Kinderwens... als het niet vanzelfsprekend is!

Toen ik na mijn mislukte huwelijk, zo'n 7 jaar zo goed als alleen ben geweest met mijn dochter Savannah, dacht ik niet dat ik ooit nog een kindje zou mogen krijgen. Want je wilt natuurlijk niet zomaar met iemand een kindje, en na teleurstellingen vond ik het ook wel prima om met haar alleen te blijven.

Bij Savannah raakte ik ook niet 123 zwanger, er zat een eileider verstopt door een cyste, dus ook toen ik nog "jong" was, was het niet vanzelfsprekend dat het zo maar lukte. Na 1,5 jaar raakte ik zwanger van haar. Door een RS virus die bij haar over het hoofd werd gezien in eerste instantie, kwam zij kritiek aan de beademing te liggen toen ze 4 weken jong was. Hierdoor liep zij een hersenbeschadiging op, en mijn huwelijk liep stuk. Savannah heeft veel therapie gehad en ik had mijn handen vol aan haar. Toch begon het op mijn 28e vlak voor ik Dave leerde kennen, toch wel weer te kriebelen. Met Savannah ging het en stuk beter, al waren er zeker nog problemen op het gebied van haar ontwikkeling. Maar wat zou het toch mooi zijn om nogmaals het geluk te ervaren van een kindje te dragen, het voelen groeien, het wonder van een leven geven.

Toch had ik me erbij neergelegd dat het waarschijnlijk niet meer zou gebeuren, heb ook altijd gezegd dat ik een jonge moeder wilde zijn en niet als Savannah 10 jaar was nog een kindje wilde krijgen. Ze was inmiddels bijna 7 jaar. Daarnaast zou ik waarschijnlijk niet die man tegenkomen waarmee ik nog een kindje zou willen...dacht ik...

En toen wonder boven wonder, leerde ik via een vriendin Dave kennen en we werden verliefd. Wie had dat nog gedacht! Dave was 33 jaar op dat moment, en die lieve zorgzame man met wie ik deze grote stap zeker aan wilde gaan. Dave had daarnaast een hele grote wens naar kinderen, alleen was hem verteld een aantal jaren eerder dat zijn zwemmertjes op dat moment zo slecht waren dat het onmogelijk was om kindjes te krijgen. Toch wilden we het proberen, en ben ik op mijn 29e verjaardag gestopt met roken en met de pil. Omdat we wisten dat het niet makkelijk zou worden, ook maar meteen een afspraak gemaakt bij het ziekenhuis. We kregen de eerste onderzoeken, en bij mij leek alles in orde, bij Dave was het tot onze grote verbazing nog niet geweldig maar wel 100% beter dan een aantal jaren ervoor! Wauwww de mogelijkheid was er dus nu gewoon en het verlangen naar een baby'tje van ons samen werd steeds groter!!

Het ziekenhuis wilde ons eerst een jaar zelf laten proberen en dan eventueel IUI opstarten. Dat vonden we prima, en vol goede moed kochten we ovulatietesten en leefden we gezond. In december kreeg ik van Dave op Kerstavond een weekendje Parijs cadeau, Savannah ging naar opa en oma toe en wij vertrokken naar Parijs, ik voelde me niet zo lekker maar het was super daar.. en Dave vroeg me uiteindelijk onder de Eiffeltoren ten huwelijk!! Ik zei natuurlijk jaaaaa!! Ik voelde me nog steeds niet lekker en uiteindelijk deed ik nog in Parijs een zwangerschapstest en deze was heeeel licht positief!! Ons geluk kon echt niet op!!

Ik bleef me ook thuis beroerd voelen en had buikpijn, en al snel kwam er een einde aan ons prille geluk, na een week kreeg ik een miskraam... wat een grote teleurstelling voor ons allemaal...

De maanden erna gebeurde er niks, en kreeg ik gewoon keurig op tijd mijn periodes. Tot een dag in maart, zo'n 2 weken na een lichtere menstruatie begon ik weer te vloeien, ook had ik al 2 weken last van geurtjes en misselijkheid, maar omdat ik gewoon een menstruatie had gehad (ook al was het een lichte) ging ik niet uit van een zwangerschap.. Nu begon ik te twijfelen en deed dan toch maar een test.... DIK POSITIEF!! He?? Wist nu niet of ik moest huilen of blij moest zijn, want bloed verliezen tijdens een zwangerschap lijkt me nooit goed. Een afspraak gemaakt in het ziekenhuis, en moest ik meteen even bloed prikken om te kijken hoe hoog het zwangerschapshormoon was en dan 2 dagen later weer. Helaas was dit niet hoog genoeg en kreeg ik weer een miskraam.. De wanhoop stond ons bij, waarom gebeurd dit ons? Wat is er toch mis met mij, vroeg ik me af....

Weer gingen er maanden overheen, toen een half jaar.. En in oktober kreeg ik weer last van geurtjes, de stiekeme hoop kwam weer om de hoek kijken en ik deed een test, ja hoor POSITIEF!! Maar ik durfde al haast niet meer blij te zijn... en mijn gevoel werd met ruim 5 weken zwangerschap bevestigd, weer kreeg ik een miskraam.. ik was ontroostbaar.. Ondertussen hadden we net weer een afspraak gemaakt in het ziekenhuis om toch maar IUI op te starten en nu was verder onderzoek naar al die vroege miskramen toch ook wel gewenst! Wat is er mis met mij vroeg ik me weer af, maar onderzoeken wezen niks uit en ook genetisch onderzoek naar ons allebei gaf geen duidelijkheid. Daarna zijn we gestart met IUI, 7 maanden met elk een tussenmaand, hormonen spuiten. Alles draaide om ziekenhuizen en een kindje krijgen, maar de hoop was groot dat het met hormonen ondersteuning wel ging lukken. De teleurstelling keer op keer als het niet zo bleek te zijn werd steeds heftiger. De stress die je relatie te verduren krijgt is immens. Maar we gaven het niet op, want we konden immers zwanger raken, en de artsen zeiden dat er niks te vinden was wat zou verklaren dat het niet kon of niet ging lukken.

Ze gingen ons inschrijven voor het IVF traject, het traject waar we in juni 2011 echt mee van start gingen in Eindhoven Catharina ziekenhuis. IVF.... dat moet dan vast gaan lukken, want de slagingskansen liggen daar veel hoger als bij IUI.

Een verhaal voor mijn volgende blog.