Laatste loodjes en onzeker

Hoera! Het einde is in zicht en wat voelde ik me nog goed. Afgelopen dinsdag heb ik bijvoorbeeld nog mijn dochter naar oma gebracht, ben ik nog gaan shoppen, boodschappen doen én ben ik bij vrienden naar hun nieuwe huis wezen kijken. Wat voelde ik me stoer. Dat dit niet heel handig was hoef ik de meeste vrouwen die zwanger zijn geweest niet te vertellen. Genadeloos werd ik de dag er na afgestraft. Wat was ik gesloopt. M'n dochter voelde het aan en besloot direct na het opstaan een aantal flinke peuterpuberteit driftbuien te krijgen. Ze gaat altijd graag mee naar de verloskundige, maar zelfs de belofte dat ze daar mee naar toe mocht verbeterde haar humeur niet. Er ontwikkelde zich een vage hoofdpijn, buikpijn en een overprikkeld gevoel.

Bij de verloskundige bleek mijn bloeddruk op te lopen. De gehele zwangerschap zat ik steeds rond de 100/60 en deze was nu gestegen naar 125/85. Natuurlijk nog niet heel zorgwekkend hoog, maar aangezien ik bij de eerste zwangerschap uiteindelijk ben ingeleid i.v.m. zwangerschapsvergiftiging is dit toch wel wat zorgwekkend. Met de belofte dat ik zal bellen als ik me niet lekker voel neem ik afscheid van de verloskundige. Met de gedachte dat ik dat toch niet ga doen, omdat het vast wel weer beter gaat stap ik weer in de auto.

Even denk ik terug aan mijn vorige zwangerschap. Ik was eerst onder begeleiding van de afdeling fertiliteit en mocht na 8 weken naar een gewone verloskundige. Ik ging naar een verloskundigenpraktijk met 7 verschillende verloskundigen. Bij elk bezoek zou ik bij een andere verloskundige komen. Er zat er 1 tussen waar ik echt totaal geen klik mee had. Ze bagatelliseerde alles wat ik zei en leek maar niet te begrijpen wat ik bedoelde. Zei ik A, begreep zij B en nam totaal niet serieus wat ik aangaf. Enorm vervelend. Dit gevoel werd later in het ziekenhuis nog erger. Ik kreeg toen wekelijks onderzoeken door gynaecologen en verloskundigen en telkens ging ik naar huis met het gevoel dat ik niet serieus werd genomen. Tijdens de bevalling was dit net zo. Gelukkig heb ik het nu een stuk beter getroffen. Leuke jonge meiden die je wél het gevoel geven dat ze je serieus nemen. Ondanks de eerste ervaring, of misschien juist wel vanwege die ervaring, wil ik wel in het ziekenhuis bevallen omdat ik het niet zie gebeuren dat ik ga bevallen zonder pijnstilling als het weer zo lang gaat duren.

2 dagen later besluit ik op aandringen van echtgenoot toch de verloskundige te bellen. Ik heb hoofdpijn, pijn in mijn bovenbuik, misselijk en voel me gewoon niet goed. De verloskundige komt en geeft aan dat mijn bloeddruk weer is gestegen. Ze stuurt me toch voor de zekerheid naar het ziekenhuis voor verder onderzoek.

Daar aangekomen worden we opgevangen door een vriendelijke verpleegkundige, die erg lief voor ons is. Er wordt bloed afgenomen, een urinecheck gedaan, ik moet aan de CTG en mijn bloeddruk wordt wederom opgenomen. De bloeddruk is inmiddels weer gedaald en heeft geen zorgwekkende hoogte meer. Ik heb best moeite om hulp in te schakelen want ik wil mensen niet tot last zijn. Het was voor mij dan ook een grote stap om de verloskundige te bellen. Gelukkig was ook zij erg lief en gaf tijdens het bellen naar het ziekenhuis al aan dat ik de vorige keer niet zulke fijne ervaringen had gehad en daardoor wat onzeker was. Terwijl ik aan de CTG lig komt er een verloskundige de kamer binnen. Mijn alarmbellen gaan af: ik ken haar ergens van. Zij zegt op hetzelfde moment dat ze ons ergens van kent. Het kwartje wil niet vallen, maar ze begint gelijk te bagatelliseren: Zwangere vrouwen die bij een eerste zwangerschap zwangerschapsvergiftiging hadden gehad kunnen op het einde van een volgende zwangerschap dezelfde klachten ontwikkelen omdat ze zich te veel focussen op wat ze voelen. Pardon? Net alsof je met een peuterpuber in huis tijd hebt om je steeds te focussen op wat je voelt.. Ik besluit het maar niet negatief op te vatten.

De verloskundige gaat weg en komt ons even later halen voor een echo. Ze weet alweer waar ze ons van kent: zij was verloskundige bij onze vorige verloskundigenpraktijk. Bam, het kwartje valt: dat was zij inderdaad. De verloskundige die dit toen ook steeds deed. Fijn.
Ze begon over de vorige bevalling. Volgens haar was het niet mogelijk dat we uren hebben moeten wachten tot er pijnstilling kwam als wij hier duidelijk om hadden gevraagd. Het lef! Ze was er niet eens bij geweest en kon desondanks vertellen dat het aan ons zelf heeft gelegen dat het zo lang heeft geduurd. Wederom voel ik me niet begrepen en schuldig dat we haar tijd verspillen. (Stomme hormonen)

Gelukkig blijkt het uiteindelijk mee te vallen en mogen we weer naar huis. Wel heb ik me voorgenomen om tijdens de bevalling als het nodig is héél duidelijk te zijn als ik pijnstilling nodig heb. Desnoods gil ik alles bij elkaar. Dat schijnt daar nodig te zijn. Ik kan nu alleen maar hopen dat er een andere verloskundige dienst heeft als ik die kant op moet..