Snap
  • Zwanger
  • Gezond

Kraambedpsychose/ ppd, en wat moet je dan?

Helaas zit niet iedere kers verse moeder Op de roze wolk. En wat moet je dan? Ik wil mijn verhaal graag delen.

In mijn vorige blogs vertelde ik over mijn zwangerschappen en vooral na de laatste kwam er nog een staartje achteraan.

Ik heb tussen mijn eerste kindje (2011)en de tweede (2013) 5 miskramen gehad. Mijn beste vriendin overleed plotseling in de maand juli 2012. 

En dus was het jaar van 2012 het verschrikkelijkste jaar ever. Maar goed ik moest door. Na mijn vriendin begraven hebben de dag voor mijn 24 verjaardag. Was slopend en heftig alles de eerst keer zonder haar mee maken. Niet zwanger samen zijn als afgesproken. Maar ik moest door. Nog geen week later overleed er een vriendin aan borstkanker wat verschrikkelijk of dat het niet erg kon. In augustus dat jaar heeft de man van mijn goede vriendin zelfmoord gepleegd. Dus ook toen een dichtbij zijnde vriend die we hebben verloren maar ook oma besloot dat het een mooie tijd voor haar was om te gaan. En dan tussen door de miskramen mijn hele huishouding was overhoop. Mijn hart kon niet gebroken zijn als dat het toen was. En daar kwam mijn twee kindje in 2013. Ons zoontje is eind mei begonnen met 37 weken gehaald vanwege complicaties. Na hele snelle bevalling werd ons manneke geboren. Helaas levenloos. Maar de kinderartsen zetten alles op alles om het te laten overleven. Na paar moeilijk uren gaat het met onze Xavi. Al snel na huis. Leuke kraamzorg. En rustig aan gedaan. Toch voelde het niet zoals het hoorde de roze wolk kende ik al helemaal niet. Maar ik durfde er niks over te zeggen het idee dat ze maar raar of gestoord vonden. Het werd van kwaad tot erger ik kreeg stemmen in mijn hoofd en haalde de raarste  fratsen uit. Na 6 weken vertelde ik alles aan mijn moeder die acuut mijn huisarts belde. Na een bezoek bij mijn thuis werd mijn oudste bij opa en oma gebracht en de baby lag op de huil poli voor onderzoek. En ik kreeg een stempel postnatale depressie en kraambedpsychose? Nog nooi van gehoord. Ik ging naar een speciale afdeling in Erasmus mc en werd hier behandelt samen met mijn zoontje die daar tot 6 maanden mocht blijven. Dagen weken en maanden verstreken maar vooruit gang zat er niet in . Wat heb ik toch en waarom ben ik niet normaal net als de rest? Een traject van medicatie en therapie gaat voort. En de band tussen mij en baby moet verbeterd worden. De 6 maanden zijn voorbij en mijn zoontje terug naar huis. Verschrikkelijk vond ik heb al gauw besloten ze dat ik ik twee weken later ook wel naar huis kon. Ik gaf zelf al aan dat ik het geen goed idee vond maar ze zeiden dag het zenuwen waren om weer voltijd thuis te zijn. Dus ja hun zijn de expers toch.... Nog geen week thuis en dan gaat het dinsdag op woensdag nacht goed mis de jongens slapen en wij eigenlijk ook. Ik wordt rond 00.00uur wakker met idee dat ik mijn hele gezin had uit gemoord. Ik liep de kamer binnen van de jongens en wat ik zag was verschrikkelijk alles zat onder het bloed ik ging naar me man en ook hij ligt er verdacht stil bij. Ik worden geleid door iets of iemand. Ik ging naar beneden en daar heb ik een overdosis aan pillen genomen. Vanaf dat moment weet ik niks meer. Alleen een ambulance en een ziekenhuis politie en beveiliging. 

Na twee dagen werd me hele verhaal verteld en mijn wereld storten in. Ik werd naar een crisis gebracht en daar moest ik wachten op een plek voor opnamen.

Ik voelde schuldig tegen over mijn gezin, ik faalde als moeder en vrouw. En zat goed in de knoop.

