Laat mij mezelf maar zijn..

Sinds ik zwanger ben ervaar ik een gevoel zoals ik dat nog nooit gehad heb. Oké dit verhaal begint met een cliché, maar het zal ook gelijk de laatste zijn. Het is namelijk niet het "wonder in buik e.d" gevoel.

Sinds gisteren ben ik erachter dat ik een hekel heb aan cliché's. En sinds een uur weet ik ook waarom.

Al vanaf mijn puberteit weet ik dat ik HSP'er ben. In de up-periodes maak ik gebruik van mijn kwaliteiten als HSP'er en in een down-periode heb ik een hele fijne lifestylecoach die met mij samen naar oplossingen zoekt. Dit verloopt allemaal prima. Wees gerust, ik weet er prima mee te leven.

Om voorop te stellen: ik ben super blij met deze zwangerschap, zie het als een verrijking van ons tweeen en zie er echt naar uit dat onze baby geboren wordt!! Maar al die cliché's...

Ik heb er een hekel aan. Ik voel ze niet op die manier als ze gezegd worden, ik denk niet op de manier zoals ze zeggen dat er gedacht wordt tijdens zwangerschap en mijn afkeer wordt steeds groter..

Om te beginnen bij "het is een wonder" of "dat wondertje wat in je buik groeit" ik voel/denk dat niet zo. Er zit een baby in mijn buik, die goed groeit en die gezellig aan het trappelen is als ik mezelf rustig hou. Ook zoiets; mezelf rustig houden, heeeel lastig als HSP'er... De wereld draait door, heel hard. En als ik er niet in mee ga wordt ik met de nek aangekeken, dat is wat ik voel. Iedereen kan wel mooi zeggen dat je "voor jezelf en dat wondertje moet kiezen" maar zo werkt mijn wereld niet. Sinds anderhalve week hou ik mezelf een stuk rustiger qua werk en iedereen zegt begrip ervoor te hebben. Behalve ikzelf. Tot ik meneer de toiletpot weer tegenkom als ik mezelf te druk heb gemaakt, dan doe ik de dag daarna iets rustiger aan. Met een rotgevoel.

Of de vele fotoshoots die tegenwoordig voorbij komen. Ik weet, je hoeft er niet aan mee te doen. Maar mensen hebben verwachtingen. Geven het cadeau in de hoop dat je enthousiast bent. Maar op dit moment zelf op de foto gaan? Echt niet... Ik stuur mensen met een fototoestel weg en klik snel verder als ik mezelf tegenkom op een foto van een evenement o.i.d.

Ook ik heb een newbornshoot gepland staan voor straks, gewonnen... 

"Maar je bent toch zeker wel trots op je mooie buik?" Nou nee. Elke zenuw in mijn lijf staat strak, is overprikkeld en zwelt op bij het idee dat ik er trots op moet zijn. Ik ben trots op het feit dat wij dit samen hebben kunnen 'maken' met liefde. Maar verder geeft het mij geen fijn gevoel. Ik kijk er naar uit dat ik straks weer op mijn manier ongecompliceerd kleding uit kan kiezen. Zonder dat ik mij er een kamerolifantje in voel..

En dan het "laat het allemaal over je heen komen, het is een geweldige tijd" nou als je de nierstuwing, bekkenklachten, hoofdpijn, overgeven en de overprikkeling van al mijn zenuwen in mijn lijf bedoeld? Dan bedank ik echt voor die mooie woorden.

Om het nog maar niet te hebben over de zorgen rondom de kraamperiode... "Laat het over je heen komen" of "laat je lekker verwennen" mooie woorden, met een berg kopzorgen, bang dat mensen mijn grenzen voorbij zullen lopen. En ik zwaar overprikkeld in mijn kraambed lig.

Evenals de vele cadeaus, waar ik niks mee kan. Vast heel lief bedoeld, maar als ik voel dat ze niet oprecht gegeven zijn of gegeven zijn omdat mensen zichzelf daarmee kunnen troosten kan ik er helemaal niks mee. Ik bedank de mensen vriendelijk. Maar ik ben niet speciaal nu ik een baby draag. Laat mij maar gewoon mezelf zijn. Thats all.

Het is niet mijn bedoeling om er een klaagblog van te maken. Meer om anderen in te laten zien dat een zwangerschap niet alleen maar uit rooskleurige cliché's bestaat. En ja ik weet dat straks als onze baby geboren is er nog veeeeeel meer cliché's zullen komen. Maar dan ben ik deze alvast kwijt. Ik ben blij dat ik nu met 28 weken zwangerschap erachter ben gekomen welk "gevoel" mij nu de hele tijd in de weg heeft gezeten. En nu het zwart op wit staat ga ik het afsluiten. Ik hoef niet meer aan mijzelf te twijfelen of mijn gevoel wel goed zit. Het zit er, echt. Maar op een andere manier als de doorsnee zwangere vrouw (wat is doorsnee?) maargoed om het dan maar even op de, met name moeders, om mij heen te gooien.

Ik ga ervan "genieten"... Maar wel op mijn eigen manier. Laat mij mezelf maar zijn! ;-)

Misschien tot een volgend blog als onze baby geboren is. Wie weet schrijf ik dan zelf alleen nog maar in cliché's...