou nu al mis!

Ons kleine wondertje, te klein en kwetsbaar voor deze wereld maar voor altijd in ons hart!

De volgende dag was de dag van de begrafenis.

S. was er al vroeg en we hebben met zijn drieën de kaartjes aan de rozen gemaakt.

Daarna was het tijd om naar jou toe te gaan.

Daar lag je, nog steeds even prachtig in jouw mandje.

Ik kan gewoon niet van jou afblijven, jij bent zo perfect en ik zo trots op jou klein mannetje!

Mijn hart zit vol liefde voor jou.

Wij hebben één van de rozen van ons in jouw mandje gelegd, ik stond boven jouwte huilen en er viel 1 traan precies op het kaartje in jouw mandje.

Die traan ging met jou mee zei S.

Toen moest het mandje dicht, dat was het moment dat ik jou voor het laatste zou zien en aanraken.

Verschrikkelijk!!! Ik wilde jou bij mij aan mijn zijde de rest van mijn leven maar wij moesten jou nu al uit handen geven met het besef dat jij een mooi plekje in de hemel heb.

Maar de leegte is niet te beschrijven!

Daar liepen Papa en mama dan met jou in jouwmandje tussen ons in!

Dit mag toch niet, wij jou papa en mama die jou nu al weg moeten brengen, het had andersom moeten gaan over een jaar of 60, jij die ons wegbrengt op een oudere leeftijd naar een mooi leven.

Wat spookte dat hard door mijn hoofd en wat een verdriet!!

Wij kwamen aan bij jouw grafje en moesten jou daarin zetten.

Het is nu allemaal zo echt, jij bent niet meer bij ons......

Papa en ik hebben de rozen boven op jouw mandje gelegd.

En daar stonden wij, elkaar vasthoudend vol verdriet!

S. legde haar eigen roos boven op jouw mandje, ook S. brak.

Zij hield ook al zo ontzettend veel van jou, jij was haar mannetje en blijft haar mannetje voor altijd!

De begrafenisondernemer liep weg en ik riep gelijk: ''Ik haal hem er weer uit hoor!!!''

Maar papa pakte mij beet en nam mij mee.....

Thuis kwam iedereen koffie drinken om ons te steunen.

We deden gezellig en kletste wat maar van binnen ben ik kapot.

Nu zoveel dagen later zit ik hier te typen en blijven de tranen stromen over mijn wangen.

Ik mis jou zo ontzettend erg en ik zou zo graag jou nog heel even tegen mij aandrukken en jou nog een dikke kus geven.

Maar ik weet als ik dat nu zou kunnen doen het morgen weer wil en overmorgen ook en ga zo maar door.

Ik voel mij een trotse mama met zo mooi zoontje maar tussendoor de pijn om jou te moeten missen.

Ook ik zou willen pronken met jou, maar ik pronk met jou in mijn hart.

Jij bent het mooiste wat ik tot nu toe heb gehad, een prachtige zoon met verschrikkelijk veel kracht.

Maar lieverd ik wilde jou de pijn besparen die er aan zat te komen want jij bent te mooi en te lief voor die pijn.

Nu is alles voorbij, jij bent niet meer bij ons, maar hoe moeten wij nu verder??

Ik weet niet hoe ik dit moet verwerken.

Ik weet niet of ik nog een keer zal beginnen met typen misschien wel en misschien niet maar weet wel:

Lief mooi klein mannetje, ons zoontje, wij houden zielsveel van jou en missen jou enorm, een groot gat in ons leven maar een grote plek in ons hart voor altijd!

Wij zullen jou altijd herinneren als ons mooie zoontje waarin wij zoveel terug zagen van onszelf!

Jij was prachtig en zo zit je in ons hart!

Papa en Mama houden van jou lieverd!!