De jongens konden bij opa en oma blijven en ook mijn man bleef daar in huis. En ik werd in een nieuwe inrichting gebracht. Nieuwe medicatie en strenge toezicht en pittig traject. Maar na een paar weken ging het wel goed dacht ik zelf ik ging weer op verlof voelde me rustig. Maar toen was daar de volgende psychose en stond ik op het punt van een brug te springen. En dus door toeval van een bekende ben ik er de politie ambulance en psychiater er vanaf gehaald en ging ik weer terug naar een gesloten afdeling.... Na paar zware weken. Mocht ik maart 2014 eindelijk naar huis.

Ik was blij ik voelde me goed. En zag het weer zitten. Maar na 10 maanden opgenomen te zijn geweest bleek mijn plek in het gezin weg te zijn. 

Dat was hard maar de realiteit. Ik kreeg gelijk een thuiszorg speciaal voor dit soort gezin en de begeleiding heb ik nog steeds. 

We zitten inmiddels september 2014. En ik kan zeggen dat ik me met de medicijnen erg stabiel voel en eigenlijk weer alles zelfstandig doe. Ook de band tussen mij en het gezin in vrijwel helemaal hersteld.

Ook blijven voorlopig nog onder begeleiding. We gaan steeds weer berg opwaarts en ja soms glij een stuk je terug maar door er mee om te leren gaan klim ik weer terug. 

Ik wilde dit graag nog met jullie delen omdat je niet altijd op een roze wolk beland na de bevalling en door dit met jullie te delen hoop ik dat er moeders zijn als ik die snel in grijpen dan dat ik heb gedaan want dat kan veel schelen.  Bedankt voor het lezen van mijn blog. En ook hier komt een spannend vervolg op..... 

9 jaar geleden

Wat een heftig verhaal! ik vind het heel knap van je dat je weer zwanger durft te zijn na zo een kraambedpsychose. Ik heb 2 keer een kraambedpsychose gehad en ben ook opgenomen geweest in het erasmus mc Rotterdam. Dat was een zware ervaring om mensen te zien met verschillende ziekte beelden maar ook moeders die ook een kraambedpsychose hebben gehad. Graag zou ik wel in contact met je willen blijven over je zwangerschap en erna. Ik hoop dat je het niet weer krijgt. Ik wens je het allerbeste! Groetjes Noara

9 jaar geleden

Heel heftig allemaal, 5 miskramen gaat je ook niet in de koude kleren zitten. Ik dacht in je vorige blog te lezen dat je tweede zoon met 27 weken werd geboren. In deze blog staat dat hij met 37 weken is gehaald ivm complicaties. Ik snap het niet meer haha wens je wel heel veel sterkte. Heb zelf een rijk psychisch verleden en kan enigszins meepraten wat een zwangerschap en bevalling emotioneel met je doet, je bent niet alleen!

9 jaar geleden

Heel heftig allemaal ik ben 4 oktober uitgerekend en slik Haldol tegen pshychoses. Die overigens stabiel zijn! Omdat ik nog patient ben moest ik naar de poppoli dat zijn zo'n 5 artsen die je gaan vertellen dat je vooral je medicijnen moet slikken omdat anders de kans bestaat dat je een terugval krijgt verder houden ze je in de gaten alsof je alleen al getikt bent dat je met jouw ziekte uberhaupt een kind wil! Ik heb me zoals zo velen daar niets van aangetrokken en begin januari dus eindelijk zwanger! ik slik wel 5 mg Haldol en ben de zwangerschap zonder problemen doorgekomen. Had alleen erg veel last van zuur tot bloed overgeven aan toe. daar heb ik nu maagzuurremmers voor gelukkig. Ik hoop dat jij en jouw gezin hier nog sterker uit komen. mijn vriend zit momenteel in een psychose en in zijn psychose heeft hij de relatie verbroken en zegt hij dat het niet zijn kind is. dus ik begrijp je volkomen. ik wens je veel succes en kracht toe groetjes Tamara.

9 jaar geleden

Hoi Chantal, wat goed van je om hierover te schrijven. Helaas heerst er nog altijd een taboe rondom psychische problemen. Ook ik had geen roze wolk door lichamelijke problemen na de bevalling in combinatie met mijn hormonen die nog niet stabiel waren. Mensen reageerden vaak verbaasd wanneer ik daar eerlijk over was. Ik wens jou en je gezin een goed herstel toe.