8 jaar geleden
Kinderwens - Deel 1
Altijd al wilde ik met heel mijn hart moeder worden
Na de zomer van 2015 ben ik gestopt met de pil, ik wilde nog even 2 maanden wachten tot alle hormonen een beetje mijn lichaam uit waren voor we het zouden gaan proberen. Het is kerstavond en we hebben een positieve test voor ons liggen, een mooier kadootje kunnen we ons op dat moment niet wensen en ik kan bijna niet wachten tot we het aan onze familie gaan vertellen. Mijn moeder is 2e kerstdag jarig en die wordt helemaal gek als ze hoort oma te worden. Nou en dat deed ze dus ook de volgende dag!! Het aller laatste kadootje onder de boom is een foto van de test in een heel mooi lijstje. Wauw wat voelt dit geweldig, onze droom komt uit we krijgen een kindje!!
Het is ondertussen 2 februari en we hebben de eerste echo, we zijn zo benieuwd wat ons allemaal te wachten staat. We kletsen wat bij de intake en dan mag ik gaan liggen voor de echo, de verloskundige is wat stil en zegt dan ik zie geen kloppend hartje... Ze vraagt of ik zeker weet dat de datum van mijn laatste menstruatie klopt? Ja dat weet ik zeker en ik voel ook nog eens mijn eisprong. Geen kloppend hartje... Ik ben in shock terwijl de verloskundige na gaat of we te vroeg zijn met de echo en dus nog niet boven de 6 weken zijn. Dit is niet het geval en ik lig als verdooft op het bankje... Een miskraam? Daar hadden we totaal geen rekening gehouden, we waren zo onwetend en alleen maar positief.
Los gezien van het verdrietige nieuws wat we kregen was het geen fijne ervaring bij de verloskundige, het was heel zakelijk en ik moest zelf om een glaasje water vragen en tissues pakken aan de andere kant van de kamer. Voordat we weggingen vroeg ze of ik naar het ziekenhuis wil voor curettage. Een kwartier geleden wat ik nog in verwachting van ons eerste kindje en nu wordt deze vraag gesteld... Ik kon geen antwoord geven en we zijn weggegaan. Onderweg naar huis bellen we familie en vrienden op de automatische piloot en thuis zijn we stil, we zitten naast elkaar en kunnen niks uitbrengen van verslagenheid...
De dagen gaan voorbij waarin besluit niks te doen en af te wachten tot mijn lichaam zelf de miskraam ingang te zetten, ik probeer te werken terwijl ik erg op mijzelf ben en in een roes leef. Na 4 weken is er nog niks gebeurd en ik besluit naar het ziekenhuis te gaan voor pilletjes zodat het ingang gezet kan worden. Ik vond dit zo ontzettend moeilijk, pilletjes inbrengen voor het slapen en wakker worden met veel bloedverlies. Bij controle in het ziekenhuis enkele dagen daarna is te zien dat mijn baarmoeder bijna helemaal schoon is, de gynaecoloog ziet nog een klein stukje weefsel wat met de volgende menstruatie mee zal komen.
Ongeveer 3 weken na deze afspraak wordt ik vroeg in de ochtend wakker met rare kramp in mijn buik die komt en gaat. Het wordt steeds erger en is om de paar minuten, het lijken wel weeën... Ik besluit te gaan douchen en daar schrik ik ontzettend... Ik bloed en er ligt een gek stukje van zo'n 5 cm op mijn hand, het heeft de vorm van een garnaal en er zit een soort draadje aan. Ik ben compleet in paniek en bel het ziekenhuis. Ze geven aan dat dit een stukje van de placenta is. Ik ben helemaal in de war en spoel het door de wc. Ik heb even getwijfeld of dit wel zo was. Ik moet er wel bij zeggen, het zag er niet uit als een embryo. Ik wil er eigenlijk ook niet zo over nadenken want ik kan er nu niks meer aan veranderen en ik was toen zo in shock.
De weken en maanden daarna ben ik als verdoofd en niet bezig met het krijgen van kindjes. Ik probeerde mijzelf bij elkaar te rapen en alles op een rijtje te zetten...