Kinderwens - Deel 2

Weken gingen voorbij en als ik er aan terug denk weet ik niet meer zo goed hoe het allemaal ging… Ik liep veel buiten met Noa, uren lang zonder echt doel. Ik moest weer aan het werken maar ik durfde niet, eigenlijk wist niemand op werk waarom ik zolang al thuis was. Uiteindelijk heeft een fijne teamleider mij geholpen terug te komen en de draad weer op te pakken. In augustus op de uitgerekende datum hadden we per toeval een babyborrel, je begrijpt wel dat ik dit heel moeilijk en confronterend vond. Ik had eigenlijk al besloten niet te gaan, ik kon het nog niet aan. Die ochtend deed ik een zwangerschapstest en deze was positief!! We konden het bijna niet geloven en durfde nog niet echt blij te zijn, wel gaf het mij kracht toch naar het baby feestje te gaan en te vieren dat we een nichtje erbij hadden.

Na het weekend belde ik met de vk en vroeg wanneer is op zijn vroegst mocht komen voor een echo omdat ik zo ontzettend zenuwachtig was en zo op zag tegen de komende weken met wachten. Ze legde uit dat het verstandig was te komen met 7 weken, dit omdat het hartje van de baby rond 6 weken begint met kloppen en we zo dus meer zekerheid zouden hebben. We maakte de afspraak en het wachten begon..

21 augustus gaan we bloed zenuwachtig naar de vk, ik vraag kunnen we gelijk een echo maken en daarna alles invullen want ik trek het niet meer. Ik heb deze keer gekozen voor een andere praktijk en het voelt vanaf het eerste telefoongesprek al ontzettend fijn. Ik mag gaan liggen en de vk ziet direct een kloppend hartje, wauw wat is dit ontzettend fijn!! Er valt zo’n spanning van ons af en we durven te genieten van het leven wat in mij mag groeien. We gaan naar huis en de weken erna ben ik voorzichtig blij, het is ons toch gegund we worden echt papa en mama. 6 oktober staat de volgende echo en we kijken er naar uit. We kletsen wat en ik ben zo benieuwd hoe de baby er nu uitziet op de echo. De vk zet het echo apparaat op mijn buik en ik zie haar bezorgd kijken… Sorry lieverd ik zie geen hartslag… Mijn wereld stort in, wat zegt ze nou… Nee dit kan niet waar zijn, kijk nog even goed, moet ik anders gaan liggen dat het beter te zien is? En daarna weet ik niet meer hoe het ging, het is nu bijna 5 jaar geleden dat ik dit pas opschrijf en ik weet niet meer wat we gedaan hebben, wat we gezegd hebben en wie we hebben gebeld. Het enige wat ik weet is dat ik zei, mag ik dan gelijk naar het ziekenhuis voor tabletjes want ik kan dit niet nog een keer zolang aan. De volgende dag ga ik met een vriendin naar het ziekenhuis en wordt er nog een keer een echo gemaakt, ik durf niet op het scherm te kijken en kijk mijn vriendin aan die wel de baby kijkt, ik zie het verdriet om mij in haar ogen. Ik besluit voor curettage te gaan en moet gelijk langs allerlei afdelingen voor testjes. We maken een afspraak voor 3 dagen erna en we gaan naar huis. Onderweg raak ik opeens in paniek en bel het ziekenhuis dat ik dit niet wil. Curettage gaat zo tegen mijn gevoel in en ik besluit toch te kiezen voor de tabletjes. Die ik mag ophalen op de kraamafdeling… Ik kan opzich best wat hebben maar dit kan je vrouwen toch niet aan doen, deze kunnen ze toch prima bij de apotheek in het ziekenhuis uitgeven. Het is al zo pijnlijk en dan dit.

Dezelfde avond breng ik de tabletjes in en verlies ik de volgende ochtend het kindje...